Μή Φύγεις Ποτέ {girlxgirl}

Δυό ματιές

Χρυσαυγή
______________________________________

Ήμουν καθισμένη στον βράχο που πια θεωρούσα δικό μου, αναπνέοντας τον καθαρό χειμωνιάτικο αέρα που μου γέμιζε τα πνευμόνια τόσο με αναζωογονητικό αέρα όσο και με αναμνήσεις από το χωριό μου, το οποίο σχεδίαζα να εγκαταλείψω αφού θα γινόμουν ενήλικη.

Δεν θα ερχόταν. Για ποιό λόγο άλλωστε να ξυπνούσε μέσα στα άγρια χαράματα για να έρθει να βρεί μια άγνωστη που της άρεσε να απομονώνεται και που μισεί τα πάντα γύρω της; Ίσως αυτή την λεπτομέρεια να μην τη γνώριζε, δεν θυμάμαι να της την είχα αναφέρει ακόμα. Άλλες φορές μου άρεσε η μοναξιά, απολάμβανα την ηρεμία, χωρίς να ακούω τις αγριοφωνάρες των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνταν οικογένειά μου. Απο την άλλη ήμουν μόνη. Τελείως μόνη. Δεν είχα έναν άνθρωπο να του πω τα προβλήματά μου, να κλάψω στον ώμο του, η έστω να στηριχτώ επάνω του. Είχα την ανάγκη να τα βγάλω όλα από μέσα μου, δεν άντεχα πια. Άρχισα να κλαίω, σκεπτόμενη πως δεν υπήρχε περίπτωση ο πρώτος άνθρωπος που πραγματικά ένιωσα να συμπαθω και γενικότερα να χρειάζομαι, να έρθει να με συναντήσει. Να διώξει για λίγο την θλίψη μου. Και πραγματικά η Δανάη ήταν ξεχωριστή και το γνώριζα από την πρώτη μας ματιά, κάτι αναστάτωσε την συνήθως αδρανή μου ψυχή.

Λίγη ώρα αργότερα είχα στερέψει πια από δάκρυα και έμεινα σιωπηλή, καθισμένη στην μικρή ξύλινη κατασκευή που είχα φτιάξει για να κάθομαι πάνω στο βράχο χωρίς να παγώνω από το χιόνι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένιωσα κάτι να μου αγγίζει την πλάτη και αντανακλαστικά πετάχτηκα από την έκπληξη.

Μόλις την είδα να στέκεται μπροστά μου ένιωσα να με κατακλύζουν αμέτρητα συναισθήματα, από έκπληξη μέχρι απίστευτη χαρά. Η καρδιά μου ήταν σαν να εξερράγη στην όψη της και ένιωσα να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Δεν είχα ξαναερωτευτεί αλλά τα συμπτώματα που εμφάνιζα απέναντι στην Δανάη έμοιαζαν πολύ με αυτά που περιγράφονταν σε βιβλία. Όμως δεν ήταν δυνατόν, αφού η Δανάη ήταν κοπέλα, το ίδιο και γω.

Με αγκάλιασε λοιπόν, αφού σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, αλλά και στο δικό της, δείχνοντας μου ότι και αυτή ένιωσε ευτυχισμένη μόλις με αντίκρισε.

Μόλις δυστυχώς έσπασε η αγκαλιά, η οποία δεν ηθελα να τελειώσει ποτέ, βρήκα το θάρρος να της πω πόσο όμορφα ένιωθα μαζί της ενώ οι πεταλούδες στο στομάχι μου χόρευαν συγχρονισμένα. Και τότε με κοίταξε. Όλο μου το είναι επηρεάστηκε από αυτή τη ματιά. Ήταν σαν να μου έκανε μάγια, τα οποία, αν και πίστευα ότι δεν υπήρχαν, άλλαξαν την ψυχολογία μου ολοκληρωτικά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.