Dolunay

7.☾

İYİ OKUMALARR !!

.....

Yanaklarıma doldurduğum havayı sıkıntılı bir şekilde dışarı bırakarak alnımdan aşağıya süzülen terleri baş parmağımla bastırarak sildim. Önüme gelen koyu renk saçlarımı saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. İnsan bir hoş geldin derdi ama bunlar oturmuş bön bön bize bakıyordu.

Bugün sözde dilime kilit vuracaktım ama karakterim bu. Beni hor gördüklerinin farkındayım ve karşımdakinin hiçbir zaman kim olduğu umrumda olmadı. Bana nasıl davranıldıysa karşılığı da o şekilde alındı.

" Hoş buldum " dedim. Ortam zaten gergindi, ben de tuz biber olmuştum.  Miran'ın annesi ölümcül  bakışlarını bedenimden çekip Miran'a bakmaya başladı. Bu arada Miran'ın yönlendirmesiyle karşılarındaki koltuğa yan yana oturduk.

Annesi " Evlendin mi ? " dedi. Miran sadece kafasını ileri geriye sallamakla yetindi. Sonrasında işaret parmağını kaldırarak parmağındaki parlayan alyansın üzerine bastırdı.

" Evet " Miran önce bana baktı ve sonrasında gülümseyerek konuşmaya devam etti.

" Pişman da değilim " dedi. Uzun süre sadece birbirimize baktık. Annesi sert mizacını bırakarak sahte gülümsemesine büründü.

" Merve ne oldu ? " dedi bana bakarak. Miran birden ciddiyete büründü. Annesinin ne yapmaya çalıştığının farkındaydım. Haberi yoktu ki bizim aramızda gerçek bir evlilik yoktu. Aramızda bir güven bağı veya daha fazlası olabilirdi ama biz bu kadardık. Daha ilerisi yoktu.

"Ne ara Merve veya başka biriyle ilgilenir oldun. " Miran nasıl ciddiyse ben de ona tezat bir şekilde rahattım. Bu rahatlığımın karşı tarafa battığının da farkındaydım. Bilerek yapıyordum zaten. Nedense sinirim bozulmuştu veya kıskanmış da olabilirim. Ancak en iyi bildiğim şeyi yapıp umursamamaya çalışıyordum. Bu konuyu sonra konuşacağımı da aklıma yazdım. Ne yani sonuçta evliyiz ? Sormaya hakkım var.(!)

"Başkalarının kıymetini  anladığım zaman." annesi alenen bana laf sokuyordu. Hayır yani anlamıyorum, bir şey de yapmadım.(!) Resmen gelin kaynana kavgası yapacağız az daha.

"Hanımefendi benden hoşlanmadığınızın farkındayım ama anlamadığım bir şey var. Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsunuz. Demek istediğim beni tanımıyorsunuz." sakince, tane tane konuştum.

Geldiğimizden beri tek kelime etmemiş olan Miran'ın babası ilk kez  konuştu. "Evet seni tanımıyoruz. Tanımadığımız bir kızla oğlumuzun bizden habersiz evlendiği gerçeğini tekrar hatırlatığın için minnettarız."

"Dede, onun adı Hilal. Çok güzel bir kız değil mi ?" küçük Hira'nın sesiyle ortam biraz yumuşadı.

Sonra Seren Abla ve eşi ayağa kalktı. Ben de kalktım. Tabi Miran Bey hala oturmuş ailesiyle sözsüz bir çatışma halindeydi. Az sonra da izin isteyip salondan uzaklaştılar.

Hira'nın babası elini uzattı. "Benim adım Deniz. Tanıştığıma memnun oldum Hilal."

" Ben de." deyip kafamı salladım.

"Beni de tanıyorsun zaten." Seren Abla'yla da kucaklaştık. Onu sevmiştim. Anne babası gibi değil de çok samimiydi.

Tekrar yerlerimize oturduk.

"Seren Hanım." diye seslendim.

"Hanım değil de abla desen daha iyi olur sanki." deyip göz kırptı. Ben de içimden öyle diyordum ama belki hoşuna gitmez bu davranışım diye düşünmüştüm.

gülerek"Seren Abla mutfak nerede acaba ? Ben bir su içsem iyi olacak."

"Hilal'cim otur sen Nihal getiri suyu."