BAHAR YILDIZLARI

BY BÖLÜM 1; Kabus

Merhaba Arkadaşlar,
Bu benim ilk silmeden yazacağım hikayem olacak:)
Umarım hikayemi beğenerek okursunuz. Ve kitabın ilk bölümünü kendimden bile çok sevdiğim arkadaşlarıma ithaf etmek istiyorum.

Yazar; HTC_Minyok

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Aral Buzkan'dan;

Yüzümü okşayan ılık bir esintiyle yavaşça gözlerimi açtım. Kendime geldikten bir süre sonra yatağımda olmadığımı fark ettim. Nerde olduğumu anlamak için etrafa bakınmaya başladım.
Etrafım ağaç ve çalılarla çevriliydi.

Sanırım ormandaydım.

Buraya nasıl geldiğimi anlamasamda yattığım çalıların arasından yavaşça ayağı kalktım ve ilerlemeye başladım.

Hava 'zifri karanlık' denilecek kadar soluktu.
Nereye doğru ilerlediğimi bilmesemde yoluma devam ettim. Her adımımda kuru ağaç dallarının çıtırtı sesleri geliyordu kulaklarıma.
Sanki dünya durmuş sadece ben hareket ediyordum. Bütün evren haberleşip susmuş gibiydi.

Biraz önceki yattığım yerden uzaklaştığımı fark ettiğımde duraksadım.

Burası nereydi? Ve benim burada ne işim vardı?

Etrafı anlamayan gözlerle incelerken birden arkamdan gelen bir sesi işittim.

-"Ma cocotte (tatlım)"

Duyduğum tanıdık sesle gözlerim irileşti.
"Anne" diyerek hızla arkamı döndüm.
Arkamı döndüğümde mutluluğumun yerini alan hüzünle gözlerim doldu. Karşımda sadece iri bir ağaç vardı.

İri ağacın olduğu yere ilerleyip aklımdaki ' yanlış duymuşumdur' düşüncesini açığa kavuşturmak için ağacın etrafına hızla bakınmaya başladım.

Yoktu burada değildi!

Ben ağacın etrafına hala bakmaya devam ediyorken bir ses daha işittim.

-" Paşam..."

"Baba" diyip etrafımda dönerek sesin nereden geldiğini anlamaya çalıştım.
Yanlış duymadığımı biliyorum. Buradaydılar ama Nerede?

Hızlı adımlarla etrafımdaki bütün ağaçların yanına gidip onları bulmaya çalıştım.
Bir deli gibi o ağaçtan bu ağaca gidiyodum.

Yokladı, burada değillerdi! Peki bu sesler neydi? Aklımdan hiç çıkmayan bu seslerde neydi?

Etkisini kaybetmiş bacaklarıma yenik düşerek, dizlerimin üzerine düştüm.
Artık dolmuş gözlerim benden habersiz bir bir arkıyorlardı.

Dayanamıyordum...
Onlarsız yapamamıyordum...

Hıçkırıklarım canlılığını kaybetmiş ormanda yankılanıyordu.

Gözlerimden ardı arkası kesilmeksizin göz yaşlarım yanaklarımdan ilerleyerek teker teker toprakla buluşuyordu.
Birden omzumda hissettiğim elle arkamı döndüm. Kafamı yavaşça kaldırarak karşımda duran özlediğim kişilere baktım. Kolumla iki gözümüde silerek,