Pas shiut natyra qetesohet
pas çdo loti
shpirti çlirshem frymonë
zogjet i zgjon nga gjumi
ëndërrat zgjojnë dremitjen
e ditëve monotone
zemra rrahë rendeshëm
nga pesha e fatit e ndeje brengen e
motit në thellësi të jetës të panjohur
për mua
e uni bënë peytje:
Pse kërkoi shpetim nga një zemre që
njohë
e nuk më njeh.
Pastaj qeshem marrëzishtë ku vajta unë
pse shtegtoi në brigje të palulëzuara
e vetën e mundoi
për paqartësi e pakuptim
të gjitha loti i pastron
i bënë si kristal
të duken në rreze dielli
që t'mos më largon
nga sytë kurrë.
Une së njohë atë botë
botë të pazhvilluar në frymën rinore.
