How To Change The Good Girl

36.

Κώστα p.o.v. (😱)

"Επιτέλους κατάφερες να βγεις!" αναφώνησε χαρούμενος ο Γιάννης. Καθόμασταν στη μπάρα του κλαμπ, πίνοντας ήρεμα τα κοκτέιλ μας.

"Αστα! Με το ζόρι έπεισα τη μάνα μου!"

"Τουλάχιστον τώρα θα βγαίνουμε έτσι;" μου έκλεισε το μάτι.

"Κάθε μέρα!" γέλασα.

"Οταν έρθει και ο άλλος θα πιούμε μέχρι τέλους. Ετσι;"

"Εννοείται! Μόνο που κάποιος πρέπει να μας μαζέψει μετά." γέλασα.

"Εχουμε τα κορίτσια μην ανησυχείς." μου έδειξε προς την πίστα.

"Τα αλλά παιδιά που είπες, πως είναι;" ρώτησα. Κανονικά θα έπρεπε να είχα πάει να τους χαιρετήσω, αλλά δεν με άφηναν να φύγω από κοντά τους. Μην με χάσουν τώρα που με βρήκαν.

"Μια χαρά. Ταιριάξαμε αμέσως. Θα τους συμπαθήσεις μην ανησυχείς."

"Μήπως πρώτα πρέπει να τους γνωρίσω και μετά να παίξουμε;" γέλασα.

"Θα τα καταφέρεις και μετά."

"Εφερα τη Φωτεινή!" ακούστηκε η φωνή του Ορέστη από πίσω μας. Καιρός ήταν να γνωρίσω και κάποιον από τους άλλους. Αλλιώς αν με γνώριζαν μετά ποιος ξέρει τι θα έλεγαν για εμένα.

Γύρισα με τον Γιάννη και αυτό που είδα με έπιασε απροετοίμαστο.

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Ηταν εκεί. Στεκόταν μπροστά μου. Μετά από τόσο καιρό. Την έβλεπα.

Ηταν τόσο όμορφη. Με τα μαλλάκια της να πέφτουν στους ώμους της και το μολύβι με την μεγάλη γραμμή. Τα μάτια της μου είχαν λείψει. Τα χείλη της. Τα φιλιά της. Να μου λέει καλημέρα στο σχολείο. Να καθόμαστε μαζί στην τάξη και να την πειράζω.

Το βλέμμα της ήταν κενό. Δεν φαινόταν κανένα συναίσθημα στα μάτια της.

Σίγουρα θα ήταν θυμωμένη. Δεν νομίζω να στενοχωρήθηκε και καθόλου.

Εγώ την σκεφτόμουν. Κάθε μέρα. Για πόσα βράδια δεν είχα κοιμηθεί, επειδή μου έλειπε το άρωμά της..

Η καινούρια μου παρέα είχε ανησυχήσει που με έβλεπε σε αυτή την κατάσταση, αλλά δεν τους άφησα να με βοηθήσουν.

"Θα συστηθείς στην κοπέλα καλέ;" με σκούντηξε ο Γιάννης δίπλα μου, βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

"Κωνσταντίνος." είπα ψυχρά προσπαθώντας να μην κάνω τη φωνή μου να σπάσει. Απλωσα το χέρι μου προς το μέρος της.