Ik kniel meteen naast Roses, die maar blijft snikken. Peeta zakt aan de andere kant op de grond terwijl hij over Roses' rug wrijft. Delphi en Jothy rennen over de gang en staan niet veel later ook in de deuropening. Roses huilt steeds harder, alle stress en verdriet van de afgelopen dagen komt eruit. Ik kijk naar Roses' gezicht. Sommige mensen zijn echt lelijk als ze huilen, maar Roses is gewoon zielig. Het ziet er echt ontzettend sneu uit, ze weet gewoon echt niet meer wat ze moet. Zo zitten we dik een kwartier.
Dan weet Rose het eerste woord uit te brengen. "Sorry..." snift ze. Ik geef haar een knuffel, en Peeta neem het woord. "Nee meisje, niks sorry. Ik geloof dat wij allemaal wel ongeveer weten wat er aan de hand is, maar het is handiger als je het zelf uitlegt. Daar komen we een stuk verder mee dan sorry-zeggen," zegt hij liefkozend. Roses begint bijna nog harder te huilen. "Ik... Ik voel me gewoon zo alleen," zegt ze tussen haar snikken door. "Jullie hebben elkaar, maar ik mis Raff zo erg," snikt ze. "Luister, jij hoort er ook gewoon bij. Wij stellen jou niet achter. Terra is ook alleen. Delphi heeft ook haar vriendje thuis moeten laten. Ik heb Katniss niet aan mij zij. Maar samen lukt dit ons wel," zegt Peeta.
Roses gaat staan. Wankel, maar ze staat. "Is er nog meer aan de hand? Wil je nog meer kwijt?" vraag ik. Rose knikt. "Ik kan al weet ik veel hoelang niet slapen. Ik ben zó ontzettend moe. Is er niks tegen te doen?" vraagt ze. Peeta veert meteen op. "Daar hebben we toch de ziekenboeg voor? Die kunnen vast wel een lichte dosering slaappillen voorschrijven. Dan ga jij gewoon slapen, en zorgen ik, Terra en Delphi voor de eerste dag van de tributen. Deal?" vraagt Peeta. Roses knikt. "Terra, wil jij misschien even naar de ziekenboeg lopen, de situatie uitleggen en vragen welke pillen ze je mee kunnen geven?" vraagt Peeta. Ik knik. "Ik vlieg al," knipoog ik, en er verschijnt zowaar een waterig glimlachje om Roses' lippen.
Ik loop door de gangen, als ik me bedenk dat ik helemaal niet weet waar de ziekenboeg zicht bevindt. In de trein wist ik het wel, daar kwam ik vaak genoeg. Ik gok dat hij zich niet in het appartement bevindt, dus ik loop naar de liften. Ik druk op het knopje 'kelder'. Als ik uit de lift stap ben ik in het trainingscentrum. Ik herinner me mijn eigen tijd als tribuut; hoe ik gewond raakte door het mes van Grey. Ik moest ook naar de doktoren, die in een kamer aangrenzend naast de trainingzaal zaten. Ik besluit daar maar heen te lopen, en inderdaad, er zitten wat mensen in witte jassen. Ik klop op de deur. "Binnen," klinkt een vriendelijke vrouwenstem.
Ik doe de deur open en word meteen herkend. "Aahh Terra! Wat is er meissie?" Ik schud mijn hoofd. "Zoveel, maar ik ben hier nu voor Rose. Ze heeft slaappillen nodig," ik leg alles uit, en krijg al snel een potje met dertig pillen in mijn handen gedrukt. "Elke avond een uur voor het slapengaan moet ze ze innemen. De gebruiksaanwijzing zit erbij. Ze moet even proberen of de dosering goed is, zoniet, bel maar even. Enne... Wanneer kom jij een keer langs voor jezelf?" vraagt dezelfde vrouw. Ik kijk verbaasd. "Voor mezelf? Hoezo?" "Je eerste echo kan vanaf volgende week gemaakt worden. Dan wordt er gekeken of alles goed is, en als we geluk hebben kun je al zien wat het wordt," lacht de vrouw. Ik leg mijn hand op mijn buik. "Is het goed als ik daar over bel? Dan kan ik ook even overleggen wanneer ze me kunnen missen," antwoord ik. De vrouw knikt, en ik loop terug naar ons appartement.
Als ik terugkom is er niemand. Ik vind alleen een briefje op tafel.
We zijn in de 'tribute room'.
Dat is de kamer vanwaar we onze tributen in de gaten kunnen houden.
Het aftellen begint over een kwartiertje, dan zijn de Hongerspelen officieel begonnen.
Ik slik. Het komt nu allemaal wel heel dichtbij. Ik klem mijn hand om het potje pillen, en loop naar de tribute room. Roses, Peeta, Delphi en Jothy zitten op stoelen voor kleine beeldschermpjes. Het zijn er een stuk of tien. De schermpjes filteren op onze tributen en gevaren in de buurt. "Ik uuh... Ik heb de pillen," onderbreek ik de stilte. Roses kijkt me dankbaar aan. "Als je wil, kun je nu meteen gaan slapen. Wij letten wel op," zegt Peeta. Roses schud haar hoofd. "Een halfuurtje extra is nu toch geen probleem meer. Ik wil graag het bloedbad zien. Of nou ja, graag, ik wil zien dat Neth veilig is," zegt ze.
En daar zitten we dan. Het grote scherm in het midden laat de Hoorn zien. De Arena van dit jaar is niet heel bijzonder. Er zit wel veel variatie in, een stuk woestijn, een stuk ijsvlakte en een stuk bos. De tributen beginnen neutraal, in het bos. We hebben zelfs een tafel met een schaalmodel van de Arena, met de tributen erop aangegeven. Nu staat iedereen in de cirkel rond de Hoorn. Ik zie een nest bloedzoekers hangen, aan de rand van het bos. Er zijn mutilanten in de woestijn en op het ijs. Ze hebben het de tributen niet makkelijk gemaakt dit jaar.
Dan begint het aftellen. Van vijftig naar nul. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar is ook weer veel te snel voorbij. Vier, drie, twee, één... De Hongerspelen zijn begonnen.
Ik kijk gespannen wat Neth doet. Ik hoop zó dat hij het bos in rent, maar nee hoor, hij moet zo nodig richting de Hoorn. De eerste doden vallen, maar Neth is handiger dan ik had verwacht. Hij ontwijkt vele messen, springt over gevechten heen en is als eerst in de Hoorn. Hij pakt een zwaard, een rugzak en een net appels en maakt dat hij wegkomt. Dan rent hij richting de bosrand. Recht op het nest bloedzoekers af. Roses bied me haar hand aan, en ik pak hem dankbaar vast.
Neth komt steeds dichter bij het nest. Hoort hij serieus geen gezoem? Ik hoorde die stomme dingen al van 100 meter afstand. Maar Neth niet. Ik knijp Roses' hand bijna fijn. Dan zoeft de eerste bloedzoekers op hem af. Een luide schreeuw komt uit zijn mond als hij wordt gestoken. Hij heeft snel genoeg door wat er aan de hand is. Hij slaat wild om zich heen terwijl hij probeert weg te komen. Ik heb nu pas door dat de tranen over mijn wangen lopen. Van de stress en angst. Zou hij de eerste dag nog niet halen?
In het begin had ik zoveel vertrouwen in hem, leek het zo goed te gaan. Maar nu kruipt hij over de grond, op zoek naar... Geen idee. De bloedzoekers hebben hem gelaten voor wat het was, en zijn terug hun nest in. Op de grote tafel zie ik hoe een tribuut steeds dichterbij Neth komt. Ik kan niet zien wie het is, en dat maakt me alleen maar nerveuzer. Dan stapt ze het beeld in. Het is Daisy.
Ze blijft achter een boom toekijken, in haar handen een kapmes. Zou ze....? Nee toch? Neth kruipt steeds langzamer. Dan valt hij op de grond, zijn hoofd in de modder, zijn ogen gesloten. Ik begin te huilen. Roses knuffelt me, Delphi fluistert sussende woordjes. Maar dan hou ik ineens op met huilen. Er klopt iets niet. Er is geen kanon.
Daisy komt achter de boom vandaan. Haar vuist is gesloten met het kapmes erin. Ze loopt naar Neth toe, maar doet niks. Ze kijkt alleen. Dan verdwijnt ze uit beeld, en komt nog geen vijf minuten later terug. Ze kijkt rond, op zoek naar iets. Dan heeft ze gevonden wat ze zocht en begint Neth te rollen. Ik vraag me af waar ze mee bezig is...
Ze rolt hem in een holte onder een omgevallen boom. Dan begint ze op bladeren te kauwen, en ik weet meteen wat ze doet. Precies hetzelfde als wat Rue bij Katniss deed. Nu is het Roses' beurt om mijn hand fijn te knijpen. We kijken toe hoe Daisy de bladeren op Neth's bulten legt. Als ze klaar is, verdwijnt ze weer in het bos.
Dan is het avond, en het volkslied klinkt. Er zijn een hoop dode tributen de eerste dag, maar dat is vrij normaal. Nou ja, normaal, het is gebruikelijk. Niet normaal. Om de beurt houden ik, Roses en Delphi de wacht. Eén van ons, samen met Peeta. Zijn slaapbeurt is morgenvroeg. Tegen de ochtend zit ik te knikkenbollen op de stoel, maar het beeld laat me in één keer opveren. Neth's ogen gaan heel langzaam open. Hij heeft de eerste 24 uur overleefd.
Sorry sorry sorry!
Ik was vergeten dit stuk online te zetten! Dus er zullen twee stukken snel achter elkaar komen ;)
Xx Vivian
