Μην με σκεφτεσαι

15.Πρασινα ματια

Απο την μερα που έγινε αυτο με τον Όλιβερ δεν εχω βγει απο το σπιτι. Που και που μόνο για να παω στην Λιντια. Στο σχολειο ολα ειναι καλα και οι γονείς μου εχουν γυρίσει. Σήμερα ειναι Σάββατο και θα παμε έξω γιατι οι αλλες λενε οτι εχω βγάλει ρίζες μεσα στο σπιτι. Η Λιντια εχει έρθει εδω και ετοιμάζεται. Θα παμε σε ενα γειτονικό κλαμπάκι ίσα ίσα για να βγουμε. "Εισαι πολυ όμορφη" μου λεει η Λιντια. "Ευχαριστώ" της λεω προσπαθώντας να δείξω οτι ειμαι χαρούμενη. "Παμε" μου λεει και φεύγουμε. Φτάνουμε στο κλαμπάκι και μπαίνουμε μεσα. Η μουσική ηχεί πολυ δυνατά στα αυτιά μου και η μυρωδιά του αλκοόλ εχει ήδη κανει την εμφάνιση της. Μετα απο λιγο βρήκαμε και να κάτσουμε κάπου. Έψαξα λιγο τον κόσμο και τα ματια μου έπεσαν πάνω σε δυο γνωστά πράσινα ματια. Αυτα ανοιχτά πράσινα ματια που μου θυμίζουν ποσό δίκιο είχαν. Με κοιτάει και αυτος για ωρα. Ξεκολλαω το βλέμμα μου γιατι εαν κατσω λιγο ακομα νομίζω θα κλάψω. Βασικά τωρα θα κλάψω. Σηκώνομαι και παω στην τουαλέτα με σκυμμένο το κεφάλι μου. Μπαίνω στις γυναίκες τουαλέτες και αφήνω επιτέλους τα δάκρυα μου να εμφανιστούν. Κάθε δάκρυ κυλάει και πιο καυτό πάνω στο μάγουλο μου. Ακούω βήματα οποτε σκουπίζονται γρήγορα και γυρνάω απο την άλλη. Ο ανθρωπος που μπήκε μεσα τύλιξε τα χέρια του γύρω απο την μέση μου. Δεν ηταν κρύα. Είχαν μια γνωστή ζεστασιά και αποπνεαν ασφάλεια. Δεν ηταν ξένος. Δεν ηταν ο Όλιβερ. Ηταν ο Κόντι. Καταλαβαίνοντας οτι ηταν αυτος και δίχως να μπορέσω να κρατήσω αλλο τα δάκρυα μου, γύρισα απότομα και άφησαν τα δάκρυα μου πάνω στο στήθος του. Εκει έφτανα. Ξαφνιάστηκε και μάζεψε τα χέρια του. Μετα απο λίγα δευτερόλεπτα όμως συνήθισε το κορμί μου πάνω στο δικό του και απαλά ξανά πέρασε το ενα χέρι του απο την μέση μου και το αλλο απο τα μαλλια μου. Διάολε, εαν ηταν στο χέρι μου θα σταματούσα το χρόνο για παντα εκει. Ποτε δεν ηταν τοσο τρυφερός. "Ποιος σε πείραξε;" με ρώτησε απαλά. Τραβήχτηκα απότομα οταν μπήκε μια κυρία στην τουαλέτα. Την ωρα που ξεκολλησα απο πάνω του ένιωσα ενα κενό και όλη η ζέστη που ειχα μαζέψει απο το σώμα του ειχε εξαφανιστεί. "Σ-συγνώμη" του ειπα σκουπίζοντας τα ματια μου. Και έφυγα. Ναι έφυγα. Παντα έφευγε αυτος. Τωρα ήρθε η σειρά μου να φυγω. Δεν ηθελα να νιωθω αδύναμη και να εξαρτόμαι απο κανέναν. Αφού σκούπισα ολα τα δάκρυα, πήγα να βρω τα κοριτσια τα οποία διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Και αυτα θυμάμαι. Μετα άρχισα να πίνω. Το ενα ποτό μετα το αλλο. Και ειχα γινει φέσι.

Το πρωι ξύπνησα στο δωματιο μου και απο δίπλα μου ηταν ξαπλωμένη η Λιντια. Οποίος μας κουβάλησε μεχρι εδω πρεπει να ηταν πολυ δυνατός. Δεν θυμάμαι ποτε έφυγα και ποιος με έφερε. "Λιντια ξυπνά" ειπα σιγανά σκουντωντας την. "Μμμμ" ηταν η απάντηση που πήρα. "Δεν θα κάθομαι να σε παρακαλάω. Παω να παρω πρωινό. Ελα οποτε ξυπνήσεις." ειπα και έφυγα απο το δωματιο μου. Η Μαρί ειχε φτιάξει ενα εξαιρετικό πρωινό και το έφαγα όλο. Η Λιντια μετα απο καμια ωρα κατέβηκε και αυτη παιρνοντας το πρωινό της με την ιδια λαχτάρα που ειχα κι εγω.

Εχουμε βάλει εδω και κανενα εικοσάλεπτο μουσική χαλαρή και κανουμε τα μαθήματα μας. Αυριο ειναι Τετάρτη και ανυπομονώ πως και πως να τελειώσει και αυτη η βδομάδα. Ο Όλιβερ δεν εχει φανεί και ειμαι πολυ χαρούμενη γιαυτο. Εχω ηρεμήσει λιγο. Για το μόνο που εχω απορία ειναι ο μυστηριώδης ανθρωπος που μας έφερε χθες στο σπιτι. Ηταν πολυ ευγενικός και θα ηθελα να μαθω ποιος ειναι...