Er gaan een aantal dagen voorbij. In de Spelen gebeurt er niets bijzonders. Daisy zit in de bomen, Archia is op jacht. Ik kan het woord inmiddels weer denken, ook al doet het pijn. Ik weet nog steeds niet wat nu precies haar redenen waren. Maar ik weet wel dat ze hem bruut heeft vermoord, en dat ze van plan is datzelfde te doen met Daisy.
Daisy heeft een aantal keer een geschenk gehad, ik denk van ons geld. Wat het precies was, heeft ze niet laten zien. Maar ze kan het vast goed gebruiken, anders zou haar mentor het niet sturen. Misschien iets om Archia klein te krijgen?
Over Archia gesproken, ze komt een aantal keer eng dichtbij de bomen waar Daisy in zit. De angst is duidelijk op haar gezicht te lezen, maar er lijkt ook iets anders te verschijnen. Iets dat elke keer een beetje sterker wordt. Het lijkt erop dat Daisy moed aan het verzamelen is. Maar waarvoor?
Het valt me op dat het Capitool nog niet heeft ingegrepen. Normaal laten ze de laatste twee tributen de Spelen wel uitvechten, maar voor zover ik weet heeft één van de laatste tributen zich nooit zolang verstopt in een boom. De meesten proberen de Spelen zo snel mogelijk te laten eindigen, maar Daisy lijkt alle tijd van de wereld te hebben.
Archia raakt hoe langer hoe geïrriteerder. Ze baalt duidelijk dat ze Daisy niet kan vinden, en al die tijd zit Daisy gewoon boven haar, in de bomen. Ik zie af en toe een glimlach op haar fijne gezichtje, als Archia weer eens stamvoetend door het bos loopt. En die glimlach geeft mij, Delphi en Roses moed.
_____________________________________________
Daisy is nu al een paar uur niet van boom gewisseld. Archia is al minstens drie keer langs haar boom gelopen, en bij de vierde keer gebeurd er iets onverwachts. Er vliegt een mes richting Archia. We hopen alle drie van harte dat het mes raak zal zijn, maar dat zou te mooi voor woorden zijn. Mis.
Het volgende probleem is dat Archia nu weet waar Daisy zit. Ze pakt het mes op en lacht vals. "Het spel is uit, kleine donder. Nu is het verstoppertje spelen afgelopen. Nu is het mijn beurt." Na die woorden gooit ze het mes terug in de richting waar het vandaan kwam. Daisy slaakt een gilletje als het mes haar been schampt. Het is geen dodelijke wond, maar wel een pijnlijke.
Dat betekent dat het eindgevecht begonnen is.
Archia klimt snel en behendig de boom in waar Daisy ook in zit. Maar ze vergeet daarbij dat Daisy -net als Rue dat kon- van tak naar tak kan springen. Het gaat niet meer zo snel als eerst, door de wond in haar been, maar het gaat nog wel. Archia rent haar stuntelig achterna, terwijl ze messen richting Daisy gooit. De meeste mis, maar ook een aantal raak. Godzijdank geen van allen dodelijk.
Daisy raakt steeds vermoeider, en door de wonden kan ze ook steeds minder snel van boom wisselen. Op een gegeven moment verdwijnt de hoop in haar ogen, en is er alleen nog maar pure angst. Ik, Delphi en Roses hebben elkaars handen vastgepakt. We kunnen geen seconde missen van dit allesbeslissende gevecht.
Ik heb zoveel medelijden met Daisy. Ik zou het liefst in het beeldscherm springen en haar beschermen. Archia's nek omdraaien. Een mes teruggooien. Haar uit de boom duwen.
Plotseling doet Daisy iets volkomen onverwachts. Ze draait zich om en rent recht op Archia af. Haar blik staat woedend en Archia lijkt niet te weten wat ze moet doen. Dan gooit ze een mes, in Daisy's arm. Daisy trekt het mes er met een verbeten gezicht uit en rent ermee nog harder naar Archia. De afstand tussen de twee tributen wordt steeds kleiner. Tot er nog maar een meter tussen ze zit, dan stopt Daisy.
"Hoe kon je het überhaupt? Hoe kon je het opbrengen om het vriendje van een winnares te vermoorden? En al helemaal op deze manier? Wat ben jij voor een trut?" zegt Daisy vermoeid. "Nou, zo moeilijk is dat niet hoor. Je pakt een mes en drukt dat in de ander. Ik mocht Terra toch niet. Stom kind," antwoord Archia recht in de camera.
Ik begin weer geluidloos te huilen, zonder dat ik het doorheb. De enige reden waaraan ik het merk is dat Roses mijn tranen afveegt met een doekje. "Weet je, ik ben klaar met jou. Klaar met jouw acties, met jouw harteloze acties. Ik denk dat het goed is om hier te eindigen." En met die woorden gooit Daisy haar mes. In de arm van Archia. Niet dodelijk, flitst er door mijn hoofd. Maar wel genoeg om Archia het uit te laten schreeuwen van de pijn. Ze laat haar mes vallen en Daisy grijpt haar kans. Ze duwt Archia de boom uit, maar die is sneller dan ze dacht. Archia pakt haar bij haar arm, en samen vallen ze naar beneden.
En dat is een eind. Minstens tien meter. Als de tributen landen liggen ze allebei stil, en er klinkt niet veel later een kanon. Maar van wie? De camera zoemt in op de gezichten van Archia en Daisy. En ik beloof mezelf plechtig, als de ogen van Archia open gaan, ik er alsnog voor zorg dat ze weer dichtgaan. Maar dan voor altijd.
Het zijn zenuwslopende minuten. Er komt geen hovercraft om het lichaam op te halen, omdat de twee lichamen te dicht bij elkaar liggen. Dus het is gokken wie het overleefd heeft. En eindelijk, na tien minuten, krijgen we ons antwoord. Twee ogen gaan open. Twee vermoeide ogen, zonder een sprankje blijdschap of levenslust. Twee ogen waar wij om kunnen juichen. Daisy.
Ik begin hard te huilen en ditkeer heb ik het wel in de gaten. Maar het is niet van verdriet, maar van blijdschap. Delphi begint hard te lachen van ontlading en Roses zucht een aantal keer diep van opluchting. De Spelen zijn voorbij, en Daisy heeft gewonnen. Archia is dood. Ik heb mijn wraak.
Daisy krabbelt overeind, overal zit bloed. Ze houd haar arm, die in een rare hoek staat, stevig vast, maar ze staat. "Lieve Terra, Delphi en Roses. Ik hoop dat ik zo jullie verlies een beetje goed heb kunnen maken. Bedankt voor de spullen, die mij door jullie hulp bereikt hebben. Als ik hieruit ben, zal ik jullie snel op komen zoeken. Dankjulliewel," richt Daisy zich tot de camera. Ik begin nog harder te huilen en wil het kleine meisje het liefst knuffelen. Dan valt ze weer om, van vermoeidheid, van pijn en van het vele bloedverlies wat haar ongetwijfeld duizelig heeft gemaakt. Maar het komt goed. Ze gaat naar huis. Wij gaan naar huis. En we zijn er weer voor een jaar vanaf.
