Het Spel: Nieuwe Rondes

hoofdstuk XVI

Hannah's P.O.V

'Wat?' Vraag ik. 'Wat is er aan de hand?' Ik kijk vragend naar Zack, die ondertussen naast Catherina is gaan zitten. 'We moeten echt praten Han. Echt. Er is iets goed mis waar jij niet van op de hoogte bent.' Zegt Catherina met tranen in haar ogen. Langzaam loop ik naar haar toe. Ze zit samen met Zack op het bed. En ik ga voor het bed op de grond zitten. En kijk naar boven naar Catherina's gezicht.

Catherina's koude handen pakken plots mijn gezicht beet. En ik schrik. 'Hij is niet wie je denkt dat hij is.' fluistert ze in mijn oor. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik hardop. 'Hannah. Laat hem gaan hij is niet te vertrouwen.' haar gezicht is dicht bij het mijne.

Dit lijkt wel een visioen.
Maar volgens mij is alles echt. 'Over wie heb je het?' Ik kijk naar Zack. Maar Zack is weg. De deur is open. 'Hij.' haar stem lijkt te vervagen en te vervormen. Haar stem lijkt heel veel op de stem van Damian.

Ik schrik wakker. Badend in het zweet. W-wat was dat? Ee-een visioen? Vast niet. Ik ben niet zo spiritueel, ik geloof er niet in. Het w-was vast gewoon een droom

Ik kijk rond. En zie dat ik op een bed lig. Maar het is niet mijn eigen bed. Ik kijk naast me. Niets. Tenminste ik kan op dit moment niets zien. Ik voel naast me. Ik voel iets warms.

Ik besef me ook dat ik nog in mijn kleren lig. Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak. En zet de zaklamp functie aan.

'Floris?!' Gil ik. 'Huh wat?!' Zegt hij geschrokken en rolt bijna van het bed af. Snel zet hij een lampje aan. En wordt alles veel duidelijker. 'Wtf man! Waarom lig ik bij jou in bed?' Zeg ik boos. Floris slikt. 'Ik kwam thuis en zag je op de bank liggen. En toe-' Ik laat hem niet eens uitspreken. 'En toen dacht je vast, laat ik Hannah, mijn ex-vriendin, maar lekker naar mijn bed meenemen. Had me gewoon fucking op de bank gelaten, en dan was ik wel zelf opgerot!' Ik doe nu niet eens meer mijn best om te fluisteren. 'H-het spijt me.' Ik draai mijn hoofd weg. 'Ik-ik mis je.' Ik voel hoe Floris' handen om mijn kaak gaan. 'Ga weg.' Zeg ik nu zacht en verdrietig. Ik stap uit het bed. En loop richting de voordeur. Voordat ik naar buiten loop, kijk ik nog naar Floris. Het kijkt me met een ga-niet-weg blik aan.
Er stroomt een traan over zijn wang. En snel loop ik naar buiten. Want de tranen stromen ook over mijn wang. Ik veeg ze met de rug van mijn hand weg.

Gure wind snijdt langs mijn gezicht. Mijn ogen zijn tot spleetjes geknepen. Hard. Het waait hard. Hard. Ik treur hard. Hard. Ik ren hard.

Toeterende auto's. Boze en dronken mensen. Maar ik merk het niet eens op. Het is donker. Mensen stappen langs me. Maar mijn ogen zijn gericht op de grond. De grond, de grond is vies.

Mijn plan is om naar huis te gaan. Maar mijn benen zijn moe. Ze zijn moe van het wandelen.

Ik loop langs het park. Het park waar Floris en ik elkaar hebben ontmoet. (A/N ik zal jullie er maar niet mee opschepen om te vertellen hoe het ging. Tenzij je het heel graag wilt weten. Zet dan in de reacties😄) En waar ik het voor mijn gevoel had uitgemaakt.

Ik loop naar het bankje in het park. En als ik er op ga zitten. Zie ik alle herinneringen aan dit bankje. Aan dit park. Aan deze natuur. En aan Floris. Maar ik wil niet aan hem denken. Hij heeft me verraden. Ik dacht dat hij van me hield. Maar blijkbaar had hij twee vriendinnen.

Ik ga liggen. Maar met op dat moment gaat mijn telefoon. Van wie de fuck heb ik nu nog een berichtje? Hopelijk van Damian. Maar als ik het bericht open. Blijkt het die fucking bitch te zijn.

Jasmijn🖕
Leg je erbij neer schat.

Ik vraag me af hoe ze überhaupt aan mijn nummer komt. Na daar over na gedacht te hebben open ik de foto. Wat ik eigenlijk niet had moeten doen. Een traan stroomt opnieuw over mijn wang. En ik zet snel mijn mobiel uit.

Ik ga liggen. En mijn oogleden voelen steeds zwaarder aan. En dan plots zonder dat ik het eigenlijk wil. Gaan mijn ogen dicht. En val ik in slaap.