Μην με σκεφτεσαι

33.Κανείς

Cody's POV

Θυμάμαι εκείνο το βραδυ. Ειχα μπει για μια άλλη φορα στο δωματιο της απο το παραθυρο. Ηταν μεθυσμένη και δεν καταλάβαινε και πολλά. Στραβοπάτησε και έπεσε πάνω μου. Ετσι πως την ειχα αγκαλιά μου κοίταξα το χέρι της. Ηταν χαρακωμένο. "Εισαι πολυ όμορφη για να χαρακωνεσαι" της ειπα. "Εισαι πολυ όμορφος για να μην εισαι δικός μου" μου απαντησε. Εκει έμεινα. Έμεινα στη κάθε της λέξη. Προσπαθουσα να επεξεργαστώ για πόση ωρα την αγάπη που έδινε. Δεν την αξιζα. Την έβαλα στο κρεβατι και την σκέπασα. Λιγο πριν φυγω σκέφτηκα να κανω κατι. Την πλησίασα και την φίλησα. "Θα ερθω μεθυσμένος και θα σου πω πράγματα που δεν ισχύουν. Μην τα πιστέψεις." της ειπα και έφυγα. Την επόμενη νύχτα πήγα σε ενα κωλομπαράκι και ήπια όσο περισσότερο μπορούσα. Βρήκα την διαδρομή για το σπιτι της και χτύπησα την πόρτα. Μου άνοιξε και με περιμάζεψε σαν κανενα σκουπίδι. Αυτο ημουν. Με έβαλε να κατσω και άρχισε να ρωτάει πράγματα. "Γιατι εισαι εδω;" θυμάμαι να μου λεει. "Παντα εδω ημουν" της απάντησα. Φυσικά δεν ειχε καταλάβει τι εννοούσα. Δεν ειχε καταλάβει πόσα γαμημενα βραδιά ερχόμουν κάτω απο το σπιτι της και απλα κοιτούσα απο κάτω το παραθυρο. Πόσα βραδιά την περίμενα να βγει. Οχι για να της μιλησω. Για να την δω να ειναι καλα μακριά μου. Ετσι ειναι οι ανθρωποι. Όλοι ειναι καλα μακριά μου. Μετα δεν θυμάμαι τι της έλεγα. Ξημερωσα σε ενα πορνείο. Έφυγα βιαστικά απο εκει και πήγα σπιτι μου. Δεν βγήκα για πέντε με έξι μέρες έξω. Την έβδομη μερα όμως αποφάσισα να παω να την δω. Να της πω συγνώμη. Δεν ηταν εκει όμως. Έφυγε για Γερμανία μου ειπαν. Έφυγε. Δυο χρόνια τωρα, εχω γυρίσει στην παλιά μου ζωή. Πίνω τον κωλο μου κάθε βραδυ και καπνίζω όλη την ωρα. Συνεχίζω την δουλειά με τον Αρχηγό και όλοι ειναι καλα. Όλοι εκτός απο εμενα. Στο σχολειο εχω αρκετές απουσίες αλλα δεν με νοιάζει. Σήμερα με έπεισαν οι φίλοι μου να παμε σε ενα μπαράκι έξω απο την πόλη. Για να μην μου πρηζουν τα αρχιδια πήγα. Αφού χόρεψα με κανα δυο τσουλιτσες, ένιωσα δυο ματια να ειναι καρφωμένα πάνω μου. Γύρισα και την ειδα. Τα κάστανα αυτα ματια που έλειπαν εδω και δυο χρόνια απο την ζωή μου. Πρεπει να ηταν δευτερόλεπτα που κοιταζομασταν αλλα εμενα μου φάνηκαν αιώνες. Θα μπορούσα να την κοιτάω για μέρες ετσι. Θα μπορούσα αν δεν έμπαινε ο παπαρας μπροστα της. Την φιλούσε. Κανεις δεν θα την κανει να αντριχιασει όπως εγω, μαλακες. Κανεις σας. Κι έφυγα.