How To Change The Good Girl

4.

Μπήκαμε στο δωμάτιο της Σοφίας. Η Διονυσία ξάπλωσε στο κρεβάτι. Η ξαδέρφη μου άρχισε να ψάχνει στη ντουλάπα για κάτι, λογικά για την μπλούζα που μου είχε πει προηγουμένως. Εγώ κάθισα στην καρέκλα του γραφείου.

"Εχασες χτες! Εχασες Ες "

"Τι έγινε;"

"Τα συνηθισμένα βασικά. Είχα βάρδια."

Βάρδια;

"Τι είναι η βάρδια;" ρώτησα.

"Οπως έχεις καταλάβει, Φωτεινή, με τα παιδιά βγαίνουμε πολύ σε μπαράκια. Μεθάμε και κάνουμε διάφορα άλλα πράγματα, που θα στα πούμε με τον καιρό, για να μην φρικάρεις από τώρα. Επειδή όμως πρέπει να γυρίσουμε και σπίτια μας κάποια στιγμή, δύο άτομα από εμάς έχουμε κανονίσει να κάθονται και να προσέχουν τους υπόλοιπους." μου εξήγησε η Σοφία.

"Κατάλαβα.. Δεν περιορίζει πολύ όμως αυτό;"

"Όχι απαραίτητα, άλλωστε δεν θέλουμε όλοι να πίνουμε κάθε μέρα."

"Εσένα αντικατάστησα χτες Σοφία. Αλλά μην νομίζεις πως θα τη γλιτώσεις έτσι."

"Αφού σου είπα. Είχα υποσχεθεί στην..."

"Ναι ναι. Αλλά δεν μπορείς να πεις οτι πέρασα χάλια.. Γνώρισα κάποιον."

"Αλήθεια;! Και τι κάνατε;"

"Εμμ.. Δεν έγινε απολυτως τίποτα βασικά..."

"Γιατί;"

"Πρώτον είχα βάρδια"

"Αυτά είναι μαλακίες. Αν ήθελες θα έκανες την κίνησή σου."

"Και δεύτερον ήταν διαφορετικός από τους άλλους."

"Σε παρακαλώ Ντέμι μου μην μου ερωτευτείς και εσύ."

"Δεν ερωτεύομαι! Απλώς... Ενιωσα διαφορετικά. Είχε κάτι αυτός ο τύπος."

"Μα ούτε φάση;"

"Πήρα το τηλέφωνό του." μου χαμογέλασε.

"Ντέμι σε παρακαλώ. Είσαι η κολλητή μου και σε χρειάζομαι μέσα στην παρέα. Μην μας εγκαταλείψεις."

"Δεν πρόκειται να φύγω μωρε. Αλλα αν σε χαλάει τόσο δεν θα τον πάρω πίσω."

"Θα δούμε. Τώρα πάρε τη μπλούζα σου." της την πέταξε. Βγήκε από την ντουλάπα και την κοίταξε.

"Τι άλλα έγιναν;"

"Τίποτα σημαντικό."

"Καλά. Αντε πήγαινε τώρα γιατί αύριο προβλέπεται μεγάλη και δύσκολη μέρα."

Βγήκανε στο σαλόνι και τις ακολούθησα.

"Ες."

"Τι;"

"Μην μάθουν τίποτα οι άλλοι για το χτεσινό. Σε εμπιστεύομαι. Θα με βγάλουν από την παρέα."

"Δεν θα τους αφήσω να μου πάρουν την κολλητή μου, μην ανησυχείς."

"Φιλάκια. Γεια σου Φωτεινή. Χάρηκα πολύ που σε είδα." με χαιρέτησε πριν βγει.

"Γεια." φωνάξαμε και οι δυο.

Εκλεισε την πόρτα και η Σοφία γύρισε προς το μέρος μου.

"Είμαι έτοιμη για τις ερωτήσεις σου." με κοίταξε λες και διάβαζε το μυαλό μου. Με έσπρωξε απαλά προς το δωμάτιο και καθίσαμε.

"Γιατί σε έλεγε Ες;"

"Απλώς έχουμε βγάλει ψευδώνυμα για όλους στην παρέα. Θα σου βγάλουν και εσένα σίγουρα, να είσαι προετοιμασμένη."

"Μάλιστα.. Και γιατί η Διονυσία φοβάται μην μάθουν οι άλλοι πως δεν έγινε τίποτα με εκείνον τον τύπο;" συνέχισα τις ερωτήσεις μου. Αναστέναξε.

"Οταν γνωρίζουμε ένα άτομο μπαίνουμε αμέσως στο ψητό. Δεν ερωτευόμαστε. Δεν αγαπάμε. Απλά πηδ...."

"Εντάξει εντάξει."τη διέκοψα απότομα. "Γιατί όμως;"

"Μεγάλη ιστορία, θα στην εξηγήσω άλλη φορά. Είσαι έτοιμη για αύριο;"

"Εμ... Οχι βασικά.."

"Ελα βρε χαζό! Ολα καλά θα πάνε. Θα σου διαλέξω εγώ ρούχα. Εντάξει;"

"Οτι πεις."

"Θα τα βάλεις όμως."

"Καλά."

"Σ'αγαπώ." με φίλησε στο μάγουλο.

"Και εγώ σαγαπώ!"

[...]

Κατέβηκα από το σπίτι και την περίμενα. Φορούσα ενα μαύρο τζιν με μια κοντομάνικη μπλε μπλούζα. Πάνω από 10' προσπαθούσα να την πείσω να μην βάλω σορτσάκι. Ευτυχώς τα κατάφερα..

"Ηρθα και εγώ! Πάμε;" εμφανίστηκε.

Αρχισα να σέρνω τα πόδια μου στο δρόμο. Εκείνη πήγαινε με γρήγορο και αποφασιστικό βήμα. Εγώ από μέσα μου ένιωθα άγχος και λύπη γιατί ξεκινούσαν τα σχολεία.

"Αντε καλέ! Θα αργήσουμε στον αγιασμό! Τις άλλες μέρες δεν με πειράζει απλά σήμερα να προλάβουμε να μπούμε στο σχολείο." με τράβηξε από το χέρι. Σιγά-σιγά γύρω μας άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλα παιδιά. Τα αγόρια μας κοίταζαν και μας χαιρετούσαν. Αποφάσισα να τους γράψω όλους. Τα κορίτσια μας κοιτούσαν με... μίσος; Τι τους κάναμε; Αλλά βέβαια! Πρέπει να τα περιμένω όλα από την Σοφία με την παρέα μου έχει μπλέξει. Δεν νομίζω ότι είναι και τα καλύτερα παιδιά.

Φτάσαμε μπροστά από ένα μεγάλο κτήριο. Ηταν πιο ωραίο από το παλιό μου σχολείο. Πιο μεγάλο.

Πρέπει να καταπολεμήσω τον φόβο μου. Θα προσπαθήσω να κάνω γνωριμίες. Να είμαι κοινωνική. Είμαι σίγουρη πως δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια εδώ. Ετσι;