Մեկ շաբաթ անց.
Առավոտյան արթնացա զարթնուցիչի ձայնից: Ես ուզում եմ մի փոքր էլ քնել...
Հանկարծ հեռախոսիս զանգ եկավ.
- Յունա, միայն չասես, որ դու դեռ քնած ես,- զայրացած ասաց Ջինան:
- Ոչ-ոչ, ես արդեն արթնացել եմ,-ստեցի ես:
- Հուսով եմ չես մոռացել, որ այսօր իմ հարսանիքն է:
- Ոչ, ինչպես կարող եմ մոռանալ Ջինա, դու օրը 24 ժամ այս օրվա մասին էիր խոսում:
- Ես մեքենայով քո դռան մոտ եմ, վերցրու զգեստդ և իջիր, մենք պետք է գնանք մեր տուն:
- Ջինա խնդրում եմ ասա որ...,-չթողնելով խոսքս ավարտել նա ասաց.
- Ոչ...Յունգին տանը չէ:
- Լավ, ես տասը րոպեից կգամ, եթե ուզում ես ներս արի, եթե ոչ սպասիր ինձ մեքենայի մեջ:
- Ես քեզ սպասում եմ մեքենայի մեջ ,- ասաց նա ու անջատեց հեռախոսը:
Ես արագ պատրաստվեցի, մի փոքր շպարվեցի, վերցրի զգեստս և իջա ներքեւ։
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
***
Ջինայենց տանը:
- Յուն, դու չե՞ս պատրաստվում խոսել Յունգիի հետ,-հարցրեց Ջինան:
- Ոչ,- կտրուկ պատասխանեցի ես:
- Նա արդեն մի շաբաթ է փակվել է սենյակում և ոչ-ոքի հետ չի խոսում:
- Ինձ դա չի հետաքրքրում,- կոպիտ ձայնով ասացի ես և բարձրացա Ջինայի սենյակ:
Սենյակին նայելով հիշում եմ Յունգիին, հիշում եմ՝ ինչպես նա ինձ վախեցրեց, թե ինչպես եկավ պառկեց կողքիս, հետո ստիպելով դուրս հանեց սենյակից...ինքս էլ չնկատեցի, թե ինչպես արցունքներս սկսեցին թափվել: Ինչքան էլ ինձ ստիպեմ մոռանալ նրան՝ միևնույնն է, սիրտս կարոտում է նրան ու զգում է նրա կարիքը:
- Յունա, ինչի՞ մասին ես մտածում,- լսվեց ինձ շատ ծանոթ, հաճելի և միևնույն ժամանակ տհաճ ձայն:
- Յունգի՞, ի՞նչ ես անում այստեղ,- արցունքներս մաքրելով ասացի ես։
- Ուզում եմ քեզ հետ խոսել:
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Իմ կյանքը Սեուլում
RomanceԱյս պատմվածքը մի աղջկա մասին է ով նոր է տեղափոխվել Սեուլ և հանդիպել մի գեղեցիկ տղայի , իսկ շարունակուեյունը կիմանաք պատմվացքը կարդալուց հետո)))
