De dagen erna zijn rustig, er vallen weinig doden. Gisteren zijn er zelfs helemaal geen doden gevallen. Dat betekent hoogstwaarschijnlijk dat het Capitool vandaag ingrijpt. En daarbij een tribuut om het leven zal komen. Ik zal samen met Delphi, Roses en Peeta onze tributen veilig moeten stellen. Deze keer nemen Peeta en Roses die taak op zich. Volgens mij meer voor Neth dan voor Archia. Maar dat vind ik helemaal niet erg. Delphi blijft continue bij mij, let op me. Het begint bijna op babysitten te lijken. Ik ben verdorie vijftien, bijna zestien. Maar ik laat het nu even voor wat het is.
Ik heb namelijk heus wel door waar ze mee bezig zijn. Ze leiden me af, zorgen ervoor dat ik mezelf niet opnieuw pijn doe. Maar ik ben slimmer dan dat. Ik draag nu elke dag lange mouwen. Tot op de dag van vandaag schuift Delphi elke dag mijn mouw omhoog, en laat ik braaf mijn armen zien, waar natuurlijk geen krassen op zitten. Vertrouwen winnen noemen ze dat. Ik weet dat ze op een dag mijn armen niet meer zal controleren, en dan kan ik me weer uitleven.
Tot die tijd houd ik me in, ik lach braaf mee, ik doe waarvan ik denk dat Delphi dat wil zien. En volgens mij doe ik het aardig goed. We praten over van alles, en ik probeer enthousiast te zijn. Ik kan alleen oprecht enthousiast zijn als het over de baby gaat. We praten over eventuele namen, over kleertjes die we moeten kopen enzovoorts.
Langzaam vordert de dag, en dan is het tijd om weer alleen te zijn. "Dankjewel voor vandaag, Delphi,' lach ik. "Hee, zoiets doen vriendinnen voor elkaar," zegt Delphi. Ik haal mijn neus op. "Gaat alles eigenlijk wel goed met je? Rose slaapt niet, ik met mijn stomme hormonen verstoor hier ook telkens de rust, maar er lijkt niets met jou aan de hand te zijn. Dat kan toch bijna niet?" vraag ik.
''Het gaat prima. Roses toont gewoon ontwenningsverschijnselen, weinig om je druk om te maken. Dat had ik eerst ook, toen het uit was met Johty. Ze moet gewoon al haar focus op jou gaan leggen en een keer aan iets anders denken dan zichzelf. Als ze nou een keer opgroeit, is er niks met haar aan de hand en kunnen we samen voor jou zorgen. Maar nu ze dat niet in wilt zien, doe ik dat wel voor je. En dat doe ik met liefde,'' zegt Delphi. En daar schrik ik behoorlijk van. Hoe gemeen kun je over iemand praten? Toch probeer ik beide partijen gelijk te geven.
''Ja, misschien is dat ergens ook wel zo. Maar wat nou als wij het gewoon verkeerd begrijpen?'' vraag ik. ''Dan neem ik al mijn woorden terug. Maar dan mag ze ons ook een keer uitleggen wat er is. Ik heb weinig zin om daar achteraan te gaan hengelen,'' zegt Delphi. ''Ik eerlijk gezegd ook niet heel erg,'' fluister ik. Maar toch... Ik wil Roses zo graag begrijpen, zo graag iets voor haar doen... Maar ze zal toch zelf moeten komen, ik kan niet aan haar neus zien wat ze wil.
Ik probeer even te slapen, mijn wekker gezet op halfvijf. Ik heb de rust hard nodig nu ik 's ochtends enorm vroeg wakker ben. Ik slaap licht, schrik wakker van zo'n beetje elk geluidje. We zullen met z'n allen om kwart voor vijf in de controlekamer gaan zitten, waar we naar het ingrijpen van het Capitool zullen kijken. Door het vernieuwde systeem hoeven we niet continue in de controlekamer te zitten, maar worden we opgepiept wanneer er iets gebeurd. Tot nu toe zijn we een stuk of drie keer opgepiept, twee keer voor Archa, één keer voor Neth. Bij Archia nam ik niet eens de moeite om te kijken, die taak nam Delphi op zich. Bij Neth zat ik op het puntje van mijn stoel toen er een tribuut op hem afsloop. Godzijdank had hij het op tijd in de gaten en wist hij weg te komen zonder dat de tribuut hem ook maar een haar kon krenken.
Langzaam zak ik toch weg, in een iets diepere slaap. Ik droom over Neth, over de baby, over wat er allemaal mis kan gaan. De laatste paar weken word ik getreiterd door nachtmerries. Na mijn tijd in de Arena had ik er natuurlijk ook wel last van, maar niet zo veel last als nu. Ik denk dat dat is omdat het nu om iemand anders gaat, iemand waarvoor je maar beperkt dingen kunt doen en kunt ingrijpen. Ik kon mijn eigen bewegingen en acties controleren in de Arena, ik kan Neth moeilijk gaan besturen.
Als ik wakker schrik is het van de wekker. Ik mep naar het ding toe, maar ik sla te hard en de wekker valt op de grond, terwijl hij gewoon door gaat met rinkelen. Ik gooi mijn kussen eroverheen om het geluid iets te dempen, maar het geluid dringt alsnog keihard door. Wist ik veel dat die stomme wekker zo hard ging... Ik kom kreunend overeind en zet de wekker uit. Slaapdronken kleed ik me aan en voor ik het weet staat Delphi weer in mijn kamer. "Ga je mee? Het gaat beginnen..." mompelt ze. Ik knik. "Let's go."
