En Son Umutlar Ölür

1. Bölüm

           "Umudu olmalı insanın. Hiç bitmeyecek bir umut. "

                            -----------------------------------------------------------

Yorucu bir yıl daha ne kadar çabuk geçti diye düşünüyordum yatağımda. Yarın liseye başlıyordum. Acaba şu kitaplarda okuduğum gibi bir şey mi çıkacaktı? Sanmıyorum..

İçimde olması gereken o heyecan yoktu. Her zamanki okuluma gidecekmişim gibi hissediyordum. Sadece merak ediyordum.. Yüksek bir puanla kazandığım bu okul bana neler yaşatacaktı? 

Düşüncelere dalmışken saatin ilerlediğini fark etmemiştim. Geç olmuştu ve sanırım artık yatmam gerekiyordu...

Sabah erkenden kalkıp giyindim ve yola çıktım. İçimde heyecandan çok bir korku ve telaş vardı. Eziklenmekten falan korkuyordum sanırım.. Ya da uyum sağlayamamaktan. 

Okula vardığımda ciddi bir kalabalıkla karşılaştım. Hiç tanıdık bir arkadaşımın olmaması beni biraz daha ürkütüyordu. Büyük sınıfların delici bakışlarına maruz kalırken bir anons duyuldu; 

"-Herkes sıraya geçsin. Şimdilik karma bir sıra oluşturun. İleriki haftalarda sıralarınız belirlenecek.. Tören başlıyor."

Müdür yardımcısı olduğunu düşündüğüm adama bakarken herkes sıraya geçmeye başlamıştı. Ben de 9. sınıf olabilecek bir kaç kişinin yanına sokuldum ve dikilmeye başladım. Tam yanımda bir kız duruyordu. Acaba o da 9 muydu? Sormak istiyordum fakat her seferinde kendi kendimi susturuyordum.

Tören bitti herkes sınıflarına geçsin duyurusu yapılınca cesaretimi toplayıp yanımdaki kıza sordum;

"-Merhaba. Hangi sınıftasın?"

"+Ben.. 9/F'deyim."

"-Yaa öyle mi? Ben de. "

O an gerçekten rahatladığımı hissettim. En azından bir arkadaşım olmuştu? 

Sınıfa geçip bir yere oturduk adını bilmediğim kızla. Bir kaç muhabbetten sonra artık sorma gereksinimi duydum.

"-Hala tanışmadık yalnız. Adın ne?"

"+Selin. Senin?"

"-Derin.."