Oh That Feeling 2

10

Oh that feeling 2

10-р хэсэг:

Хүү минь намайг хараад надлуу ирнэ. Бас намайг ямар их санаснаа хэлэн тэврүүлж байлаа.

Жимин болон Тэхён 2 бие биетэйгээ харилцаа нь тийм ч сайн биш байсан учраас аль болох нэг нэгнээсээ дөлөн зогсоно. Энэ байдлаа ээжид мэдэгдэхгүйн тулд бид нэг ширээнд суун хооллохоор боллоо.

Ээж: Жимин та хоёр цуг ирэхгүй яагаад цувж ирээд байгаа юм?

Би: Нөгөө-

Жимин: Манай хүн ажилтай байсан болохоор хүү бид хоёр түрүүлээд ирсэн юм л даа.

Ээж: Тэгэхээр энэ хүү хэн билээ? *Тэхёнлуу заах*

Тэхён инээмсэглэн: Би Хаёны захирал нь байгаа юм. Цуг Солонгосруу ирээд танайхаар ороод гардаг юм уу? Гэж бодоод...

Ээж: Ээ... Манайд хоносон ч болно шүү.

Би: Ээжээ...

Бид энэ мэт яриа өрнүүлээд Тэхён ч аргагүйн эрхэнд тэндээс явахаар болов.

Тэхён: Өглөө би чамлуу ярья. Тэгээд ирээд авья. *Духан дээр үнсэх*

Би: Ойлголоо. Болгоомжтой яваарай.

Тэхёныг гаргаж өгчихөөд эргээд харвал ард Жимин зогсож байлаа. Түүнийг танихгүй дүр эсгэн хажуугаар зөрөх гэтэл гарнаас минь барин зогсооно.

Би: Тавь

Жимин: Хүн ийм байж болдог юмуу?

Би: Би л энэ үгийг хэлмээр байна.

Жимин: Чи өнгөрсөн хугацаанд хүүгээ санаж байсан уу? Яаж байгаа эсэхэд санаа зовж байсан юмуу?

Миний хоолой зангиран нулимс цийлэгнэнэ. Ямар ч эх хүнд хүүхдээсээ хол байна гэдэг бэрх зүйл. Өөрийн амьнаас тасарч хүн болсон учраас агуу их хайраар хайралдаг ганц зүйл минь.

Жимин: Энэ хэвээрээ хэр удаан явах гэсэн юм?

Би: ...

Жимин: Хүү чинь чамайг байнга асуух болгонд надад хэлэх зүйл олддоггүй байсан.

Би нулимсаа арчин: Зүгээрдээ. Чи хүүдээ ээжийг нь оролж чадах хүнийг олсон байсан. Тэгэхээр дахиж асуухгүй байх.

Жимин санаа алдан гарыг минь яг л бүх юм ингээд дуусч, итгэл сэтгэлээ барсан аятай зөөлхөн тавилаа..

Би түрүүлээд түүнийг орхин гэрлүү оров.

**Маргааш нь**