My Girlfriend Is A GHOST (30 DAYS with HER)

(chapter 11) memories is back

~~~~~Irene's POV~~~~~

imposible!!!!

i-ibig sabihin sya?

sya ang kaibigan ko?

sya si BLUE VINCENT SMITH na kababata q?

NO IT CAN'T BE!!

ako ang dahilan kung bakit sya nasaktan ng sobra. tas ngayon ako nanaman ang dahilan kung bat sya nasaktan at masasaktan? ayoko nito!! :-( ginagawa kong miserable ang buhay nya.

nangako ako pero hindi ko tinupad? sabi ko babalikan ko sya. pero anong ginawa ko? binalikan ko nga sya. pero kung kailan naman patay na ako? pano pag nalaman nyang ako at si ANDREA na kaibigan nya ay iisa?

magagalit ba sya? pano kung malaman nya na nagsinungaling ako?

naalala kopa yung panahon na umalis ako ng probinsya namin at iniwan ko sya.

hindi totoong pumunta kami ng ibang bansa. :-( at hindi rin totoong may sakit ako.

~~~~~FLASHBACK~~~~~

"anak I'm sorry. kailangan talaga nating umalis. kailangan kitang ipagamot" sabi ng mammy ko.

maiiwan ko si Blue :-(

maiiwan ko ang bestfriend ko.

wala akong nagawa kundi ang umiyak ng umiyak.

nangako ako sa sarili ko na babalik ako. babalik ako kahit anong mangyare. pipilitin kong gumaling kahit anong sakit pa meron ako. lalaban ako.

ayaw sabihin sakin ni mammy ang totoong sakit ko. hindi ko alam kung bakit. :-(

dumating na ang araw na kailangan naming umalis. at kailngan kong iwan si Blue. ::-(

"mag iingat ka don huh. Wag ka masyadong maglalaro para gumaling ka kagad”  paalala ni Blue sakin.

“oo, nga pala huh, yung pangako mo sakin na mag doctor ka pag laki mo. Tuparin mo huh, hindi lang para magamot mo ako. Kundi para makapag gamot ka ng maraming may sakit. Hindi hindi kita makakalimutan. I promise, babalik ako kahit anong mangyare saakin.”

sabi ko sakanya.

malungkot kasi aalis na kami.

malungkot kasi matagal akong mawawala dito.

malungkot kasi maiiwan ko ang bestfriend ko. :-(

★★★★★★★★★★★★

ang buong akala ko ay sa ibang bansa kami pupunta. pero hindi pala, sa maynila kami nanirahan. hindi rin ako nagpagamot. wala rin naman ako nararamdaman na kahit ano. kaya inisip ko na baka nga  wala lang to.

lagi kong tinatanong sina mammy kung bakit kami nagpunta dito? at bakit hindi namin kasama ang daddy ko.

kapag tinatanong ko si MAMMY LAGI SYANG NAGAGALIT. kaya hindi na ako nagtanong ulit. hinayaan ko nalang sya kung kailan nya sasabihin sakin ang totoo. araw araw ko syang nakikitang umiiyak. nagtatago lang sya sa kwarto nya.

nang grumaduate ako ng High school sinabi na saakin ni mammy ang totoo.

★★★★★★★★★★★

"Andrea baby, I want you to listen to me very carefully"

seryosong sabi sakin ni Mammy. andito kami ngayon sa kwarto ko. may mahalaga daw syang sasabihin sakin.eto na kaya yung sagot sa ,mga tanong ko? sana nga.