Գնացի տուն ու սկսեցի պլան մշակել Ջասթինին նյարդայնացնելու համար: Ինքս էլ չեմ հասկանում ինչիս է պետք դա, միայն գիտակցում եմ , որ նրան բարկացնելը ինձ ուրախացնում է: Սկսեցի մտածել... Քանի որ նա վարդերից ալերգիա ունի, ես վաղը դպրոց գնալիս վարդի հոտով օծանելիք կօգտագործեմ, և նրա ալերգիան կսկսի երբ նստի կողքիս..ու կբարկանա...այդ միտքը ինձ այնքան էր երջանկացրել, որ ինքս էլ զարմացա, երբ սկսեցի ժպտալ:Զարմացա քանի որ իմ դեմքին ժպիտ չէր լինում օրերով ու շաբաթներով: Հաճախ մարդիկ այնքան անիմաստ բաների վրա են ծիծաղում: Ժպտում են առանց պատճառի:Չեմ հասկանում նրանց, ինչ կա այդ ժպիտի մեջ, որ այդպես սիրում են:Նույնիսկ մի անգամ գրքերից մեկում կարդացի այս տողերը. 《Նրա ժպիտը ստիպեց իմ սրտին արագ աշխատել ու ես խորտակվեցի նրա ժպիտի պարզության ու աչքերի խորության մեջ...》: Ինչ է նշանակում աչքերի խորությունը?սովորական օրգան է կազմված մի քանի մասից...կամ ժպիտը...անիմաստ էմոցիայի արդյունք է, որը միայն հիմարներին է բնորոշ...երբեք չեմ հասկացել այդ տողերը գրողին..ինչևէ:Որոշ ժամանակ անց մտքերս խախտվեց մորս ձայնից. -Էննի~ իջիր ներքև, քեզ սպասում են... Ով պետք է սպասեր ինձ?ով գիտեր մեր տան հասցեն? Զարմացա...իջա ներքև և տեսա Ջեսսիկային: -Բարև Էննի^^ -Բարև! -Էննի դու արդեն ընկերներ ես ձեռք բերել?,-ասաց մայրս... -չէ , նա իմ ընկերուհի...,-չհասցրի խոսքս ավարտել , երբ Ջեսսիկան խոսեց. -Այո^^ Ես նրա ընկերուհին եմ^^անունս Ջեսսիկա է^^ -Ինչ հաճելի է Ջեսսիկա , ես Էննի մայրն եմ^^ Ամանդան^^ -հաճելի է Միսսի Ամանդա^^ կարող ենք Էննիի հետ մի փոքր զբոսնել? Մենք արդեն պայմանավորվել ենք^^ -իհարկե^^ -Իսկ երբ ենք պայմա...,-կրկին խոսքս կիսատ մնաց, Ջեսսիկան բռնեց ձեռքիցս ու դուրս տարավ: Քայլում էինք փողոցով, մինչև հասանք մի այգու: Ջեսսիկան վերջապես խոսեց. -Էննի! -ինչ? -ես ուզում եմ քեզ հետ խոսել! -ու? -ու այն որ ուզում եմ ընկերներ դառնանք... -և? -և դրա համար մեզ պետք է անկեղծ լինել իրար հետ.. -չեմ ուզում! -պետք է ուզես! -ինչից վերցրիր! -որովհետև անկախ նրանից թե մարդը ինչ բնավորություն ունի, ինչքան խնդիրներ կամ ինչքան դժվարություններ է հաղթահարել, նրան միշտ պետք է մեկը, ով կլսի ու կհասկանա;Կամ ուղղակի կլինի նրա կողքին ու կհավատա ուժերին նույնիսկ այն ժամանակ , երբ ինքը անգամ կսկսի կասկածել:Հասկանում ես? Ես լռել էի...չէի խոսում ...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
այսքան ժամանակ Ջեսսիկան միակ մարդն էր,ով կարողացավ իմ մեջ ինչ-որ զգացմունք արթնացնել բայց անկախ դրանից թեքվեցի և գնացի դեպի տուն
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
