Jeta ndan jeten
zemren e grimcon
dhembja për lindje të reja
jetoi per si në lot e mjerim
gjithcka që me rrethon
e dashur për mua
e përbuzur nga shtriga plak
sytë kërkojne dirtë
dritë në largesi
ndjej të ftohut e në mendim
humbë netet të pagjume
po si tē kthehet gati
në zemer të plagosur
në shpirt të vrarë
si, si të kthehet jeta
në jetë zezë
ku vajti ajo pranverë
e bleruar në ëndërrat e mia
si ta shiqoi diten
pa agimin madheshtor
si të jetoi ditën pa krahë zogu
si të frymoi në jetë
pa zemrën në vend
Enigma figuron
në çdo shiqim shpirtëror
pastaj pres e heshtë
pse nuk mund të flas
nuk kam fuqi
me shkeli një këmbë përbindeshi
për fara e lisit
përterin sythin në tokë.
