Silent Cuddle Buddy

Chapter 6- Wala kang alam

Brent's POV

She's back to being "mute".
She's not talking to me, or to anyone again.

Ah mali pala, nakikipag-usap ata lang siya sa pinsan ko.

After that day na nagkasagutan kami, hindi na siya umimik...

"Hay..." napapabuntong hininga nalang ako kapag naiisip ko yung mga sinabi niya...

May punto naman siya...
Actually, it did struck me...
Tagos sa puso... pati sa laman... at balun-balunan... joke.. 😅

Ni hindi ko maimagine kung gaanong pang-aapi o pang-aalipusta ang naranasan niya dati kaya siya naging ganun...

Flashback...

"Sign this and marry me", nakaluhod kong sabi sa kanya.

"Ah...ahaha", tawa lang siya ng tawa.

"I'm really serious about marrying you", mariin kong sabi sakanya.

"Stop this nonsense Brent. Hindi sagot ang pagpapakasal sa kung anumang trip mo sa buhay. Isa pa, ano bang nakain mo't naisip mo yan? Tumayo ka diyan. This isn't any type of telenovela or serye where talkin' about. Stop getting so mushy that you even thought of marrying someone like me", mahaba niyang sabi.

That was the first time I've heard her talked that long.

Nilahad niya ang kamay niya sa akin at hinila ako patayo.

Pagkatayo ko, hinapit ko siya sa bewang at niyakap ng mahigpit.

"I'll help you move on. I'll help you heal your heart."

Tinulak niya ako ng malakas...
"Ano bang drama mo sa buhay!" Sigaw niya.

"Alam mo kaya ka hindi makaalis sa kinalalagyan mo kasi nilulugmok mo yang sarili mo!", ganting sagot ko.

"MOVE ON!  Ikaw nalang ang hindi! Holding on to that pain won't make your life better! It will only hurt you more", dagdag ko pa.

"WALA KANG ALAM! wala kang alam kaya wag kang magsalita na parang alam mo na lahat ng nararamdaman ko!",
Natigilan ako ng makita ang luha niya sa mga mata.

"Stop acting like you know what I feel! Stop acting na nararamdaman mo din kung anong pinagdadaanan ko! This isn't just about heartbreak o kung ano pa man! This is more than that! Hindi mo naranasang mapahiya! Ang ipahiya! Ang maliitin ng paulit-ulit! Ang pagkaisahan! Kung madali lang magmoveon... e di sana wala nang mga nabully ang nagpapakamatay! Wala ng nababaliw! Wala ng nasasaktan! Wala ng sakit! Wala kang alam... wala kayong alam... so please shut the fuc# up!"

End of flashback...

She's right.
Maybe she's right.
Madaling sabihin ang salitang move on para sa mga taong nakapaligid sa mga taong nasaktan. Pero kung lilimiin mo talaga ang sitwasyon, totoo bang naiintindihan natin sila? Oo in a way, may pagkakataon na naranasan na natin ang mabrokenhearted, ang mapahiya o kung anuman... pero do we really know, what's going through other people's mind? What they're going through emotionally? Even if we dug deep just by talking to them, and listening to them, we can never really feel what they feel, because we are not them. Their feelings are their own. And we should respect it. We can only show them that we care. But never imposed to them what they should or should not feel. We shouldn't dictate them nor carelessly say MOVE ON. Na para bang ganun nalang kadali para sa kanilang gawin yun. Tandaan natin na hindi porke't sinabi mong magmove on, makakamove on na. Sometimes, saying MOVE ON, doesn't really sound caring to them. It's more like insulting and mocking. Na parang nakakainsulto at nakakaasar lalo pag narinig yun...

To be continued...