-Ուր ես ինձ տանում! -արի կիմանաս! Այդ պահին սկսվել էր սրտիս ու գիտակցությանս հին կռիվը: Գիտակցությունս չէր ուզում գնալ, բայց սիրտս հրամայում էր չկանգնել: Ինձ միայն մնում էր լսել Ջասթինին:Իսկ խելքս ու մտքերս վաղուց լքել էին ինձ: Մենք հասանք մի մեծ ու բաց տարածության:Շրջապատված էինք կանաչ խոստերով ,իսկ գլխավերևում բարձր ու ջինջ երկինքն էր, որը ես այնքան շատ էի սիրում: -Էննի... -ինչ? -ես մի հարց ունեմ... -ասա -ինչի դիմակահանդեսի օրը գնացիր ու էլ չեկար? Ես փնտրում էի քեզ ամբողջ երեկո: -Բայց ես չեմ տեսել քեզ այդ օրը! -մի խաբի! Ես գիտեմ , որ դու ես եղել,ու գիտեի մինչև քո ասելը...գիտեի հենց էն ժամանակ , երբ համաձայնվեցիր պարել... -ոնց? -դա կարևոր չի! -ես ...ես...շփոթվեցի ու այն ինչ ուզում էի այդ պահին փախնելն էր, փախնել, որպեսզի չպատասխանեմ այդ հարցին, որի պատասխանը ես էլ չգիտեի...Շրջվեցի, որ գնամ, բայց Ջասթինը բռնեց ձեռքիցս ու քաշելով դեպի իրեն ' գրկեց...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Աչքերս լայն բացվեցին, սկսեցի դողալ...ինչ է անում? Ինչ է ուզում այս հիմարը ինձանից!!!Բայց ..չնայած այս մտքերիս , միևնույն է չէի ուզում, որ բաց թողնի: Նրա գրկում, կարծես ազատ թռչուն լինեի, ու թվում էր, թե կարող եմ ամեն վայրկյան թռչել որտեղ ուզեմ~ Թեթևություն էի զգում..ապա մտքումս ինքս ինձ ասացի. 《Ահա թե ինչ է սերը քեզ համար Էննի~ սերը ազատություն է, որը նույնիսկ ամենածանր ու դժվար օրվանից հետո օգնում է մոռանալ ամեն ինչ'անէանալ ու երազել...》: Մտքերս ընդհատվեցին և լսվեց Ջասթինի ցածր ձայնը. -սիրում եմ քեզ~ ...
