New Life I

Κεφαλαιο 24

Είχε έρθει η μέρα που θα φεύγαμε για το παλάτι. Από την μια είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα αλλά από την άλλη φοβόμουν.

Έφτιαχνα την βαλίτσα μου και άκουγα BTS. Είχα αφήσει έξω μια μαύρη φούστα μέχρι το γόνατο ένα άσπρο πουκάμισο τα μαύρα μποτάκια μου και το τζακετ. Ο Ντέιβ μου είχε πει να μην ντυθώ επίσημα αλλά και πάλι. Χτενισα μια τελευταία φορά τα μαλλιά μου και έκλεισα την βαλίτσα μου. Πήρα την τσάντα με τα κλειδιά μου το πορτοφόλι μου και την θήκη γυαλιών μου, πήρα το κινητό με τα ακουστικά στο χέρι και κατέβηκα κατω.

Η ώρα ήταν οκτώ. Ο Ντέιβιντ είπε να ξεκινήσουμε νωρίς γιατί το παλάτι ήταν γύρο στις τέσσερις ώρες από εδώ που εμένα.
Χαιρετησαμε τον Μαξ κι την μαμα και ξεκινήσαμε. Κάναμε στάση στα Starbucks για να πάρουμε καφέ και κάτι για πρωινό.
"Μπορείς να κοιμηθείς." "Μπα λέω να κάθομαι και να σε κοιτάω φαίνεσαι πολύ ήρεμος όταν οδηγείς. Και δεν είναι δίκαιο να με βλέπεις όταν κοιμάμαι και εγώ τρεις μέρες να μην σε έχω πετύχει." "Ααχα αυτό θες? Ώρα;θα τότε σήμερα το βράδυ θα κοιμηθώ πρώτος και θα σε αφήσω με ένα τσούρμο αιμοδιψείς βρικόλακες." Είπε προσπαθοντας να συγκρατήσει ένα γελακι. "Αχα θα αφήσεις την πριγκίπισσα σου να παει αδικοχαμένη?" Είπα δήθεν θυγμενη. "Καλά εσύ μην κοιμηθεις. Αλλά όταν φτάσουμε δεν νομίζω να σε αφήσουν να πας για ύπνο." "Γιατί;" "Γιατί είσαι η κόρη του επαναστάτη βρικόλακα που πήγε κόντρα στις αρχές και παντρεύτηκε μια θνητή και αργότερα έκανε δύο παιδιά μαζί της." "Οχ. Μάλιστα τότε λέω να κοιμηθώ για να έχω όρεξη. Αλλιώς παίζει να τους βρίσω." Είπα και γελάσαμε.

"Πριγκίπισσα ξύπνα....έλα μωρό μου φτάσαμε." Άκουσα την φωνή του Ντειβ να μου λέει γλυκά. "Ναι τώρα" τεντώθηκα.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τα κόκκινα..ματια του και πετάχτηκα πανω. "Ντειβ τα μάτια σου είναι κόκκινα." "Το ξέρω. Λοιπόν σήκω ν πάμε μέσα γιατί μετά πρέπει να κάνω κάτι για αυτό "είπε και έδειξε τα μάτια του.

Στην είσοδο καθόταν ένας αρκετά ψηλός άντρας με κιτρινοπράσινα μάτια σαν του Ντειβ και κάστανοξανθα μαλλια. Αριστερά  του ο Ντάνιελ και ο Έντγκαρ και δεξιά του ο Πατέρας μου.
Ο άντρα που μάλλον ήταν ο βασιλιάς με πλησίασε και μου χαμογέλασε.
"Άρια έχω ακούσει τόσα πολλά για εσένα. Χαίρομαι που επιτέλους σε γνωρίζω."
Πάγωσα στην θέση μου. Τι πρέπει να κάνω; Να υποκλειθω; Μάλλον.
"Και γω υψηλότατε" έκανα να υποκλειθω αλλά με σταμάτησε
"Δεν χρειάζεται να με λες έτσι ούτε να υποκλεινεσαι. Θα ήθελα να με φωνάζεις Ράιαν." "Μα..." "Κοίτα δεν εισαι βρικόλακας οπότε δεν χρειάζεται να υποκλεινεσαι στον βασιλιά τους." "Σωστά..." "Λοιπόν μπορείτε να τακτοποιήσετε τα πράγματα σας. Άρια έχω πει να σου ετοιμάσουν το δωμάτιο δίπλα από του Ντειβ αλλά αν θες μπορεί να κοιμηθείς και στο δωμάτιο του." Αμέσως κοκκίνισα. "Μπαμπά το καταλάβαμε. Πάμε Άρια." Με πήρε από το χέρι και πήγαμε μέσα. "Συγγνώμη για αυτό που είπε ο πατερας μου." "Δεν χρειάζεται είναι πολύ κουλ τύπος. Και είναι πιο σύγχρονος από την εποχή." "Σε αυτό έχεις δίκιο. Τώρα μεταξύ μας. Θες να βάλεις τα πράγματά σου στο δωμάτιο που σου ετοίμασαν και το βράδυ να κοιμόμαστε αγκαλίτσα στο κρεβάτι μου ή να βάλεις τα πράγματά στο δωμάτιο μου και να κοιμόμαστε πάλι αγκαλίτσα;" Με ρώτησε καθώς ανεβαίναμε κάτι μαρμάρινα σκαλιά. "Ότι θες. Και τα δύο ίδια είναι." "Ναι αλλά αν διαλέξεις το δεύτερο θα είμαστε συνέχεια μαζί." "Ναι αλλά δεν είναι σωστό." "Ο βασιλιάς-πατερας μου έδωσε το οκ. Τώρα το μόνο που μένει είναι να συμφωνήσεις και εσύ." Είχαμε φτάσει πλέον έξω από μια μεγάλη άσπρη πόρτα με μεταλλικές λεπτομέρειες. "Νταξει τοτε." "Τέλεια." Είπε και με φίλησε στο στόμα. Έβγαλε ένα μεταλλικό κλειδί από την τσέπη του και άνοιξε την πόρτα.