I Am Yours [ManXBoy] BOOK 2

Chapter Twenty-Two: Chance

Riri's POV:

I tried to understand  everything.  I tried to be strong,  I tried to be happy.  Bakit ba ganito na lang parati ang nangyayari sa akin?.  I'm always hurt,  I always felt that I'm so useless and pathetic, at walang karapatan na maging masaya.  Do I have to feel this pain over and over again?. Do I deserve this?

I guess I don't  deserve this all.

I want to be happy,  gusto kong bumalik  sa dati kong buhay.  Kahit mahirap,  kahit  isang kahig isang tuka basta't masaya at maaliwalas na buhay . 

Gusto kong umibig na masaya,  nang may ngiti sa labi. At akala ko makakamtan ko iyon kay Parker.  Akala ko si Parker  na iyong magtatapos sa mayamot kong buhay pag-ibig.  Akala ko si Parker na iyong pupuno sa pagkukulang ni Ethan. 

But it's not. 

Ang bilis ng panahon,  ang bilis ng kaligayahan na sana'y tumagal.  Sana nasa Italya na kami,  maligayang nagsasama,  masayang tinatamasa ang buhay na may kapares. Pero tapos na pala. It's just a nightmare.  Everything's  just a nightmare that will never have a fairytale ending.

I was at the hospital,  eyeing the white wall habang may nakakabit sa akin na mga aparatus.  I tried not to cry. I tried not to think of what happened. But I saw flashes of  his body lying down on that floor as he smiled at me.

"Parker!! ".

My tears won't stop.  Halos nawawalan ako ng hininga. Nurses came in and tried to ease me dahil pilit kong tinatanggal ang mga nakakabit sa akin.

They inject me something hanggang sa unti unti akong nanghihina at nilalamon ng kadiliman.

--
When I woke up,  I saw someone sleeping on the couch.  Familiar with his feature,  it was Ethan.

Bumabalik na naman ang mga ala ala ng pangyayaring iyon hanggang sa tuluyan na akong humagulhul ng iyak. 

Alarmed by my sobbing,  Ethan went to me at pilit na pinapatahan ako. 

"he's dead! He's dead Ethan!. Wala akong nagawa.  I was fucking useless! I rather die.  Please kill me.".

When he can't take my rage,  he called the nurses. I know he's been deprived  of sleep knowing his face condition, he has tears in his eyes as I stare at him.

I tried to calm myself baka they will inject me again that let's  me sleep.

I  still cried at inalala ang lahat nang pinagsamahan namin ni Parker.

" he's dead".

" I'm sorry ".

" gusto kong sumama sa kanya. kill me Ethan".

"no. I won't  do that.  You still have me,  your friends, people who still love you Riri. "

Hindi ko siya sinagot at binaling ko ang aking atensyon sa aparatus na nakatusuk sa aking kamay.

"fine.  I'll do it myself".

It was then when I saw a glass of water, tinapon ko ang tubig at  binasag ko ito at nang itusok ko ito malapit sa aking puso sinagi ito ni Ethan at natusok ito sa kamay niya.

Nabitawan ko ito sa pagkabigla ko at ang mga ala ala ay kusang umiipon sa aking utak. Lahat ng ala-ala ng nakahandusay ang walang buhay na katawan ni Parker ay inalala ko ulit.  I went berserk, tries to exit the room at sana tatawag ng nurse ng hinila niya ako at niyakap.

"riri,  it's okay.  Wala kang kasalanan.  I deserve this. I deserve this pain sa lahat ng ginawa ko sa iyo. Ang gusto ko lang na gawin mo ngayon ay mabuhay.  Live for me.  Some one's suffering  like you,  hindi ka nag iisa.  Pero pinilit nilang mabuhay because  they still  have someone  who's  still loving  them. "