My Nutcracker

Chapter III

Nakapaglinis na ako ng buong sala. Hindi ako utusan sa bahay na ito, ngunit sadyang ayoko lang talaga ng makalat sa bahay NAMIN. Ayoko ring may ibang lilinis ng bahay na ito kung hindi AKO lang.

Nang ako'y namamahinga na ay nahagip ng mata ko ang litrato ni Mama sa taas ng piano sa bahay. Hinawakan ko ang litrato at nginitian ito ng mapait.

Ang kanyang napakagandang ngiti ay ang tanging bagay na nakakapagpangiti din sakin kahit na hindi ko man ito naabutan.

I actually looked like her, 'yan ang sabi ni Papa. Kaya naman ang mga ngiti niya ang nagsisilbing dahilan ko para ipagpatuloy pa ang lahat.

Alas-onse na ako ng umaga natapos maglinis ng bahay. Kaya naman agad na akong umakyat sa aking kwarto dahil alam kong parating na rin sila Zilla. Ayokong maabutan nila ako dito sa labas. I'm not in my mood to face them now, not ever.

Pagkatapasok ko sa aking kwarto ay agad akong humilata sa kama ko at nagpagulong-gulong dito. I look around to my place at nakita ang mga bagay na labing walong taon ko nang pinagkakaabalahan.

Isang malaking shelves na punung-puno ng mga libro ko. I don't want to go to school but they tried their best to get me educated. They payed several tutor for me but I ALWAYS gave them a blank paper. Papel kung saan nila isusulat ang kanilang mga resourses para sa mga araling ituturo saakin. So I can now study those BY MYSELF, ALONE. Hindi nila ako nakausap kahit kailan. At ang tanging pagkakataon lang na makita nila ako ay ang araw ng pagsusulit.

I always got my scores right, but it doesn't matter to me. Why? because scores are just numbers and numbers can't define the fate I have in the future.

Hindi rin nito masasabi na makakaya kong makapasok sa mga prestihiyosong paaralan

Because what matters now is who I am. The girl who doesn't want to get in touch with someone again. So she preferred to do things by herself than to asked help with somebody. The girl that I think is crazy.

I turned my head to the right side of my bed. At nakita ko nanaman siya..

Ang aking nagiisang kaibigan.

"My Nutcracker." I whispered to myself as I stood up and took Mr. Nutcracker in my arms. Isa itong maliit na laruan para sa mata ng iba pero para saakin. Isa siyang ala-ala ng isang matalik na kaibigan. Matalik na kaibigang hindi na bumalik kailanman.

This is the reason why I called myself crazy. Dahil naniwala ako sa kanya. Naniwala ako kay Mr. Nutcracker na babalik talaga siya at ang tanga ko para paniwalain pa ang sarili ko dito. I clearly remember when Mr. nutcracker first appeared in my dreams. It was my first christmas without my Mom.

~To be Continued