How To Change The Good Girl

18.

Αρχισα να πανικοβάλομαι. Ο Κώστας είναι μεθυσμένος και πάει κάπου.. Στις 3 τα ξημερώματα.... Και πιθανόν να είναι και μόνος του. Οσο εγωίστρια και να ήμουν, όσο και να μην ήθελα να μάθει οτι τον έχω συγχωρέσει, δεν θέλω να πάθει κάτι κακό.. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν τον χάσω.. Θέλω να πω.. Είναι κολλητός μου με κάποιο τρόπο.. Εχουμε περάσει πολλά μαζί.

Δεν νιώθω κάτι περισσότερο για αυτόν.. Ετσι;

Ετρεξα στο δωμάτιο της Σοφίας πανικοβλημένη. Αρχισα να την σκουντάω.

"Σοφία ξύπνα!"δεν ήξερα τι έκανα. Δεν σκεφτόμουν.

"Τι έγινε;"πετάχτηκε πάνω. Σηκώθηκε όρθια στο κρεβάτι και κοίταξε γύρω γύρω. Οταν με εντώπισε με κοίταξε πανικόβλητη.

"Μπορείς να με πας κάπου;"

"Τι ώρα είναι;"είπε κουρασμένη και ξάπλωσε.

"Σε παρακαλώ. Είναι επείγον"την τράβηξα. Ολη η πίεση μου βγήκε σε κλάμα και έπεσα κάτω κλαίγοντας με λιγμούς.

"Καλά. Θα σε πάω"πάνω από τις πιτζάμες τις έβαλε μια ζακέτα, φόρεσε τα παπούτσια της, πήρε το κινητό της και φύγαμε.

"Θέλω να με πας σε ένα μέρος που λέγεται γήπεδο. Κάτι τέτοιο"

"Ωχ.."με κοίταξε. Εμμ μάλιστα.. Αρχισε να τρέχει, αφού πρώτα με έπιασε από το χέρι.

Ετρεχα όπως δεν είχα τρέξει ποτέ στη ζωή μου. Οταν σταματήσαμε μπήκαμε αργά αργά μέσα σε ενα τεράστιο χώρο ανοιχτό γήπεδο που γύρω γύρω είχε δρόμο για αγώνες με κάποιο όχημα. Δυο μηχανές τρέχανε με όλη τους τη δύναμη.

Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, η μια από τις δυο μηχανές έφυγε εκτός δρόμου, έκανε μια στροφή στον αέρα και έπεσε κάτω με δύναμη. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά. Παρόλο που δεν είχα δει τα πρόσωπα των ατόμων αυτών ήξερα ήδη ποιοι ήταν. Και πολύ φοβόμουν πως δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ αν γίνει κάτι. Που έγινε δηλαδή..

Και αντί να τρέξω κοντά του και να τον βοηθήσω έμενα στη θέση μου. Φοβόμουν για το ποιος από τους δυο χτύπησε και πόσο. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω την αλήθεια. Ηθελα να μείνω στο δωμάτιό μου. Και να μην βγω. Ποτέ ξανά.

Είδα την Σοφία να τρέχει προς το μέρος του. Ο άλλος με τη μηχανή σταμάτησε δίπλα τους. Αποφάσισα πως έπρεπε να σταματήσω να φοβάμαι την αλήθεια. Αλλιώς θα καταλήξει όπως την προηγούμενη φορά.

Μισή ώρα αργότερα..

Κάθομαι σε μια καρέκλα δίπλα στη Σοφία και κλαίμε βουβά. Αποκλείεται να γίνεται αυτό τώρα. Δεν είναι πραγματικότητα. Ισως κάποια στιγμή της νύχτας να κοιμήθηκα και όλα αυτά να είναι ενα κακό όνειρο. Και όταν θα ξυπνήσω όλοι θα είναι καλά.