Ik kijk. Ik kijk naar de dikke buik van mama. "Ja lieverd, daar zit jouw broertje of zusje in," lacht mijn moeder liefkozend. Ik knik, en geef er een kusje op. "Het zal niet lang meer duren of mama moet naar de dokter. Die gaat mama helpen," vervolgd mijn moeder. Weer knik ik, en ik kruip onder haar arm, die ze om me heen slaat. Tyler komt er ook aangelopen, en nestelt zich onder mijn moeders andere arm. Wale, Lothia en Nadia gaan aan mama's voeten zitten, en mijn vader geeft mijn moeder van achter een knuffel, zijn handen op haar buik. Ze glimlacht. Het gelukkige gezinnetje.
Langzaam zoekt iedereen zijn of haar eigen plekje weer op. Ik ga in de diepe stoel zitten die we van opa en oma hebben gekregen. Wale knielt met Lothia en Nadia op het vloerkleed voor de haard. De vlammen likken aan het hout en verdrijven de kou. Het sneeuwt buiten, en het meertje is bevroren. Opeens klinkt er een kreet door de kamer. Mijn vader snelt naar mijn moeder en vangt haar op. Ik kijk geschrokken om. "Wale, zorg jij voor de rest? Ik moet met mama naar de dokter," zegt mijn vader. Ik begrijp het meteen; mijn broertje of zusje wordt geboren.
Twee jaar later.
Mijn moeder loopt heen en weer door de kamer. Met doeken, sneeuw, medicijnen... Mijn broertje Tyler ligt op de bank. Mijn moeder heeft een bed voor hem gemaakt. Hij heeft koorts en hallucinaties. Het is weer ontzettend koud, de sneeuw waait nog net niet ons slecht geïsoleerde huisje. Zoals altijd is er hongersnood. Maar tot nu toe hadden we elk jaar net genoeg. Dit jaar niet. En Tyler kon daar niet tegen. Hij is langzaam aan het verhongeren. Ik huil mezelf elke avond in slaap, ik wil hem niet kwijt. Maar ik heb weinig hoop. En op een avond, als we met z'n allen rond de bank zitten, weet ik het. Het is gebeurd. Mijn moeder veegt een haarlok uit zijn gezicht. "Mam..." klinkt zijn zwakke stemmetje. Ik schrik ervan. "Het spijt me, maar ik moet gaan," fluistert hij. Mijn moeder begint te huilen. "Het is niet erg, ik zal fijn verder leven boven. Ik vergeet jullie niet," zegt Tyler. Mijn moeder begint nog harder te huilen als zijn oogjes dicht zakken. Hij is dood.
________________
"Luister Terra, je moet eten," zegt Wale terwijl hij probeert een lepel pap in mijn mond te duwen. Ik knijp mijn lippen stijf op elkaar en houd mijn armen over elkaar. "Nee," mompel ik. "Kijk dan! Ik kan je ribben zien! Ik kan met één hand om je pols en zelfs om je enkels! Wil je ook dood ofzo?" roept Wale radeloos. Ik begin te huilen. Heel, heel langzaam pak ik de lepel aan. Dit gaat al twee weken zo. Wale praat al twee weken met me. Ik zie de blijdschap in zijn ogen als ik de lepel in mijn mond steek en hij er leeg weer uitkomt. Ik merk nu pas hoeveel honger ik heb. Ik eet het hele bordje leeg, en Wale knuffelt me. "Ik heb je terug, zussie. Dankjewel," fluistert hij in mijn oor.
__________________
De boete. Ik sta zenuwachtig op het plein te wachten tot de tributen van dit jaar worden getrokken. Ik drentel een beetje heen en weer, wachtend tot de namen worden omgeroepen. Eerst de meisjes, zoals altijd. "Jamia Ivory!" Ik stort in. Nee... Niet ook dit nog. Jamia is mijn beste en enige vriendin. Zij was de enige die het voor me opnam toen ik werd gepest. Ze kwam zo vaak bij mij thuis. Maar nu niet meer. Ze is sterk, ze zou dit kunnen overleven...
Maar al op de eerste dag was district 12 beide tributen kwijt. De jongen bij het bloedbad, Jamia 's avonds, gevonden door de beroeps in de struiken. Ik had mijn hoofd afgewend, maar ze hadden haar niet gespaard. Ze hadden haar eerst compleet gemarteld. Haar hele armen en benen opengesneden. Haar haren afgeknipt. Ik weet nog hoe trots ze altijd was op haar lange haar. Ik mocht het altijd vlechten op opsteken. Pas toen hadden ze haar nek omgedraaid. Maar zelfs dat ging langzaam. Ik was te snel met mijn gezicht terugdraaien, en zag de pijn op haar gezicht. Een uitdrukking die ik nooit meer zal vergeten.
_________________
Nog een boete. Twee jaar later. Dit jaar is er een kwartskwelling. Drie tributen van hetzelfde geslacht worden getrokken. Eerst word er bepaald dat dat meisjes zullen zijn. Vervolgens wordt de eerste tribuut getrokken. "Terra Roria Fairbain!" Ik geef over, een paar meisjes springen gillend opzij. Huilend loop ik naar het podium. Nog twee meisjes worden getrokken; Delphi en Roses. Dan gaan we het gerechtsgebouw in en verdwijnt het plein uit het zicht.
__________________
Ik kijk om me heen, geen idee waar ik ben. Een mes zoeft vlak langs mijn hoofd, en ik spring gillend opzij. "Terra! Pas op!" roept Roses. Ik ren weg. Ik val in een gat, en twee jongens komen naar het gat toe. Delphi en Roses rennen weg. Op het moment dat een jongen een mes gooit, wordt het zwart.
___________________
Nog een boete? Ja. Ik zit op het podium vreemd genoeg. Een meisje genaamd Archia wordt getrokken. Dan herken ik iemand. Neth. Zijn naam wordt ook omgeroepen. Eerst dringt het niet tot me door, maar dan snap ik het. Ik raak hem kwijt.
___________________
Ik weet niet waar ik ben. Twee handen liggen op mijn bolle buik. Dan weet ik het. Ik ben weer in de Arena. Met een kindje in mijn buik. Maar de handen zijn niet van Neth. Shit. "Zo schat. Kijk daar eens? Wie ligt daar?" zegt de jongen die zijn handen op mijn buik heeft. Ruw ruk ik me los. Ik kijk om. Daar ligt Neth, in een grote plas bloed, zijn ogen gesloten. Hij is dood. Ik begin te huilen. "En nee, met jou hebben we geen genade," zegt de jongen weer, en met een krachtige armbeweging duwt hij het mes in mijn buik.
____________________
Dan wordt ik ruw uit mijn nachtmerrie geschud.
___________________
Heyhey :)
Weer een nieuw stukkie Terra, ditkeer iets anders dan dat jullie gewend zijn.
Het idee was niet van mij, daarvoor moeten jullie bij @JoshuaRyanLove zijn :)
Check ook haar verhaal, het is supergoed! Ze heeft een geweldige schrijfstijl, en kan zinnen echt mooi opbouwen. Plus dat Roses gewoon een superpersonage is ;)
Dusse... Lezen plz!
Xx Vivian
