Μην με σκεφτεσαι

12.Νευρα

Εχω τρελαθεί να παίρνω την Λιντια τηλέφωνο. Δεν μου απαντάει και ανησυχώ. Πρεπει να της πω τα νέα μου και να δω εαν ειναι καλα απο χθες το βραδυ. Αποφασίζω να παω σπιτι της. Βάζω κατι πρόχειρο και βγαίνω απο το σπιτι. Οταν τελικά φτάνω σπιτι της, συναντώ τους γονείς της. "Γεια σας κύριε και κυρία Τζοόυνς" "Γεια σου Αθηνά" "Είναι εδω η Λιντια;"ρωτάω. "Νομίζαμε οτι ήσασταν μαζι" μου απαντάνε. Δεν πρεπει να μάθουν τίποτα. Πρεπει να τα καλυψω. "Εμ ναι μαζι ήμασταν αλλα πήγε για να πάρει δημητριακά και νόμιζα πέρασε και απο δω" λεω γρήγορα προσπαθώντας να μην με καταλάβουν οτι λεω ψέματα. "Α ενταξει παιδι μου" λενε και τους ακούω καθώς φεύγω. Ειμαι σίγουρη οτι η Λιντια έμεινε στο σπιτι του Τειλορ όμως δεν ξερω που ειναι και ο μόνος που θα ξέρει ειναι ο Κόντι. Απο χθες το βραδυ που ήρθε και μου μίλησε, βασικά μου φώναζε, δεν τον ξαναείδα.

Εχω φτάσει στο σπιτι του Κόντι και μολις εχω χτυπήσει την πόρτα. "Γεια σου όμορφη. Τι σε κανει να έρχεσαι απο τα μέρη μας;" μου λεει ο Νοα. "Εμ θελω να δω τον Κόντι. Ειναι μεσα;" ρωτάω ευγενικά. "Μισο λεπτό να τον φωνάξω. Χθες πηδιοταν με μια και τωρα θα κανει ωρα να σηκωθεί. Πέρασε και περίμενε δυο λεπτά" μου λεει χωρίς ντροπή τα κατορθώματα του φίλου του. Ειμαι έτοιμη να κλάψω αλλα δεν ξερω γιατι. Ο Κόντι Σμιθ ειναι, δεν θα αλλάξει. Μετα απο κανενα δεκάλεπτο που περίμενα, ήρθε. Φορούσε μόνο το μποξεράκι του. Οι κοιλιακοί του ηταν οτι πιο υπέροχο εχω δει. Ηταν καλοσχηματισμένοι και ειχα σε πλήρη θέα το "ν" του. "Θα κοιτάζεις για πολυ ακομα ή θα μιλήσεις;" μου λεει ο Κόντι βγάζοντας με απο τις σκέψεις μου. Ειχε ενα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Για άλλη μια φορα τα μάγουλα μου έγιναν κόκκινα απο ντροπή. "Εμ...απλα...να..." προσπάθησα να μιλήσω. "Φέτος πριγκίπισσα" μου λεει. Αχ αυτο το πριγκίπισσα. "Η Λιντια δεν γύρισε καθολου σπιτι χθες και μαλλον ειναι στο σπιτι του Τειλορ. Θα μπορούσες να με πας εκει να δω εαν ειναι καλα;" τον ρωταω ευγενικά. "Ο πουστης γαμησε παλι καλο γκομενακι." "ΚΟΝΤΙ" φωνάζω προσπαθώντας να τον σταματήσω απο το να συνεχίσει να βρίζει. "Καλα καλα. Παμε" μου λεει βαριεστημένα. "Δ-δεν φ-φοράς τ-τίποτα" του λεω τραυλιζοντας. "Α ναι. Μισο έρχομαι"

Εδω και τρία λεπτά περπατάμε για να παμε στο σπιτι του Τειλορ. Μολις εχω μήνυμα απο τον Όλιβερ. Στέλνει κι αλλα μυνηματα και το κινητό μου κανει θόρυβο. Δεν θελω να απαντήσω. Εχω τρομοκρατηθεί απο χθες. "Θα το γαμωαπαντησεις γιατι μας έπρηξε τα αρχιδια;" μου λεει. "Μπορεις να μην βρίζεις;" "Οχι". *ντριν ντριν* ειναι παλι ο Όλιβερ αλλα αυτη την φορα πέρνει τηλέφωνο. Πρεπει να απαντήσω γιατι ο Κόντι θα αρχίζει να βρίζει παλι. "Ε-Ελα Ο-Όλιβερ..." λεω σιγανά. "Γεια σου Αθηνά, δεν απαντουσες στα μηνύματα μου και ήθελα να δω εαν εισαι καλα". "Καλα ειμαι. Σε κλείνω δεν μπορω να μιλήσω τωρα." του λεω ευγενικά. "Μην κλείσεις θελω να σε ακούσω" μου λεει. "Εμ συγνώμη αλλα πρε-". Πριν προλάβω να τελειώσω την λέξη, ο Κόντι πήρε το κινητό μου και άρχισε να μιλάει με τον Όλιβερ. "Μπασταρδε σου ειπε οτι δεν μπορει να μιλήσει. Τι στον πουτσο δεν καταλαβαίνεις;" ειπε σφίγγοντας τις γροθιές του. "Κόντι σταματά" φώναζα προσπαθώντας να του παρω το κινητό μου αλλα ειναι πολυ ψηλός και δεν μπορω να τον φτάσω. Πάνω στα νεύρα του, πέταξε το κινητό μου μακριά. "Σου ειπα να μην μιλάς με αυτόν. Για ποιον γαμημενο λόγο εχει το κινητό σου;" μου φώναξε κοιτώντας με στα ματια. "Δ-δεν ξ-ξερω που τ-το β-βρήκε" ειπα με τρεμάμενη φωνή. "Ξέρει κι αλλα για σενα;" με ρώτησε πιο ήρεμα τωρα. "Ν-ναι αλλα δ-δεν ξ-ξερω πως τ-τα β-βρήκε." ειπα παλι τραυλιζοντας. "Αμα σε ξανά ενοχλήσει ελα σπιτι μου να με βρεις"