New Life I

Κεφάλαιο 13

Στο προηγούμενο :
"Θα σου τα εξηγήσω όλα αλλά όχι τώρα. Το βράδυ θα κάτσουν όλοι μαζί...και θα....αποκαλυφθούν....ολα"

Καθόμουν στο κρεβατι και σκεφτόμουν όλα τα γεγονοτα που είχα ζήσει τις τελευταίες δύο ημέρες. Είχα μεγάλη αγωνία για τις αποκαλύψεις που θα γινόντουσαν.

Η πόρτα μου χτύπησε και μέσα μπηκε η Άλι.
"Ο κ. Ντέιβιντ μου ειπε να σας ενημερώσω ότι βρίσκεται στην υπόγεια αίθουσα συμβουλίου και σας περιμένει." "Και που είναι αυτή η αίθουσα; " "Πίσω απ'την μεταλλική πόρτα." "Κατάλαβα. Ευχαριστώ." Είπα και βγήκα απ'το δωμάτιο πηγαίνοντας πάλι στο υπόγειο. Όταν έφτασα μπροστά απ'την μεταλλική πόρτα ένα περίεργο συναίσθημα φόβου και περιέργειας με κατέβαλε.
Η πόρτα μέσα σε λίγα λεπτά ειχει ανοίξει και μπροστά μου βρισκόταν ο Ντανιέλ.
"Πέρασε...και δεν χρειάζεται να φοβάσαι δεν πρόκειται να σου κάνουμε κακό." Τι κακο; Πως κατάλαβε ότι φοβαμαι; Τώρα είναι που αρχίζω να φοβάμαι πραγματικά.
Μπήκα με δειλά βήματα μέσα. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε μια ορθογώνια τραπεζαρία με μαύρο ξύλο και ίδιες μαύρες καρέκλες, δεξιά και άριστερα υπήρχαν μαύρες ντουλάπες.  Γενικά Η όψη του τοπίου ήταν creepy.

Πήγα και έκατσα δίπλα από τον αδελφό μου και τον Σαμ ενώ απέναντι μου ήταν η Αμάντα. "Υποσχεσου μου πως δεν θα ....με κάνεις...περα." μου ψιθύρισε ο αδελφός μου στο αφτί. "Τι;"
"Απλά άκου."
"Λοιπόν Άρια. Θα πάρεις τις απαντήσεις που θέλεις αν και είναι πολύ νωρίς. Από την ώρα που πάτησες το πόδι σου στο σχολείο σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει πως οι μαθητές δεν συμπεριφέρονται φυσιολογικά και δεν φαίνονται φυσιολογικά. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν είμαστε φυσιολογικοί. Τι εννοώ; Θα σου απαντήσω αμέσως. Στο σχολείο μας δεν φοιτούν άλλοι  θνητοί εκτός από εσένα."
"Όπα τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό?" "Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι αστείο. Απέναντι σου κάθετε μια μάγισσα,ένας λυκανθρωπος, και τέσσερις βρικόλακες. Α! Καινό Ντεξ που δεν είναι μαζί μας είναι λύκος."

Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αφτιά μου. Δεν υπάρχουν αυτά τα πλάσματα. Δεν μπορεί να υπάρχουν.

Καυτά δάκρυα αρχισαν να τρέχουν απ'τα μάτια μου. Κοίταξα γύρο μου και η ματιά μου έπεσε πάνω σε αυτή του αδελφού μου, που με κοιταζε με βουρκωμένα μάτια.

Πανικός και φόβος άρχισε να με κυριεύει. Σηκώθηκα γρήγορα απ'την καρέκλα και έτρεξα προς την πόρτα.
Βγήκα και έτρεξα προς το δωματιο μου. Έπεσα στο κρεβάτι και το κλάμα μου όλο ένα και δυνάμωνε.