-Էննի մենք ստիպված ենք տեղափոխվել այնտեղ, հորդ գործերը այստեղ լավ չեն ընթանում... -Ոչ մի տեղ էլ չեմ գա ես -ասացի սա ու մտա սենյակս իմ հետևից ուժեղ փակելով դուռը: Սա մի փոքր դրվագ էր իմ առօրյայից: * * * Բարև: Ես Էննին եմ, 16 տարեկան: Ինչպես ասում են բոլորը' սառցե թագուհին:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Այդ անունի պատճառը իմ սառը , կոպիտ ու անտարբեր բնավորությունն է: Բնավորությունս բարդ է , այդ պատճառով էլ չունեմ ընկերներ: Եթե մի բան դուր չի գալիս ինձ ես երբեք ստիպված չեմ անի դա:Ասում եմ այն ինչ մտածում եմ: Դա իմ էությունն է ,իմ "ես"-ը, որը չեմ պատրաստվում փոխել: Ապրում եմ Ամստերդամում ծնողներիս հետ: Հայրս' Մայքը ունի սեփական բիզնես, սակայն դրա գործերը հիմա լավ չեն և ինձ ստիպում են, որ տեղափեխվենք: Չնայած իմ համառությանը չհամաձայնվել չեմ կարող, քանի որ միայնակ ապրել դեռ չեմ կարեղ: Մայրս' Ամանդան, հաղորդավարուհի է, վարում է քաղաքի լուրերը: Ես մինչ երեկ սովորում էի այստեղի ավագ դպրոցում, սակայն վաղը մենք տեղափոխվում ենք Նյու- Յորք, և ես ուսումս շարունակելու եմ այնտեղ: Ինձ համար տեղափոխությունը ոչ մի ազդեցություն ու նշանակություն չուներ, քանի որ Ամստերդամում ինձ ոչ-ոք և ոչինչ չէր պահում: Եվ ես վստահ էի , որ Նյու-Յորքում էլ է այդպես լինելու: *Հաջորդ օրը օդանավակայանում* Ես քայլում էի դեպի ծնողներիս մոտ, երբ ինչ-որ մեկը դիպավ ուսիս և գցեց ձեռքիցս բոլոր թղթերս'անձնագիր, տոմս և այլն: Ես նայեցի գետնին ապա նրան ու ասացի. -Ուշադիր նայի ուր ես գնում!,-նա ոչ մի ռեակցիա չտվեց միայն ասաց. -նույնն էլ քեզ կարող եմ ասել: Դա առաջին դեպքն էր 16 տարիներում, որ ինձ ինչ-որ մեկը կոպտեր: Ես ուզեցի պատասխան տալ նրան, բայց նա արդեն հեռացել էր...Ծնողներիս հետ նստեցինք ինքնաթիռ...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
և մի քանի ժամ անց արդեն Նյու-Յորքում էինք:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Հասանք մեր նոր բնակարան, ես վերցրի ճամպրուկս ու մտնելով իմ սենյակ փակվեցի այնտեղ: Այդ դեպքից հետո անցան օրեր, և մոտեցավ իմ նոր դպրոց գնալու ժամանակը: Չէի ուզում գնալ, իսկ եթե ավելի ճիշտ'իմ համար մեկ էր, թե որտեղ եմ սովորելու: Հայրս տարավ մեքենայով դպրոց : Հասնելով տեղ ես դուրս եկա մեքենայից և իմ առաջ տեսա մի ահռելի շինություն, որին նայելուց գլխապտույտ էր սկսում: Ինչևէ, սկսեցի քայլել դեպի ներս ու փորձեցի գտնել իմ դասարանը: Հասել էի Դպրոցի մուտքի դռան մոտ, երբ ինչ-որ մեկը մեջքիս հարվածելով փորձեց անցնի, բայց ես հասցրեցի նրա ոտքի առաջ դնել ոտքս և նա ընկավ: Այդ պահին ասացի. -Հաջորդ անգամ զգույշ քայլի! Նա բարձրացրեց գլուխը և...դա նա էր...այն նույն տղան , ում հանդիպել էի օդանավակայանում:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Անտարբեր հայացք գցեց վրաս, բարձրացավ , հենվեց պատին ու ասաց...
