Kapı birden sertçe açıldı gözlerim halıdaki desenlere dalmışken, gelen babamdı yüksek sesle bana birşeyler söylüyordu, bense kelimeleri anlayamıyor, anlama çabasına bile girmeden, babamı dinlemeden halıdaki desenleri seyretmeye devam ediyordum.
Kolumdan tutup çekmeye başladı beni, ağlamaktan şişmiş gözlerimle babamın yüzünü incelemeye başladım. Kaşlarını çatmış yüzü bağırmaktan kızarmıştı, sanki birazda ağlamış gibiydi, En önemlisi de çok yorgun gözükmesiydi.
Bir gecede bir insan bu kadar nasıl çökebilirdi, sanki bir anda birkaç yaş yaşlanmıştı. Kolumu çekmeyi bırakıp öfkeyle dolabımı açtı , kıyafetlerimi çıkartıp yere atmaya başladı. O an anlamsız anlamsız babamı seyrederken "gidiyorsun" kelimesini duydum koskaca cümlesinden. Saniyeler içinde beynim bana türlü türlü konuşmalar yapıyor sorular soruyordu.
O sırada merdivenden gelen topuk seslerini duyabildim. Bu ses herzaman beni çocukluğumun korkunç günlerine götürür ve hala ürkütürdü, şuan ürküttüğü gibi.
Aralık olan kapıdan içeriye annem girdi ben daha ona bakamamışken o saçlarımdan tuttu çekiştirmeye başladı, canım çok yanmıştı ama fiziksel olarak, hiçbir şey mental acı kadar acıtmazdı içimi.
O sırada babam annemi benden ayırdı "gereğini yapacağım, gidecek merak etme" diye annemin kollarını tutmuş sakinleştirmeye çalışıyordu. Sahiden nereye gidecektim ben. Beynim bir sürü soru sormam gerektiğini söylerken içimden ağzımı bile açmak gelmiyordu.
Annemin ince sesi odayı doldurdu,
"gidecek, zaten gidecek artık bir dakika bile bırakmam evimde ben bunu, devlet gereğini yapacak"
Babam bir anda annemin ağzını kapatı "sana defalarca susmanı söyledim, beni dinle mantıklı düşün, adımızı, tüm herşeyimizi kaybederiz cinayet ile gündeme gelirsek..."
cinayet mi? Aklım duracak gibi cümlenin devamını bile duymadım cinayet kelimesinden sonra. Vücudum yanıyordu kafamın içinde uğultular içimdeyse bir sızı vardı, neler oluyor bir türlü anlayamıyor şu kafamı bir türlü toplayamıyordum.
