Double Trouble
ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းထဲက လိုက္ကာကို fany ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ စူး႐ွ႐ွ လင္းေရာင္ျခည္က tae မ်က္ႏွာကို သြားထိသည္။
ေနေရာင္ျခည္ မ်က္ႏွာထိုးေနတာေတာင္ လက္နဲ႔ကာထားရင္း အု အု အ အ ႏွင့္ အတင္းႀကိတ္မွိတ္ အိပ္ေနသဖြယ္႐ွိတဲ့ tae ရဲ႕ပုံစံက ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္။
fany က လိုက္ကာကို အဆုံးထိ ဆြဲတင္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က အခန္းတစ္ခုလုံးအႏွံ႔ က်ေရာက္သြားသည္။
ဘယ္လိုမွ ဆက္အိပ္မရေတာ့တဲ့ tae တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ပြတ္ရင္း မ်က္လုံးေလးမပြင့္တပြင့္နဲ႔ ဆိုဖာေပၚ ထ ထိုင္လိုက္သည္။ခုခ်ိန္ထိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မ်က္လုံးကို ပြတ္ေနတုန္း။
Fany က ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ tae ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း
Fany - နင့္အတြက္ ယူလာတဲ့ မနက္စာကို စားလိုက္ပါ။ၿပီးရင္ မ်က္ႏွာေပၚမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဒီညအတြက္ ျပန္အားေမြးထားပါ။ နင္ ဒီည အလုပ္ ျပန္လုပ္ရလိမ့္မယ္။
tae သူ႔ရဲ႕ တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ fany ကို ျကည္႕ရင္း မခ်ိျပံဳး အႁပံဳးတစ္ခု ျပံဳးလိုက္မိသည္။ၿပီးေတာ့မွ fany မ်က္ႏွာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း
tae - ငါ နင့္ကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးုၿပီေလ။ နင္ လူစကားေတာ့ နည္းနည္း နားလည္ သင့္တာေပါ့။
Fany ဟက္ဟက္ပက္ပက္ တစ္ခ်က္ ထရယ္လိုက္ၿပီး မတ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆိုဖာေနာက္ေပၚ မွီခ်လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ လက္ညႇိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူ႔ မ်က္ႏွာကို တို႔႐ုိက္ေနၿပီး မ်က္လုံးအစုံကိုလည္း မွိတ္ကာ စဥ္းစားေနသေယာင္ ျပဳေနလိုက္သည္။
အတန္ၾကာေတာ့မွ မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ပြင့္လာၿပီး
Fany - နင္က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ လက္ေပါက္ ကပ္တဲ့ ဟာ ပဲေနာ္။ အမွန္ဆို လူ စကား နားမလည္တာက နင္။ ဒီေနရာက နင္ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္လို႔ မရတဲ့ေနရာဆိုတာ ငါ ေျပာၿပီးသားပါ။ မွတ္ညဏ္ ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မိေကာင္းပါရဲ႕။ နင့္ပုံစံၾကည့့္ရတာေတာ့ အဲ့ေလာက္ထိ နထူပထူ ႏိုင္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ေသး ပါဘူးေလ။
