Jaebum şu eski okulunda yaptığı salaklıkları anlatırken hem kendi anırıyordu hemde beni anırtıyordu.
Hunharca gülerekten yürüyordukki telefonum çalınca hemen kulağıma götürmüştüm.Hızımı alamayıp jaebuma hala gülüyordum.
Neye gülüyorsun bu kadar? kulağıma onun sesi geldiğinde gülmeyi kestim. Cevap vermediğimde ise devam etmişti.
Jinyoungie üzgünüm annem hastalandı onunlaydım ve..ve- duyduklarımla sinirim uçup giderken bu üç günde beni üzgünken aramamasıysa kalbimi acıtmıştı.
Jaebum bana endişeli bakışlar atınca ona okula erken gitmesini söyledim. Artık birlikte gidiyorduk okula.
Sanırım sana gerçekten ihtiyacım olduğu anlardan biriydi bunu duyduğum anda gözlerim dolmuştu Mark böyle şeyler söylemezdi o, onda bişeyler vardı ama hala söylememişti.
Hyung annen nasıl neyi varmış bişeyler söyler misin artık çünkü.. fazlasıyla endişelenmiş bir haldeyim zaten birkaç dakika nefes alış verişini duydumsada sustum. Benim yaptığımı kendini hazırlamayı bekliyordu.
Babam gibiymiş Jinyoungie annemde onun gibiymiş o da gidecek her zaman olduğu gibi herkesin yaptığı gibi sonlarda kısılan sesi hırıltılı geliyordu. Ve şuan duyduklarım yüzünden bende konuşabilcek halde değildim.
Yanımda olmasını ona sarılmayı ağlamalısın hyung demeyi bunu hak ediyorsun demeyi istedim sen her şeyi hak ediyorsun demeyi de istedim ve annen hala burda , hala burdayken ona iyi bak demeyi istedim ama diyemiyordum. Kilitlenmiştim,üzgün,kırgın ve bok gibi hissediyordum.
Sonunda ağzımdan çıkan birkaç kelime ise tatmin edici değildi.
Ben üzgünüm hyung yanında olmadığım için çok üzgünüm delirmiş olmalıyım bana trip attığını düşünüp inat edip aramamıştım.. ben lanet olsun
Şuan da deli gibi ağlamak istiyordum söylemek istediklerim yerine böyle saçmalamış olmam çok kötüydü.
Belki de bu yüzden beni hala bir çocuk gibi görüyor diye düşündüm.
Markın annesini kendi annem gibi görüyordum. O mükemmel bir insandı. Babası öldüğünde Mark'a ilk söylediği sözler bile onun gücünün göstergesiydi. Ona 'Ben burdayım senin hem annen hem baban hala burda baban ikimizin kalbinde yaşarken bizde yan yana birlikte duracağız duracağız ki onun burda olduğunu bilelim hep bizimle olduğunu hatırlayalım' demişti onu yatağından çıkmaz bir halde bulduğunda, sonrasındaysa hem beni hem Mark'ı kucağına oturtmuş kollarının altına almış 'Siz benim yanımdayken herşeyi yapabilirmişim gibi hissediyorum' demişti.
Bu hastalıktan nefret ediyordum.Lanet olası hastanelerden nefret ediyordum.Bunu ona neden yapmak zorundalardı ki Mark neden onları kaybetmek zorundaydı.
Jinyoung dersin var ve geç kalıcaksın sonra konuşalım tamam mı? fısıldarcasına tamam demiştim.
Yanımda olmasanda burdasın küçük hissedebiliyorum bu yüzden teşekkürler.
Telefonu kapattığındaysa kaldırıma oturmuş Jaebum'un sırtımı sıvazladığını hissedene kadar ağlamıştım.
------
Sanırım duygusal günlerimdeyim yada o gün yaklaştı çünkü bölüm yazarken ağlamak normal değil gibi...
