My Girlfriend Is A GHOST (30 DAYS with HER)

(chapter 7) please wag mo akong iiwan~Vincent Blue

Chapter 7

~~~~>> Irene’s POV

Kumusta na kaya yung Blue ko? =(

Haayyysssstt!!!

I miss him. Naiinis kasi ako sakanya eh! Akala ko magkakasama kami kahapon buong araw. Hindi pala. =___=

Naglakad lakad lang ako dito sa Playground. May mga batang naglalaro. Uhmm.. nakakainggit sila kasi nakakapaglaro sila, masaya. Tapos yung iba kasama pa yung mga parents nila. Samantalang ako. Hindi ko alam kung sino ako o sino ang mga magulang ko. Hindi ko pa alam kung bakit ako namatay. Isa lang akong pagala galang multo. =( nakakalungkot isipin pero ganun talaga eh.

=(

Pano ko kaya malalaman kung sino at kung paano ako namatay? Ayyssst!.

“simple lang. Hanapin mo ang mga kasagutan”

Omo! Sino yon? Sino yung sumagot? Ako ba kausap nun? Nagmula sa likod yung boses eh. Nilingon ko yung pinagmumulan ng boses.

O__O

Isang ANGHEL?

Omo!!!

t-totoo ba to? Kukunin na ba nya ako? No please T__T

tinignan ko syang mabuti. Nakaputi sya. may PAKPAK.

(andon sa gilid yung picture nung ANGHEL ^__^) >>>>>>>>>>>>>>>>

Nakatingin lang ako sa kanya. Ang gwapo gwapo naman ng anghel na ito kahit naman nung unang magpakita ito sakin eh ang gwapo gwapo nya. Superrrrrrrr!!!!!!!!

Sinusundan pa rin ba nya ako? Noong una kasi kinukuha nya ako eh. Pero nakiusap ako na bigyan ako ng 30 days para malaman kung sino at paano ako namatay. nung gabi na iniligtas ko si Blue sa mga pangil ng Tigre na iyon yun din ang araw na humiling ako na bigyan pa ako ng 30 days para malaman ko ang  tungkol sa pagkatao at pagkamatay ko. Tas nakita ko si Blue, lalo akong nagkaroon ng dahilan para manatili pa ng tatlumpung araw.

“b-bakit ka nandito? W-wala pa namang 30days ahh..” kinakabahan ako. Wag muna.

“andito ako para ipaalala sayo na mayroon ka nalamang labing anim na araw para manatili dito sa lupa. at para malaman kung ano ang iyong pagkatao. Kapag hindi mo iyon nagawa at maaari kang parusahan at mapunta sa maling mundo.” Mahinhin na sabi ng anghel. Ang sarap talaga pakinggan ng boses nya.

“p-pero hindi ko alam kung pano sisimulan” napayuko nalang ako. 16 days nalang/ bigla akong nalungkot

“hindi mo sya pwedeng mahalin, at hindi ka rin nya pwedeng mahalin. Mali, maling mali. At alam mo yon. Pag pinagpatuloy mo yan. Masasaktan ka lang. At hindi lang ikaw. Pati sya masasaktan” tama sya. p-pero pano? Minahal ko na sya. hindi ko na kayang pigilan.

“h-hindi ko kaya. Mahal ko na sya. p-pero wag ka mag alala anghel, alam ko naman hindi nya ako mamahalin eh”

Niiyak na ko. Ang sakit isipin na hindi nya ako mamahalin. Pero alam kong hindi talaga pwede. =(

“gawin mo kung ano ang alam mo ang tama. Sa ngayon iiwan na muna kita ulit. Sana ay mahanap mo na ang mga kasagutan sa mga munti mong tanong. Mag iingat ka palagi”

At bigla nalang syang nawala.

Umupo ako sa isang swing. Konti nalang ang nalalabing oras sakin. Dapat ko ng alamin ang tungkol sa pagkatao ko.

Lumalalim na ang gabi. Pero parang ayaw ko parin umuwi. Baka pag nakita ko sya. mahirapan lang ako.

“Irine!!” ANG BOSES NA YON.. ang parang musika sa pandinig ko. Napalingon ako. At tinitigan lang sya. habang papalapit sakin.