Pewnie zastanawiasz się po co piszę do ciebie ten list. Nie zdziwiłabym się, gdybyś zaniechała jego czytania. Zapewne ma córa, Mihrimah powiedziała Ci całą prawdę. Wie, że nie powinnam ukrywać tego, że jestem twą matką. Ale, kiedy się dowiedziałam nie potrafiłam zburzyć twojego szczęścia. Mimo, iż byłaś wtedy z mym największym wrogiem, Mustafą nie potrafiłam zniszczyć tego co masz. Nawet, wtedy, kiedy odeszłaś od niego nie potrafiłam powiedzieć Ci prawdy. Zadecydowałam, a raczej myślałam, że tak będzie najlepiej. Że tak będziesz bezpieczniejsza. Fakt, że moi wrogowie nie mogli cię skrzywdzić był cudowny, ale tęsknota za tobą była ogromna. Dziś, kiedy umieram przypominam sobie jak przyszłaś na świat. Byłaś taką drobniutką i wesołą dziewczynką. Ale całe moje szczęście zostało zburzone w dniu, kiedy napadli na nasz piękny Rohatyń. Zabrali mi cię, ale i tak nie stłumiłam w sobie nadziei, że cię znajdę. Wiedziałam, że żyjesz, bo czułam to w sobie. Jako matka to czułam. Czułam to, że jesteś bezpieczna. Najpiękniejszym w moim życiu był dzień, w którym cię odnalazłam. Mimo, iż tego nie wiedziałaś na wszystkie możliwe sposoby ochraniałam cię. Później również moje wnuki. Mojego wesołego, Orhana oraz pięknooką, Naksidil.
Mój smutek po śmierci mojej synowej, Nurbahar oraz mego syna, Selima jest ogromny. Fakt, że ma choroba postępuje w niesamowitym tempie chciałabym, abyś zaopiekowałaś się moimi osieroconymi wnukami. Mihrimah również nie jest w stanie opiekować się Numanem i Sahinem, gdyż po raz kolejny spodziewa się dziecka.
Mam nadzieję, że, kiedyś się spotkamy
Hurrem Haseki Sultana
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie mogę uwierzyć, że dobrnęłam już do końca. Miałam zamiar pisać drugi sezon, ale zupełnie nie miałam na niego pomysłu, dlatego dzisiaj napisałam taki oto epilog. Mam nadzieję, że jest w miarę znośny.
Teraz lecę do podziękowań. Z szczególnie chciałabym podziękować czterem osobom, które wykazywały największą aktywność:
