New Life I

Κεφάλαιο 25

"Εμ..ποτέ πρόλαβες να βάψεις το μαλλί και να κάνεις τρύπα στο φρύδι;." "Εμ τα έχω εδώ και τέσσερα χρόνια."είπε λες και είναι προφανές. Τι γίνεται ρε παιδια? Μου κάνει φαρσα.?
"Οπα περιμενε. Είσαι η κοπέλα του Ντέιβιντ?"
Μπαρντον?
"Αα;" " Ναι είσαι.... Είμαι ο δίδυμος αδελφός του Ντειβ. Κρις." Μου έδωσε το χέρι του για χειραψία.
Έχει δίδυμο αδελφό?
"Άρια." Του έδωσα το χέρι μου.
"Αποτι κατάλαβα δεν με έχει αναφέρει." "Σωστά. Ούτε τον Εντ μου είχε αναφέρει." "Μάλιστα. Λοιπόν. Που είναι ο Ντέιβιντ;" " Έφυγε περίπου πριν μιάμιση ώρα και δεν έχει γυρίσει ακόμα. Ο Εντ πήγε να τον πάρει τηλέφωνο."
Με κοίταξε ανήσυχος. Στο σαλόνι μπήκε ο Εντ "Δεν το σηκώνει και δεν μπορώ να επικοινωνήσω τηλεπαθητικά. " "Αυτό είναι πολύ κακό " είπε ο Κρις.
"Κάτσε αφού είστε δίδυμοι γίνετε να καταλάβεις αν είναι καλά η όχι αν είναι κοντά η μακριά." "Έχεις δίδυμη αδερφή?" "Αδελφό." "Μάλιστα λοιπόν πάμε στο μέρος που πάει συνήθως. Και θα προσπαθήσω να τον εντοπίσω."

Βγήκαμε από το παλάτι και αρχίσαμε να τρέχουμε προς ένα δάσος. Έπρεπε να είχα βάλει κάτι πιο ζεστό. Η φούστα σε συνδυασμό με το χιόνι δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα.

Τρέχαμε αρκετή ώρα. Βγήκαμε σε ένα ξέφωτο. Χωριάτικαμε. Εγώ πήγα με τον κρις.
"Μπορώ να καταλάβω πως βρίσκεται κοντά." Μου είπε.
Αχ μακάρι να είναι καλά.
Κοιταγαμε γύρο μας. "Να τος" φώναξε ο Κρις και τρέξαμε προς το μέρος του. Ήταν λυποθυμος στο χιόνι. Έπεσα με τα γόνατα δίπλα του. (Περιττό να πω ότι πάγωσα)
"Ντειβ. Ντέιβ. Ζει;" "Ναι. Σου είπε πόσες μέρες έχει να τραφεί;"  Είπε ο Κρις και γονάτισε απέναντι μου. "Όχι. Γιατί φαίνονται οι φλέβες του;" "Είναι σπασμένα αγγεία. Δεν είναι τίποτα το σοβαρό." "Σπασμένα αγγεία; Από τι το έπαθε;" "Πίεζε τον εαυτό του μάλλον." "Και τώρα τι θα κάνουμε." "Πρέπει να του δώσουμε...αίμα." "Αίμα. Πως θα του το δώσουμε; Είναι λυποθυμος και δεν κυκλοφορεί κανένα ζώο." Με κοίταξε στα μάτια. Δεν μου αρέσει το βλέμμα του. "Και να υπήρχε κάποιο ζώο εδώ τριγύρω το αίμα του δεν θα του έκανε τίποτα. Οπότε είσαι η μόνη επιλογή." "Και..πως θα του δώσω αίμα?" "Ορίστε." Έβγαλε ένα μικρό σουγιά από την τσέπη του. Ωχ. "Θα ανοίξω μια μικρή πληγή/ τομή στο χέρι σου θα βάλεις λίγο αίμα στο στόμα σου και θα τον φιλήσεις έτσι το αίμα θα μπει στο στόμα του και ταταν." "Θα το κάνω μόνη μου." Είπα και προσπάθησα να πάρω τον σουγιά. Αλλά αποδέχτηκε πιο γρηγορος. " Κοίτα αν είναι να κάνουμε κάτι να το κάνουμε.ε σωστά και να μην σε τρέχουμε στο νοσοκομείο μετά." Παραδωθικα του έδωσα το χέρι μου. Έσυρε το παγωμένο του χέρι μου στις φλέβες και ακούμπησε την λεπίδα πάνω. "Έτοιμη?" "Ναι..". Άνοιξε μια μικρή τομή. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πόνεσε.
Έφερα το εσωτερικό του καρπού μου κοντά στο στόμα μου. Κοίταξα το Κρις που τώρα τα μάτια του είχαν πάρει κόκκινη απόχρωση και μου έκανε νόημα να το κάνω.
Ρουφιξα/εβαλα λιγο αιμα. Πήγα να το βάλω μόλις το γεφτικα αλλά κρατήθηκα. Πλησίασα τα χείλια του Ντειβ και ακούμπησα τα δικά μου πάνω. Τον φιλησα και άφησα το αίμα να εισχωρήσει στο στόμα του. Τον ένιωσα να παιρνει μια βαθιά ανάσα. Έφυγα από πάνω του. Άνοιξε τα μάτια του. Δεν ήταν πλέον κόκκινα.
"Αρι; Κρις; Τι έγινε;". "Εσύ θα μας πεις." Του είπε αυστηρά ο Κρις. "Ντειβ ποσες μέρες έχεις να τραφεις;" Ρώτησε καχύποπτα ο Κρις. "...Αρκετές μάλλον." Γύρισε πτλρος το μέρος μου και πέρασε το δάκτυλο του πάνω απτά χείλη μου. Με πλησίασε και με φίλησε.
"Οκ. Φεύγω δεν θα κρατάω το φανάρι εγω." Είπε ο Κρις και εξαφανίστηκε. "Ευχαριστώ Αρι." Με μια κίνηση έπιασε το χέρι που είχε ανοίξει την τομή οκρις και το έφερε κοντά στα χείλη του. "Σε πειράζει;" Του εγνεψα αρνητικά. Ήξερα τι ήθελε να κάνει.
Πέρασε την γλώσσα του πάνω από την πληγή και μετά ήπιε λίγο από το αίμα μου χωρίς να με δαγκώσει
Σηκώθηκαμε και αρχίσαμε να περπατάμε. Τα γόνατα μου είχαν γίνει κατεψυγμένα και μώβ. Ο Ντέιβιντ έβγαλε το παλτό του και το έριξε πάνω μου. "Αυτό θα σε κρατήσει ζεστη."

Φτάσαμε στο παλάτι και ήταν ώρα για μεσημεριανό. Δεν είχα όρεξη για φαγητό. Το ίδιο κι ο Ντέιβιντ.
Πήγαμε στο δωμάτιο. Κρύωνα. Μάλλον είχα αρρωστήσει.
Πήρα ένα ένα φούξια φούτερ με το ίδιο παντελόνι φόρμας. Μπήκα και έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Βγήκα ντύθηκα και πήγα στον Ντέιβ που καθόταν μπροστά Πο τον υπολογιστή του. Τύλιξα τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του. "Ποτέ σε εβγαλαν από τον φούρνο;." Ρώτησε και πετάχτηκε από την θέση του. "Εδλσενα ποτέ σε βγάλανε από την κατάψυξης;" Ρώτησα με ειρωνεία. Μου έριξε ένα αποτομο βλέμμα. "Πάω να σου φέρω αντιπυρετικα και κάτι να φας" πριν προλάβω να πω κάτι είχε φύγει.

Τα μισώ τα φάρμακα.

Κάπου έπρεπε να κρυφτώ για να γλυτώσω.

Στην ντουλάπα θά με βρει. Έξω κάνει κρύο. Θα με κλειδώσω στο μπάνιο.

Μπήκα στο μπάνιο και κλείδωσα. Έκατσα πάνω στον πάγκο που ήταν ο νεροχύτης.

Σε λίγο άκουσα να κλείνει η πόρτα. Αυτό σημαίνει πως ήρθε.
"Άρια μην κάνεις σαν μικρό παιδί." Δεν απάντησα. "Άρια ξέρεις ότι ξέρω ότι είσαι στο μπάνιο. Μπορώ να μυρίσω το άρωμα σου." Ανατριχιαστικό.
"Θα με κάνεις να σπάσω την πόρτα;" "Ντειβ είμαι μια χαρά. Απλά έχω λίγο πυρετό " "Καλα τότε." Συμφώνησε; "Δεν σε πιστεύω Ντέιβ." Του δήλωσα. "Δεν μπορώ να σε πιέσω. Δεν θέλω να γίνομαι πιεστικός."
Όντως δεν ήθελε.
Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και τον είδα να με κοίτα. Μου έδειξε τα χέρια του και μου έκανε νόημα να βγάλω.

Πήγα κοντά του και έκανα ενα γύρο γύρο του.
Με μια γρήγορη κίνηση με πήρε στην αγκαλιά του και με φίλησε.

Είχε βάλει στο στόμα του σιρόπι και το άφηνε λίγο λίγο να εισχωρήσει στο στόμα μου.
Έκανα να σταματήσω το φιλί αλλά αποδείχθηκε πιο δυνατος.
Ύπουλε Ντέιβ θα το πληρώσεις

"Λοιπόν. Δεν ήταν και τόσο κακό." "Είσαι πολύ ύπουλος και με αντιγράψες." Γέλασε "Σε τι σε ανριγρψα;" "Ότι έκανες εσύ με τι σιρόπι έκανα και εγώ για να σου δώσω από το αίμα μου.". Ειπα θυμωμένη και έπεσα στο μαλακό κρεβάτι του.  "Για αυτό τα χείλια σου είχα αυτή την γεύση." "Μόνο αυτό έχεις να πεις;" Φώναξα. "Ο έλα τώρα. Ηρέμησε." Ήρθε Και ξάπλωσε δίπλα μου. "Όχι είμαι θυμωμένη μαζί σου σου." "Για το σιρόπι;" "Ναι. Και τώρα πήγαινε πάλι στον υπολογιστή σου." "Μπα. Εγώ λέω να σε πάρω αγκαλιά και να σου χαρίσω λίγα μικρ δαγκώματα και πολλά μικρά φιλιά." "Στα χαρίζω τις δαγκώματιες. Δεν έχω όρεξη για τίποτα και θα ήθελα να κοιμηθώ για λιγο." "Δεκτό." Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Το μαξιλάρι σου το πήρες;" Με ρώτησε. "Το ξέχασα στο σχολείο." "Κάποιος νοιάστηκε και το έφερε" μου έφερε το μαξιλάρι. Θα τον φιλαγα αλλά λέω να του κρατήσω μούτρα για λίγο
"Σε ευχαριστώ" "τίποτα.