El Mektoub. Maybe

13

{ASIYAH}

Het park zit helemaal vol vandaag, na lang zoeken hebben Hamza en ik een plaats gevonden op het grasveld. ik spreid mijn picnicklaken open waarop we onze spullen leggen. We nemen de voetbal uit de tas en beginnen te spelen.

Dit heb ik lang niet meer gedaan, en dat is ook te merken aan mijn conditie! hihi. "Komaaaann Asiyah je hebt nog geen enkele goal gemaakt!!" "Hahahaha ik doe mijn bessttt" Ik loop achter hem aan en pak de bal van hem af, ik scoor bijna een doelpunt totdat ik afgeleid word door een bekend gezicht. Voor ik het besef pakt Hamza de bal van e af. "aleeeee ik had bijna een goal gemaakt!" "jajaa dan moet je beter opletten."

ik ben buiten adem. "safi ik ben moe ik ga even zitten, speel jij maar verder maar alleen hier he!" Ik ga zitten en neem een slok water.

Ik zoek terug naar dat gezicht, maar vind hem niet meer. Misschien was het een verbeelding. Dat zal wel door mijn droom komen, net zoals in de films. Ik neem een boek genaamd 'Twilight' "even kijken waar ik gestopt was.... oh hier." ik begin te lezen.

{HAROON}

We gaan allebei zitten op het grasveld. Ik haal de pippa naar boven en Ayoub moet grinniken. "Hmmm pippa!!" zegt hij als een vijfjarige. "Alleen als je braaf bent jochie." Samen genieten we van de zon en pippa.

We beginnen over verschillende onderwerpen te praten. Uit het niets rolt er een voetbal tegen me aan.

Er komt een jongetje aangerend, het is zijn voetbal. "Mag ik mijn voetbal terug?" Ik kijk hem aan,

"hee Hamza! Niet zo ver, kom terug" een vrouw die van de verte iets roept. "jaa ik ga gewoon mijn bal pakken" roept Hamza terug.

"Hamza? Aaaah HAMZA! Ken je me niet meer?" ik doe mijn zonnebril uit. "Aahja Haroon!" Er komt een idee in me op. "Okee je krijgt je voetbal terug als ik en mijn vriend mee mogen spelen"

Ik geef een duwtje aan Ayoub die al in dromenland was. "Heb je zin in voetbal?" "Huh wat, nee speel jij maar."

Ik sta op en geef een pas aan Hamza.

{ASIYAH}

Hamza komt eindelijk terug dichterbij, maar niet alleen. Een man speelt met hem.

Ik moet ervoor zorgen dat ik ze goed in de gaten houd, stel je maar eens voor dat het een KIDNAPPER is! Gelukkig heb ik ooit taekwondo lessen gevolgd... Hoe dichterbij ze spelen, hoe beter ik de man kan zien.

En hoe kon ik het raden, de enige man die telkens in mijn leven springt is natuurlijk Haroon.

Ik doe alsof ik hem niet herken en kijk af en toe naar hen om op te passen. Ik zie hoe verschillende meisjes naar hem staren. Ik probeer er niet op te letten, maar plots hoor ik twee meiden giechelen terwijl ze naar hem kijken. Ik word er op één of andere manier boos van.

Waarom, weet ik niet. Ik kijk boos naar hen en ze merken me ook op. "Oei sorry is het je echtgenoot?" Ik word rood, maar antwoord niet op hen. Laat hen maar denken dat het mijn echtgenoot is, zolang ze niet de hele tijd gapen naar hem.

Het ergste van al is, dat meneer vandaag een T-shirt aan heeft. Je kan niet naast zijn gespierde armen kijken.

Ik besef dat ik nu zelf de hele tijd aan het staren ben en probeer me terug te focussen op mijn boek. Edward, Bella, collin, bloed, ooooh en die gespierde armen *.* Ik moet ervan giechelen, waarom ben ik toch zo raar.

{HAROON}

"nee sorry, ik heb geen water bij." Zeg ik. Hamza pakt de bal en stapt richting Asiya. "Wat doe je?" "Asiyah heeft water meegebracht." "oh oké"

Ik stap mee. Pas toen we voor haar stonden schrok ze overeind. Ze had ons niet zien aankomen. "Dit is Haroon, weet je nog van toen je de groetjes kreeg" Hamza moest lachen. We weten allebei dat dit heel ongemakkelijk is.

"Salaamu aleykoum Asiyah". "Wa aleykoum salaam Haroon." De eerste keer dat ze mijn naam zegt... "ah twilight, leuk." zeg ik al zoekend naar een onderwerp, want geen flauw idee wat twilight is. "ja super spannend ik heb hem bijna af."

Er heerst een rare spanning tussen ons. "Hamza we gaan bijna naar huis he, dus als ik zeg kom dan kom je." Hamza kijkt teleurgesteld "maar het is juist leuk aan het worden , Haroon kan tenminste voetballen"

Asiya kijkt verbaasd "dus je zegt dat ik niet goed kan voetballen?!" "nee, maar dat is normaal je bent een meisje". Ik kon mijn lach niet meer inhouden en zeker niet met Asiyah haar schattige boze gezichtje.

{ASIYAH}

Ik ruim onze spullen op. Het begint heel hard te regenen. "Hamzaa kom! we gaan naar huis!" Hij komt aangelopen, maar niet alleen (weeral). Pfff waaromm! "Asiyah ik ga jullie een lift geven," voordat ik nee kon zeggen maakte hij zijn zin af.

" en je moet akkoord gaan. Het is hard aan het regenen en jullie gaan ziek worden. Denk tenminste aan je broertje." Hij had gelijk. Maar toch. het is een ongemakkelijke situatie... ik knikte en liep mee.

Ik doe mijn spullen in de kofferbak die hij voor me openzet. Hij stond daar met zijn arm omhoog, tegen de kofferdeur. En ik, ja ik zette mijn spullen in de koffer.

Ongelofelijk dicht bij elkaar. Ik kon zijn cologne ruiken. Als er één zwakte is dat ik heb voor mannen zijn dat wel mannenparfums.. en ... baarden ... en.... brede schouders (en nog een paar andere zaken >.<).

Mensen die ons zagen zouden meteen denken dat we een getrouwd koppel waren. Hij draaide zich om naar mij en we stonden face to face. Wat probeerde hij? Hij zette nog een stap dichterbij. Als hij nog eens een stap zou zetten ging hij letterlijk op mijn schoenen staan... zo dichtbij. Mijn hart klopte als een gek en mijn handen begonnen te zweten. "Weet je?" Zei hij fluisterend. Ik probeerde er iets uit te krijgen, maar het leek alsof mijn lichaam verlamd was. "Hmm?" Was het enige dat ik eruit kon krijgen. Ik probeerde het althans zo normaal mogelijk te laten klinken. Hij leunde meer naar voren en ik voelde zijn adem in mijn oor. Ik voelde mijn wangen gloeien. "Ik heb een interessante melding gekregen op Facebook." Zijn serieuze gezicht veranderde in een grijns en hij liep doodnormaal weg.

Ik plaatste me achteraan met Hamza, terwijl Haroon's vriend vanvoor zat. Wat gebeurde er met mij? Een ding weet ik zeker, hij heeft me goed teruggepakt. Ya Allah laat dit moment snel voorbij gaan.