- Ջին, այս աղջիկը Յունգիի ընկերուհի՞ն է....
- Չգիտեմ Յուն, Յունգիի ասելով նա սիրում է Մինային, բայց դեռ չի պատրաստվում նրան ասել։
- Պարզ է։
- Իսկ ինչի էիր հարցնում?
- Ուղակի ուզում էի իմանալ...
***
Ես կանգնած եմ սառույցի վրա, շատ եմ վախենում , ընդհանրապես վարել չգիտեմ։
- Օգնե՞մ...
Ես ուզում էի ադել այո, բայց հանկարծ տեսա, որ Յունգին է կանգնած կողքիս։
- Պետք չէ, ես ինքս, - ոչ վստահ ձայնով ասացի ես։
- Լավ, քո վորոշումն է, -ասաց նա և սկսեց ուշադիր նայել ինձ։
- Կարո՞ղ ես գնալ այստեղից։
- Ոչ, - ծիծաղալով ասաց նա։
Ես ուզում էի ինչքան հնարավոր է հեռու գնալ նրա կողքից, բայց եղավ ամենավատը։ Քայլ արեցի և ընկա սառույցի վրա, իսկ այդ հիմարը սկսեց բարձր ծիծաղել ինձ վրա... ես ամոթից կարմրել էի, չգիտեի ինչ անել, Մարկը Մինային է օգնում, Թեհյոնը Ջինային և ոչ ոք ինձ համար ժամանակ չունի:
- Դու այնքան գեղեցիկ ես, երբ անօգնական ես, - հիմարի պես ձեռք առնելով ասաց նա։
- Եթե դժվար չի կխնդրեի ինձ օգնել։
- Անկեղծ ասած շատ դժվար է։
- Հիմար, - գոռալով ասացի ես։
Նա շրջվեց, որպեսզի գնա և եղավ այն ինչ ես ամենից շատ էի ուզում, նա նույնպես ընկավ։
Ես սկսեցի բարձր ծկծաղել։-Ինչ կա այստեղ ծիծաղելու, - կոպիտ ձայնով ասաց նա։
- Իսկ ինչ է, մտածում ես միայն դո՞ւ կարող ես ինձ ծաղրել։
Նա բարձրացավ և ի զարմանս ինձ օգնեց ինձ բարձրանալ։ Բայց դուք չեք պատկերացնի, թե այդ հիմարը ինչ արեց։ Նա մտածված ինձ գցեց սառույցին իսկ ինքը ընկավ ինձ վրա։
***
Ես նայում եմ ուղիղ նրա աչքերի մեջ, պարզ լսում եմ նրա սրտի զարկերը, զգում եմ նրանչառությունը իմ դեմքին:
- Խնդրում եմ, բարձրացիր վրայիցս, - ասացի ես ցածր ձայնով։
- Չեմ ուզում բարձրանալ, - կոպիտ ձայնով ասաց նա։
- Մին Յունգի՛, նորից եմ կրկնում...
Չթողնելով խոսքս ավարտել՝ նա փակեց բերանս։- Ուղղակի լռիր Յունա։
Ես ամեն ինչ անում էի, որպեսզի դուրս պրծնեմ, բայց ամեն ինչ ապարդյուն էր: Նա ավելի մոտացավ ինձ, նայելով շուրթերիս, իսկ ես վախից գլուխս շրջեցի մյուս կողմ։
- Միայն չասես, որ մտածում ես իբրեւ ուզում եմ քեզ համբուրել, - քմծիծաղով ասաց այդ հիմարը։
- Յունգի, բարձրացիր վրայիցս, - արդեն լացելով ասեցի ես։
Նա տեսնելով արցունքներս բարձրացավ վրայիցս և անհետացավ, չեմ հասկանում այդ տղան իսկապես հիմար է, թե ուղղակի այդպիսի տպավորություն է թողնում: Ես դեռ մի քանի րոպե մտքերով պառկած էի սառույցին, հանկարծ ինձ մոտեցավ Մարկը։
- Յո՞ւն, ի՞նչ է պատահել, ինչի՞ ես սառույցին ընկած, դու լա՞ց ես լինում։
Ես ոչինչ չէի կարողանում պատասխանել, միայն զգում էի, որ մրսում եմ:
- Այդ հիմարը նեղացրե՞լ է քեզ, Յունա ինչո՞ւ չես պատասխանում, - արդեն անհանգիստ տոնով ասաց Մարկը։ Նա ձեռքը դրեց ճակատիս և ասաց.
- Յուն դու լրիվ վառվում ես...
Ես այլևս ոչինչ չեմ տեսնում և զգում, միակ բանը, որ տեսնում եմ դա սև գույնն է...
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Իմ կյանքը Սեուլում
RomanceԱյս պատմվածքը մի աղջկա մասին է ով նոր է տեղափոխվել Սեուլ և հանդիպել մի գեղեցիկ տղայի , իսկ շարունակուեյունը կիմանաք պատմվացքը կարդալուց հետո)))