Limon Ağacım

Giriş: Siyah, Beyaz ve Limon

Rüya

Hiçbir şey görülmüyor, hiçbir şey algılanmıyor. His yok, duygu yok... Ses yok, koku yok, görüntü yok... zifiri karanlık sadece... Bomboş siyah bir evren, insanı hissizleştiren... Kendimi bu kadar boşlukta hissetmemiştim hiç. Nereye dönsem, nereye baktığımı anlamaya çalışsam sadece tek bir şey var; siyah. Koşuyorum, koştuğumu hissediyorum ama ne yorgunluk ne kalp çarpıntısı ne de nefes sesi... Hiçbir şey yok. Yok, yok, yok.

Bir zaman sonra tekrar koşturmaya başlıyorum ve sonunda hislerim manyetik alandan çıkmış gibi çalışmaya başlıyorlar. Koku algılıyorum. Limon ağaçlarının yapraklarının kokusu... Burlarda bir yerlerde limon ağaçları var. Kokuyu takip edip o ağaçları bulmam lazım. Hissettiğim tek şey bu ve kurtuluşumda bu.

İlerde bir şey var, siyah olmayan. Işık gibi... Bu kadar mesafeden bile gözlerimi alıyor. Limon kokusu o şeyden geliyor. Ona doğru gitmem gerek, bunu tüm vücudumda hissediyorum. Ona doğru çekiliyorum. Sanki karşımdaki ay ve bana çekim gücünü uyguluyor. Artık biliyorum, hissediyorum, o benim kurtuluşum. Bu karanlıktan kurtulmam için ona ulaşmam lazım.

Yaklaştım, az kaldı. Şimdi o şeyi daha net görüyorum. Simsiyah evrene inat bembeyaz bir ışık, sanki bir kapı gibi... Ama bu şey daha uzun ve daha ince, üst tarafına yakın bir yerde beyazlığın ortasında iki tane siyah nokta var. Ve beyazlığın bittiği üst taraftaki siyahlık daha bir parlak ve daha bir karanlık... Sanki siyahlık onu da ele geçirmeye çalışıyormuş gibi. Ama o her şeye rağmen beni kurtarmak için çırpınıyor gibi bu karanlık evrenden.

Artık önünde duruyorum o beyaz ışığın. Elimi uzatıyorum, yardım istercesine, beni kurtaracağına inanarak. Bir şeyler oluyor ama hissettiğim tek şey limon ağacı kokusu.

Gözlerimi açtım ve yatağımda olduğumu gördüm. Rüyalarım hep karma karışıktı ama bu sefer bu iş fazla abartılmış gibi geliyor. Tekrar uyumanın anlamı yok, zaten bu rüyadan sonra uyuyabileceğimi de zannetmiyorum. Hande'yi uyandırmadan gece lambamı yaktım ve masadan kahverengi defterimi aldım. Bugünün tarihini atıp yazmaya başladım.

Her yer simsiyah, hiçbir şey yok. Bir şey hariç; limon ağaçlarının yapraklarının kokusu... O kokuyu takip et kızım karşına ne çıkarırsa o koku bu karanlıklardan kurtaracak seni. Ben de takip ettim o kokuyu ve önüme çıkan şey beyaz uzun ince bir figür. Beyaz limon ağacı... Çekiliyorum ona doğru bunu hissediyorum. Beni kendine çekiyor. Ben de gittikçe yaklaşıyorum ona bir adım bir adım daha derken... Limon kokusu gittikçe artıyor. Kurtuluşum... Beyaz figüre ellerim değiyor ve sonra...