Maymay's POV
Lakad ako ng lakad papunta sa kwarto ko. di ko parin mawala sa isipan yung dslr ko. hay.. ang rami kaya ng memories ko dun..
ang bigat sa damdamin..
konting hakbang nalang, makakarating na ako
"Maymay, are you okay?"
"Bushak! Ano ba Laura? wag ka namang manggugulat oh! magkakaatake ako sa puso niyan"
hala! tagalugin pa naman ang porener. ako na ang magaling..
"Well, sorry i didn't mean it.. you just didn't look okay. you even walked like a zombie."
hindi naman niya maiinti-- ANO?!!?
napalingon ako sa kanya na nakakunot ang noo
"NAIINTINDIHAN MO AKO?"
"HAHAHA! you don't have to shout and your eyeballs might fall. careful." ba't ba ang dali niyang tumawa?
"Pero di nga. naiintindihan mo ako?" tumango naman siya..
"hala grabe bai. nahihirapan akong mag ingles para lang makausap ka tapos di mo ako sinabihan na nakakaintindi ka pala ng tagalog. ayoko na sayoo." reklamo ko. di ako makapaniwala. grabe to
"You didn't ask me though did you?" natigilan ako sa pag rereklamo. ayun nanaman siya.. pero oo nga noh? di naman ako nagtanong. tanga ko naman kasi..
"But I can't speak it, only i can understand some sentences. 'cause of our mom. she's filipino" ah ganun pala..
----------------------------
At dahil di pa raw nakakauwi si Edward ay ako lang muna ang kinausap at kinulit niya.
"So.. how are you?" nakaupo kami sa may front porch sa kanyang kwarto..
"Okay lang naman ako. okay na okay.."
"Tell me, what's wrong?" hindi naman makulit tong si Laura noh?
"Hindi nga, okay lang talaga ako. sobrang nagulat at medyo na stress dahil nakakaintindi ka naman pero nahirapan pa akong magingles." pero yung totoo naman nalulungkot ako dahil sa kawawala ng dslr ko. happy pa kasi kami dun..
"It's okay if you can't tell me the truth. but for now, i'll believe that you're okay. just remember that you saved my life, and for that, i'm also willing to save yours." sabi niya ng nakangiti.
sobrang sakit. sobra talaga..
flashback**
