How To Change The Good Girl

20.

"Ολα καλά;"με ρώτησε η Σοφία μπαίνοντας στο δωμάτιο. Σκούπισα τα τελευταία μου δάκρυα και της έκανα χώρο να καθίσει δίπλα μου.

"Ναι. Μια χαρά"χαμογέλασα ψεύτικα. Δεν ήθελα να το συζητήσω όλο αυτό. Ηθελα να το σκεφτώ μόνη μου για λίγο.

"Φωτεινή.. Δεν θα ασχοληθώ άλλο. Απλά πες μου"με σκούντηξε απαλά.

"Δεν έχω όρεξη"απάντησα ξερά. Μείναμε για λίγη ώρα και κοιτούσαμε το ταβάνι. Η μέρα είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της και εγώ είχα τόσες ερωτήσεις να κάνω. Για τόσα διαφορετικά πράγματα. Για πολλές διαφορετικές καταστάσεις.

Αλλά ποιος θα με άκουγε; Η βασικά ποιος θα μου τις απαντούσε; Επρεπε να βρω μόνη μου απαντήσεις στα ερωτήματα. Να αφήσω τον πονοκέφαλο στην άκρη και να σκεφτώ λογικά. Οσο μπορούσα δηλαδή..

"Τι σκέφτεσαι;"με ρώτησε σπάζοντας τη σιωπή.

"Ολα αυτά που έγιναν σήμερα"

"Θες να σου εξηγήσω τι έχει συμβεί; Δεν νομίζω να κατάλαβες και πολλά. Ολη την ώρα ήσουν στον κόσμο σου"

Δεν απάντησα. Φαινόταν τόσο πολύ ε; Και τώρα τι θα λέγανε οι άλλοι; Τι μου έμενε; Να με βγάλουν και εμένα έξω από την παρέα και να μείνω τελείως μόνη μου;

Αποφάσισα να γνέψω καταφατικά. Τι είχα να χάσω; Είχα χάσει ήδη τα πάντα.. Η βασικά σχεδόν τα πάντα.

"Λοιπόν, χτες που ήμασταν στο κλαμπ ο Τζέικ δεν ήρθε. Οπως και όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Ηθελε να διαβάσει γιατί φέτος δείνει πανελλήνιες. Αποφάσισε οτι ήταν καιρός να σοβαρευτεί. Και ίσως να ήταν σωστή επιλογή.
Ο Γιώργος θύμωσε γιατί δεν ακολουθούσε τους κανόνες της παρέας. Και βασικά επειδή εκείνος δεν θέλει να δώσει πανελλήνιες, ούτε η Διονυσία, ούτε ο Στέφανος δεν το δέχτηκε. Οι υπόλοιποι απλά πήραν το μέρος μιας πλευράς. Χτες παραλίγο να πιαστούν στα χέρια"

Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο κόσμος τσακωνόταν για ανούσια θέματα. Βασικά οι πανελλήνιες είναι πολύ σημαντικές, αλλά ο τσακωμός αυτός μου φαινόταν πολύ ηλίθιος. Σίγουρα είναι και κάτι άλλο στη μέση.

"Θυμάσαι που σου είχα πει οτι κάποιος προσπαθούσε να κκαταστρέψει την παρέα;"με ρώτησε.

"Ναι.."

"Λοιπόν τα κατάφερε. Και αυτός ήταν ο Στέφανος. Εκείνος τα άρχισε όλα"

Καλά λένε από τα σιγανά ποταμάκια να περιμένεις τα χειρότερα.

"Και τώρα;"ρώτησα. Πραγματικά δεν ήθελα να ξέρω τι θα γίνει.