Μή Φύγεις Ποτέ {girlxgirl}

Φίλες;

Και έτσι πέρασαν οι ώρες με τα δύο κορίτσια άλλοτε να παρατηρούν τα αστέρια, άλλοτε να φλυαρούν και άλλοτε να κάθονται αγκαλιασμένες κλείνοντας που και που τα μάτια τους για ένα σύντομο ύπνο, μέχρι που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου έκαναν την εμφάνιση τους πίσω από το απέναντι βουνό.

Το κρύο ήταν τσουχτερό τώρα πια και η Δανάη και η Χρυσαυγή έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να ζεσταθούν για να μπορέσουν να σηκωθούν και να κατευθυνθούν προς τα σπίτια τους αφού είχε φτάσει η ώρα που έπρεπε να επιστρέψουν. Η Δανάη κοίταξε την όμορφη κοπέλα που καθόταν στην αγκαλιά της και της χαμογέλασε. Χωρίς λόγο. Απλά το ένιωθε, ένιωθε πως έπρεπε να χαμογελάσει. Λίγα λεπτά αργότερα καθώς και οι δύο ετοιμάζονταν για τον αποχωρισμό τους η Χρυσαυγή μίλησε πρώτη:

"Θέλεις να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου; Έτσι και αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει ότι λείπω."

"Ναι αλλά πώς θα γυρίσεις σπίτι μόνη σου αργότερα;" είπε η Δανάη χαρούμενα αλλα και προβληματισμένα.

"Μην ανησυχείς για μένα, μου αρέσει να περπατάω μόνη μου, έχω περισσότερο χρόνο να σκεφτώ."

"Ναι σκεφτείς τι;"

"Τα πάντα, την ζωή μου, ό,τι συμβαίνει σε αυτή και τώρα πια και εσένα..."

"Εμένα; Γιατί να σκεφτείς εμένα;" η Δανάη προσποιήθηκε πως ξαφνιάστηκε αλλά της ξέφυγε και ένα απαλό χαμόγελο, αφού δεν μπορούσε να κρατήσει την χαρά της γνωρίζοντας πως και η ίδια ήταν εξίσου σημαντική για την Χρυσαυγή.

"Γιατί είσαι κάτι καινούργιο που ήρθε στην ζωή μου και την άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα προς το καλύτερο." 

Η Δανάη ένιωσε να κοκκινίζει έντονα και χαμογέλασε πλατιά.

"Το ίδιο ισχύει και για μένα..." είπε και συνέχισε σιωπηλή το σταθερό βάδισμά της.

Όταν τα κορίτσια έφτασαν στον προορισμό τους, δηλαδή στο σπίτι της Δανάης κάθισαν για λίγο απ' εξω συζητώντας χαμηλόφωνα.

"Θέλεις να έρθεις επάνω; Να σου δείξω το δωμάτιό μου;" πρότεινε η Δανάη και η Χρυσαυγή έγνεψε καταφατικά ενθουσιασμένη.

"Προσπάθησε όμως να κάνεις ησυχία." Συνέχισε η κοπέλα με τα μαγευτικά πράσινα μάτια.

Έτσι, κατευθύνθηκαν, περπατώντας στις μύτες, προς το δωμάτιο της Δανάης στον πάνω όροφο. Η Δανάη ένιωθε αρκετά αγχωμένη, αφού φοβόταν μήπως προκαλέσει κακή εντύπωση το σπίτι στο πλουσιοκόριτσο, που ήταν συνηθισμένο σε άλλα.