Kendii içimde çelişki yaşarken arkamdan iki el omzuma dokunda.Şaşkına dönmüştüm adeta.Bu iki el aynı insanın eli olamazdı.Bunlar 2 farklı insanın eli olmalıydılar.Arkamı döndüm ve onları gördüm.Aman Tanrım! Annie ve Skyla.Şaşkınlıkla onlara bakıyordum.İçimde hem hüzün hem de sevinç vardı.Ne yapacağımı bilemiyordum.Elim ayağım birbirine dolaşmıştı adeta.
Annie söze girdi: -Emma…
Dedi hafif ve narin bir sesle.Dikkatlice ağzından çıkacak kelimeleri bekliyordum.
Annie sözüne devam etti:
-Biliyoruz seni çok kırdık.Sana çok kötü ve acı verici şeyler yaptık.Bunun farkındayız.İnan senin kadar bizde acı çekiyoruz lütfen bizi affet.
Eskiden olanlar gelmişti bir an aklıma derin bir soluk alıp söze girdim:
-Evet .Beni kırdığınızı fark etmeniz ve burada olmanız çok hoş.Ama bilmiyorum.Eskdien olanlar aklıma geliyor.Bana yaşattıklarınız.Sizden saklanmak için yorulmadan koştuğum yerler...Ben tek başıma ağlarken bir telefon bile etmediniz.Sadece kendi aranızda konuştunuz ve beni yok saydınız.Aşağıladınız!
Bunları söylerken sesimi çok yükselttiğimi fark ettim.İkiside karşımda mahcup bir şekilde duruyorlardı. ~FLASHBACK~
Okula girdiğimde herkes ayrı bir kafadaydı.Bende okulun koridorlarından hızlıca geçip sınıfa doğru yol aldım.Sınıfa girdiğimde Skyla ve Annie bir şeyler konuşuyorlardı.Yanlarına sokuldum.Bir günaydın bile demediler.Belki unutmuşlardır.Hararetli hararetli bir şeyler konuşuyorlardı.Lafa girmeye çalışıyordum fakat her denememde başarısız oluyordum.En sonunda: -Skyla,Annie!!!
Diye çığlık attım.Tüm sınıfın gözleri benim üzerimdeydi artık.Sonra bana biraz daha baktıktan sonra kendi işlerine devam ettiler.Annie ve Skyla bana şaşkın gözlerle bakıyorlardı.Skyla:
-Emma ne oldu da çığlık atıyorsun?
Ben:
-Ne mi oldu?Geldiğimden beri bir şeyler diyorum ama siz beni dinlemiyorsunuz.Kendi kendinize konuşuyorsunuz sürekli.
Annie söze atladı:
-Emma artık biz senin bu davranışlarından bıktık.Sürekli beni dışlıyorsunuz havası diyosun.Biz seni dışlamıyoruz,sen böyle diyorsun! Ben:
-Şimdide ben mi diyorum oldu Annie?Dün,size yaşadığım bir olayı anlatıyorum ya aşağılıyosunuz yada ben sanki bişey dememişim gibi kendi aranızda konuşmaya devam ediorsunuz.Sürekli birbirinizle takılıp yanınızda 1 arkadaşınızın daha olduğunu unutmanızçok acıverici bişey.Benim hergün ne yaptığımı sanıyorsunz?Hergün eve gidip alıyorum,gerçek bir dostumun olmadığı için.Hergün!Ama siz bunu anlayamazsınız.Duygusuzlar anlayamaz!Tamam bu bir şey değil.Peki Salı günü yaptığın o şey Skyla?Ha ne çabuk unuttun?Okulun bahçesinde benimle düpedüz alay ettin.O da yetmedi herkesin önünde küçük düşürdün!
Sözlerimi tamamladıktan sonra sınıfı terk ettim.Hızlıca koştum…Kimsenin beni bulamayacağını düşündüğüm bir yere gittim.Saatlerce ağladım.Göz pınarlarım kuruyana kadar.Kimse sesimi duymadı.Omzumu yaslayacağım bir arkadaşım yoktu!
~Flashback Sonu~
Tüm bu anılarımı içimden geçirdim.Onları affetsem bile içimde bir burkukluğun kalacağını biliyordum.Karar veremiyordum.Bilmiyordum.NE YAPACAĞIM ŞİMDİ BEN?
~BÖLÜM SONU~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Angels of God
MaceraEmma'nın arkadaşları teker teker yanından ayrılmışlardır.O yalnız kaldığını düşünürken iki arkadaşı,onu hiç unutamayan iki arkadaşı yanına gelirler ve Emma'Dan af dilerler.Emma onların yaptığı onca şeyden sonra genede onları affetmiştir.3 iyi arkada...
