DİLBA (KUMA)

⚜️2.BÖLÜM⚜️(ilk tokat)

Multi= dilbanın giydiği elbise

Her insan sevdiğiyle evlenmek ister her sabah uyandığında onun yüzünü görmeyi ilk ona günaydın demeyi kendi elleriyle kahvaltı hazırlamayı sevdiğinin ve kendinden bir parça olmasını ister bana ise bunların hayalini bile kurdutmadılar

hayal kursam ne olacaktı ki benim istediğim olmayacaktı sonuçta , doğu da böyledir kız çocukları susar denileni koşulsuz yapar kadınlar ezilir hor görülür belki dedim

belki ben onların arasından sıyrılırım sevdiğim adamla evlenirim güle oynaya çeyiz bakmaya giderim diye düşündüm ama sadece düşünmekle kaldım benki koskoca hazarların kızı dilba hazar kuma gidiyordum

ne beni sevecek ne de benim seveceğim kocam olacaktı nasıl kocam diyebilirim ki benden başkası da ona kocam diyecek gönlüm nasıl el verecek bunu duymaya

Dayanabilecekmiydim Allahın her günü hor görülmeye başıma gelecekleri az çok tahmin edebiliyordum uyandığım da saat beş buçuğa geliyordu

penceremin önündeki koltuğa oturdum perdeyi hafif araladım bana dışarı bakmak bile yasaktı hapiste gibiydim sanki , sadece demir parmaklıklarım eksikti ama o da olacaktı babam kaçmayayım diye pencereme parmaklık taktıracaktı

Yusuf ağa zekidir bir kız çocuğu babasını överken gururlanır ben niye gururlanmıyorum övdüğüm kişi beni mahveden adamdı da ondandır belki , yıldız kaymasıyla kabul olmayacağını bile bile dilek tuttum belki bir umuttur

inşallah o adamla evlenmem annem ne yaptı acaba o şokla ona dikkat edememiştim yanıma gelmediğine göre belli ki beni umursamamış genco abim ile berfe yengem dün eve gelmemiştiler sabah onlarda öğrenecektiler

odadan çıkıp mutfağa yol aldım ancak yemek yaparak düşüncelerimi uzak tutabilirdim ekmek yapacaktım hamuru mayalayıp üstünü bezle kapadım şimdi fırını yakma vakti gelmişti

taş fırının içine odun atıp yaktım yanan odunları kenara çekip mutfağa gittim ekmek hamuru kabarmıştı

dilba ev halkı kalkana kadar ekmekleri fırına atmış pişmesini sağlamıştı şimdi ise masayı hazırlamış herkesin kalkmasını bekliyordu ne kadar babasının yüzünü görmek istemesede ona tavır yapması yakışık almazdı

zaten son bir kez daha konuşacaktı babasıyla ağa kızının kuma gitmesi her zaman olan bir şey değildi aile üyeleri masa başına toplamış kahvaltılarını ediyorlardı herkes düşünceliydi

sonuçta hazarların gül goncası dilbanın kuma gitmesi söz konusuydu bir yandan da Yusuf ağa bir karar aldıysa vazgeçirmenin çok zor olduğunu biliyorlardı

" ekmekleri uzun zamandır bu kadar güzel yapmamıştılar karnımın doyduğunu hissettim , hanife söyle kim yaptıysa artık o yapsın ekmekleri"

dilba nın içi burkuldu Yusuf ağa bilmiyor du ki ekmekleri kızı dilba yapmıştı ama bir daha bu konakta ekmek yapamayacaktı

dilba kahvaltı boyunca annesine bakmamıştı zaten ne genco abisiyle yengesi ne de Hanife hanımda kafalarını çeviripte bakmamıştılar dilbanın bir kere daha içi burkuldu ailesin gözünde bu kadar mı değersizdi

"size afiyet olsun"

kendini babasının çalışma odasının önünde buldu derin bir nefes alıp kapıyı çaldı

"gir"

kapıyı açıp girdi Yusuf ağa kafasını kağıtlara gömmüş çalışıyordu