Բայց ... Նա արդեն մի քանի միլիմետր հեռավորության վրա էր, աչքերս ակամայից փակվել էին, սիրտս տեղը չէր գտնում...բայց սթափվեցի Ջասթինի ձայնից. -հն? Ստիպեցի սրտիկիդ արագ խփել?,- դա ասեց շատ ցածր տոնով, համարյա ականջիս:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Ես միանգամից բացեցի աչքերս ու նայեցի նրան ու մի քանի վայրկյան սառած մնալուց հետո կանգնեցի ու մի բառ կարողացա ասել. -չ..չէ սխալվում ես!,-ու հեռացա բուժկետից: Գնացի Դպրոցի տանիք:Հենց տանիք, որովհետև այնտեղ ազատ եմ զգում ինձ և գումարած դրան շատ եմ սիրում բարձրությունից նայել աշխարհին~այնտեղից նայելով երկնքին թվում է , թե կարող եմ թռչել, բայց...բայց իմ ներսում մի բան պակաս է ...ես թռչել չգիտեմ, ու եթե անգամ փորձեմ ընկնելուս ժամանակ ոչ ոք չի բռնի ինձ, և ես վախենում եմ: Տանիքում նստած էի ու ամեն վայրկյան աչքերիս առաջ էր գալիս Ջասթինը ու այն ինչ կատարվեց բուժկետում: Ինչ է կատարվում ինձ հետ? Ինչու է անգամ անունը լսելիս սիրտս այսքան անհանգստանում...նրա աչքերը~ այդ աչքերը~ես պատրաստ եմ օրերով, շաբաթներով, անգամ տարիներով նայել նրանց ու չհոգնել~ժպիտը~լուսավոր այդ ժպիտը որը դարձավ իմ մտքերում ու սրտում տիրող խառնաշփոթի պատճառը...նրա ամեն մի խոսքը կարծես երաժշտության նոտաներ լինեն, որոնք ուզում եմ անդադար լսել ու լսել~Ինչ է սա? Միթե ես սիրահարվել եմ?չգիտեմ..գիտեմ միայն այն, որ Ջասթինը կարողացել է ստիպել սրտիս ինչ-որ բան զգալ: Բայց ինչի? Ինչի են միշտ նրա նման տղաները այդքան անտանելի? Ինչի չեն կարող լինել տղաներ, միևնույն ժամանակ և' գեղեցիկ, և' հոգատար ու սիրալիր? Այս հարցը ինձ տանջում էր մի քանի օր շարունակ:Առջևում արձակուրդներն էին, և դրանցից առաջ կազմակերպվելու էր դիմակահանդես , բայց ես չէի ցանկանում գնալ, քանի որ ոչ ոքի չէի ճանաչում: Մի օր սովորականի նման իմ սենյակում էի , երբ ներս մտավ Ջեսսիկան'մայրս էր նրան ասել, որ գա իմ սենյակ: -բարև Էննի^^ -բարև..ինչ ես անում էստեղ? -եկել եմ , որ դիմակահանդեսի զգոստ ընտրենք... -ես չեմ մասնակցելու -մասնակցելու ես^^ ու դա չի քննարկվում^^ Ես շատ էի մտածել Ջեսսիկայի խոսքերի մասին, և որոշեցի նրա հետ մտերմանալ:Նա օգնեց ինձ դառնալ մի փոքր ջերմ ու հանգիստ^^ Մենք ընտրեցինք մեր զգեստներն ու պատրաստեցինք դիմակներ, այդ օրը ոչ ոք իրավունք չուներ մյուսին ցույց տալ իր դիմակը, դա մեր դպրոցի ավանդույթներից էր: Դե ինչ...եկավ ժամանակը դիմակահանդեսի.ես պատրաստ էի~
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
