Als ik wakker word weet ik wat voor dag het is. De privétrainingen zijn vandaag. Ik wil niet dat de privétrainingen er zijn. Ik wil dat de hele Hongerspelen verdwijnen. Ik wil Neth niet kwijt, en ik wil ook niet dat hij een moordenaar wordt. Maar toch moeten we. Ik geef Neth een kus op zijn neus. “Wakker worden lief, vandaag moet je laten zien hoe goed je bent,” zeg ik met een behoorlijk fake glimlach. “Ik weet het, en ik kan ook gewoon door die lach heenkijken. Daar zitten veel tranen achter, dat weet ik. En je mag ze laten lopen, dat is niet erg. Kom maar,” zegt Neth. Hij kent me veel te goed. Mijn lip begint te trillen en ik laat de tranen lopen terwijl ik in zijn armen kruip. “Rustig maar, het komt goed. Is het niet op de ene manier dan wel op de andere,” zegt Neth terwijl ik steeds harder begin te schokken. Plotseling ruk ik me los en sprint ik naar de wc. Alweer…
Als Neth me over mijn rug heeft gewreven, sussende woordjes heeft gefluisterd en ik klaar ben met overgeven kleed ik me aan. Ik schiet in een spijkerbroek en een wit shirt. Mijn buik begint al vorm te krijgen. Maar je ziet het alleen als je het weet. We lopen samen naar de lift, waar Archia al staat. Ze staat te stretchen, maar ik negeer haar. Ik loop in Neth’s armen en blijf daar tot Delphi en Roses en Peeta eraan komen. Roses ziet er moe uit. Niet slecht, ik kan tenminste geen wallen bij haar ontdekken, maar gewoon moe. Delphi ziet er niet zo moe uit, maar ook zij is niet geheel uitgerust. Peeta ziet er ook moe uit, hij lijkt Katniss erg te missen. Ikzelf voel me geheel uitgeput. Elke ochtend wordt het vroeger. Vanochtend had ik geluk, en was ik vrij laat. Maar ons kindje heeft me nog geen dagje vrij gegund van het overgeven.
“Goed, wat moeten we ook alweer allemaal doen?” vraagt Archia. Ze is me iets te gemotiveerd. Want als zij wint, betekend dat dat Neth niet uit de Arena komt. Ik merk dat ik steeds meer afstand van haar neem. Ik wil haar eerlijk gezegd het liefste zo snel mogelijk dood hebben. Ook al klinkt dat bruut, ik wil Neth niet hoeven missen. “Doen waarvan je denkt dat je het goed kan. Doe geen dingen waar je over twijfelt. Pak de wapens. Zodra je laat zien dat je kan doden, krijg je automatisch hoger dan een acht,” zegt Peeta. Het rolt er zo en bijna monotoon uit. Dit is vast niet de eerste keer dat hij dit vertelt.
Dan is het tijd om te gaan. We gaan in groepjes naar beneden, en nu moet ik Neth loslaten. We passen niet met z’n allen in de lift. Ik, Roses, Delphi en Peeta gaan als laatst. Ik wil helemaal niet. Ik heb zin om als een klein kind in een hoekje te gaan zitten en alle stress eruit te huilen. Maar dat kan niet, ik moet nu sterkt blijven. Voor Neth. Voor ons kindje. Als we eindelijk beneden zijn gaan we met alle andere mentoren naar een kamer, een soort balkon boven de trainingshal. Het glas is vrij donker, ik vermoed dat je het van buiten af niet kunt zien. Ik zie dat wij met z’n drieën de jongste zijn. Niet zo gek als je bedenkt dat we vorig jaar hebben gewonnen. De Spelmakers zitten aan de andere kant, recht tegenover ons. We krijgen een soort regel toegeschreven waarvan ik nu al weet dat ik met er niet aan ga houden. We mogen de sterke kanten van de andere tributen niet doorbrieven aan die van ons, dat is een soort privacyschendig. Sorry hoor, maar tijdens de trainingen zie je toch ook waar ze mee bezig zijn? Dit jaar was eigenlijk iedereen met wapens bezig, en iedereen had een favoriet onderdeel. Dus ik kan wel raden dat district 1 goed is met speren, en district 2 goed met het zwaard. Dus dat ga ik even fijn aan Neth vertellen. Ik kijk ingespannen naar alle tributen. Bij de eerste twee had ik gelijk. De rest doet ook van alles met wapens. We moeten oppassen voor het meisje uit 3, de jongen uit 5, de jongen uit 8 en het meisje uit 10. En de beroeps natuurlijk. Ik kijk uitgebreid naar Daisy. Ze doet haar uiterste best op de messen en is nog goed ook. Ze is net zo klein als Rue was. Met haar 12 jaar is haar lichaampje nog tenger en breekbaar, maar haar gezicht vertelt ons heel wat anders. Dan is Neth aan de beurt. Hij geeft alles voor het zwaardvechten en doet nog wat met messen. Archia blijft alleen bij de messen. Dan is het voorbij, en staan we op. “Is het voorbij?” vraagt Roses afwezig. We knikken. Roses loopt achter ons aan naar de lift. Over drie uur krijgen we de scores. Ik hoop dat ze een beetje goed zijn… Ik ren regelrecht naar Neth, ik wil elke seconde die we nog samen hebben volledig benutten.
_________
Plotseling wordt er op de deur van onze slaapkamer geklopt. Ik en Neth houden onmiddellijk op met zoenen. “Binnen?” vraag ik twijfelend. Jothy’s hoofd steekt om de hoek. “Jothy!” roep ik verbaasd. “Shhht! Rose mag hier nog niks van weten! Het is een verrassing voor haar!” zegt Jothy streng, maar lachend. “Hoe? Hoe kom je hier?” vraag ik. “Ik ben overgevlogen met een Hovercraft. Mama is nu thuis, en Raff zorgt voor haar. We hebben overlegd, en Raff mocht helaas niet in mijn plaats. Maar ik ben ook wel blij om jou en Rose en Delphi en iedereen weer te zien,” legt Jothy uit. “Hoe gaat het met Katniss?” vraag ik opeens ernstig. “Ze is geschrokken van de tributen. Ze herkende Daisy meteen, en natuurlijk vind ze het ook vreselijk dat Neth in de Spelen zit. Sorry man,” zegt Jothy terwijl hij Neth een duwtje geeft, zoals jongens onder elkaar dat doen. “Het is niet erg. Heb je er al van gehoord?” vraagt Neth. “Waarvan?” vraagt Jothy verbaasd. “Van het complot. De enige namen die erin zaten waren ‘Jothy’, ‘Raff’, ‘Neth’ en ‘Keith’. Dit was gepland. Als ik het niet was geweest was jij het, of Raff. Of Keith. Jothy kijkt zo verontwaardigd als het maar kan. “Maar het is gebeurd, en we kunnen niks meer doen. Het Capitool is te machtig, en dat laten ze nu ook weer zien,” zeg ik. “Wanneer ga je eigenlijk naar Roses?” vraagt Neth. Jothy kijkt op zijn horloge. “Uuuh, nu,” zegt hij. “Maak dr wel even aan het schrikken. Voor ons,” grijns ik. “Nee toch maar niet,” lacht Jothy terug. Nog geen vijf minuten later horen we een hoop gegil uit de kamer verderop komen. Roses heeft Jothy gevonden. Ik en Neth gaan verder waar we mee bezig waren, en als er weer op de deur wordt geklopt is dat omdat de scores bekend worden gemaakt. We zijn er samen met Peeta als eerste. Al snel komt Archia de kamer binnenstormen. “Ben ik nog op tijd?” vraagt ze hijgend. Ik begin me echt te ergeren aan haar. Ze is zo… hyper en gedreven. En dat staat me niet aan. Dan komen Delphi, Roses en Jothy binnen. Jothy loopt meteen naar Peeta. “Ik heb je gemist, jongen,” zegt hij. Jothy zegt niks, knikt alleen. Ik kijk naar die twee, terwijl ik Neth’s hand vasthoud. Het is gewoon lief.
Als de tv eindelijk aan gaat, gaat iedereen ergens zitten. Ik en Neth zitten al in het hoekje van de bank. Delphi komt naast me zitten. Peeta en Jothy zitten samen op een stoel. Ook al is Jothy al een tiener, hij zit toch bij Peeta op schoot. Roses gaat op de grond voor ons zitten, er is nergens plek meer. Arme Roses. Ik wil eerst nog voorstellen dat ik en Neth op de grond gaan zitten, maar het is al begonnen. Neth legt plotseling zijn hand op mijn buik, en ik leg mijn hand eroverheen. Het voelt heerlijk vertrouwd. Neth vraagt wat dingetjes als; wil je een jongen of een meisje? En; hoe ga je hem of haar noemen? Hoezo ‘je’? Wij gaan daar toch samen over? Maar dan bedenk ik me dat als Neth de Arena niet overleefd, ik er wel mooi alleen voor sta. En een kind opvoeden is niet één van de gemakkelijkste taken. Dan verschijnt Neth’s cijfer in beeld. En dat maakt het niet veel beter. Het is een 5. Een simpele, ordinaire 5. En Archia’s cijfer maakt het nog slechter. Ze heeft een 9. Ik wil het liefst nu al haar nek omdraaien, zodat ze niet eens meer de Arena in hoeft. Neth trekt zacht aan mijn hand en neemt me mee naar onze kamer. “Kan ik… kan ik iets met je bespreken?” vraag ik zacht. Hij knikt. “Altijd, dat weet je toch?” “Ik maak me zorgen om Rose. Ze is afwezig de laatste tijd, ze lijkt in haar eigen wereld te zitten, iets wat ze eerder nooit had. Wil jij dat misschien bij haar gaan checken?” vraag ik. Neth knikt. “Tuurlijk, dat idee had ik ook al. Ik zal even naar haar toe gaan,” zegt Neth. Ik krijg een snelle kus op mijn wang en weg is hij. Ik neem een uitgebreide douche, en trek mijn pyjama vast aan. Als ik de douche uit kom is Neth er nog steeds niet. Ik besluit maar vast in bed te gaan liggen, ik ben uitgeput. Nog voor dat Neth terug is, slaap ik al. Maar mijn dromen laten me niet met rust. Neth wordt omhoog getakeld, een Hovercraft in. Zijn lijk hangt slap in de grijparm. Ik wil schreeuwen, maar het lukt niet. Zijn naam roepen, maar mijn keel blokkeert. Als het eindelijk lukt, word ik met een harde gil wakker. “NETH!”
Heyhey :)
Hier is weer een nieuw stuk. Het heeft even geduurd, maar het is gelukt :)
Lees please ook de versie van @JoshuaRyanLove, zij doet t vanuit Roses, en schrijft bijna 10x zo goed als ik :)
Laat me weten wat ik kan verbeteren, wat leuk is en waar ik op moet letten :)
xx
