Roses.

Κεφάλαιο 8

Τι στο καλό συμβαίνει επιτέλους δηλαδη;Θα ανοίξω πρώτα την πόρτα και μετά το μήνυμα.Κατσε να φτιάξω λίγο την κοτσίδα ,μην είμαστε και χάλια .Οπ, ανοίγω πόρτα.
-Στέφαν τι θες εδώ ?ειπα τόσο θυμωμένα που φοβήθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό. 
-Εσένα ,ορμηξε μέσα ,έκλεισε την πόρτα και προσπάθησε να με ακινητοποιησει.
-Άσε με επιτέλους, άσε με,φύγε από κοντά μου ειπα προσπαθώντας να απομακρύνω το πρόσωπο του από κοντά μου
-Δεν είσαι δικιά του μικρή, πάει και τελείωσε. Είσαι ΔΙΚΙΆ ΜΟΥ.
-Σε μισώ Στέφαν, εσύ με έκανες να σε μισώ...τοσο πολύ.
Τα μάτια του σκοτεινιασαν έμοιαζε απογοητευμενος από αυτό που άκουσε. Δεν ήθελα βέβαια να τον στεναχωρήσω τόσο γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τον μισούσα  οπως ελεγα αλλά είχα και έναν εγωισμό.Ειχαμε φτάσει στο δωμάτιο μου.Ημουν κολλημένη σε ένα τοίχο και αισθανόμουν την υπεβολικα γρήγορη  ανάσα του συνεχώς πάνω μου.Δεν ήξερε πως να διαχειριστεί την απόρριψη μάλλον. Μάλλον δεν του είχε ξανασυμβεί.Ξαφνικα ακούστηκε ένας ήχος μηνύματος από το κινητό .ΩΧ είχα ξεχάσει τον Αλεξ. Εσκυψα να πιάσω το κινητό όταν ένιωσα το χέρι του να κόβει το δικό μου και να περνει εκείνος το κινητό μου.Ουφ λογικά έχει μπει ο κωδικός. Τι κανει;Τι;Πώς έγινε αυτό;Ιι,μάλλον δεν είχε κλειδώσει. Ανοίγει την συνομιλία με τον Αλεξ.

Έχετε 2 νέο μηνυματα από Άγνωστο:.(6987654321)

Χαίρομαι που νιώθεις καλύτερα.Χτες έμοιαζες τόσο ταραγμενη😔Έπρεπε να σε ρωτήσω μικρη.Εχω υποσχεθεί να σε έχω υπό την προστασία μου👌Ευτυχώς που δεν σε ξύπνησα χαζούλα💘
Οπότε μπορέσεις απαντησε💞

Τα μάτια του σκοτεινιασαν.Δεν  τον αναγνώριζα. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν στεναχωρημενος ή απογοητευμένος  ή θυμωμένος ή οτιδήποτε άλλο. Δεν ήταν ο Στέφαν που ήξερα πάντως
-Τόσο πολύ το έχετε προχωρήσει με τον Αρουλη σου
ώστε να σου συμπεριφερεται σαν την μικρή του αδερφή ;
-Δεν είναι ο Άρης αυτός,είπα και αναρωτιόμουν ποια ηλιθια φωνή έβγαινε από μέσα μου.
-Ατσα μικρή, διπλό ταμπλο;Και δεν στο χα.Πολυ σιγανοπαπαδια φαινοσουν.Αλλα θα μου πεις τα σιγανά ποταμακια να φοβάσαι.
-Κοφτο Στεφαν,είπα επιθετικά
-Γιατί τι θα μου κανεις;ρώτησε ειρωνικά και έσφιξε περισσότερο την λαβή του.
-Απλά φύγε είπα προσπαθώντας να μην δακρυσω και φανώ αδύναμη μπροστά του.
-Πριγκιπισσούλα, είπε ειρωνικά, θα κάτσω εδώ μαζί σου αρκετά.Μεχρι να γυρίσει η μητέρα σου και ξέρω ακριβώς πότε θα γυρίσει.Κανονισε να βγει με την δικιά μου.Αρα ελεύθερο το πεδίο
-Ρε γαμωτο φύγε επιτέλους.
-Τι άλλαξε μέσα σε μια βδομάδα Ελινα;Τι προηγούμενη Παρασκευή παρακαλουσες για ένα άγγιγμα μ,θυμάσαι;
Και βέβαια θυμόμουν.
-Τι ειρωνια;Τώρα εσύ παρακαλάς για ένα δικό μου.
Με κοίταξε θυμωμένος και ένωσε επιθετικά τα χείλια μας.
Απομακρυνθηκε απαλά,ξεσφιξε την λαβή και έστριψε να φύγει. Καθώς έφευγε κοίταξε μια φορά πίσω. Τα μάτια του...Τα μάτια του έμοιαζαν μαγεμενα, σχεδόν ερωτευμένα.Τι αηδίες λέω.Ο μεγαλος και τρανος Στεφαν ποτε δεν ειναι ερωτευμενος.Η πόρτα έκλεισε με θόρυβο.Ενα βάρος έφυγε από πάνω μου.
Ιιιι τι ήταν αυτο.Και πρέπει να απαντήσω και στον Αλεξ.