-ես քեզ սիրում եմ... Ես ազատվեցի նրա գրկից ու նայեցի աչքերի մեջ: Աստված իմ! Այդ աչքերը~ես դարձել եմ դրանց գերին~ նայում եմ դրանց ու կարծես տեսնում եմ հոգիս: Այնքան պարզ են նրա աչքերը, բայց միևնույն ժամանակ այնքան բարդ ու անհասկանալի: -Էննի...սիրում եմ քեզ...ես տարվել եմ քեզնով տեսնելուս առաջին վայրկյաններից~!երբ օդանավակայանում տեսա քեզ ինչ-որ բան ինձ հուշեց, որ դու իմն ես լինելու! ու այն օրը երբ քեզ տեսա բուժկետում, հասկացա, որ չեմ սխալվել...հասկացա, որ դու նա ես , ով պետք է միայն ինձ պատկանի! Ես թուլություն էի զգում մարմնումս հավանաբար Ջասթինի խոսքերից էր, բայց այն որ նա ասաց 《Ինձ պետք է պատկանի!》 Բարկացրեցին ինձ: Ես ոչինչ չասացի, միայն զգուշացրեցի, որ հեռու մնա ու վերջին խոսքս եղավ սա. - ես ոչ մեկին չեմ պատկանի! Ջասթինը մի փոքր զարմացավ: Ես հեռացա ,
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
իսկ նա այլևս չեկավ:
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Անցնում էին օրերը, բայց նա չկար ու չկար...ես սկսում էի մեղավոր զգալ ինձ,բայց ես սխալ չէի! Ես երբեք չեմ թողնի ինչ-որ մեկին ինձ կառավարել! Նա էլ բացառություն չէ! Դպրոցում էի' ճաշի ժամ էր: Իջա ճաշարան ու սկսեցի ճաշել, երբ սեղանիս մոտ հայտվեց Ջեսսիկան: Նա վախեցած ու անհանգիստ տեսք ուներ: -Ջեսս? Ինչի ես գույնդ գցել? -Էննի! Ջասթինը! -Ինչ ? Ինչ Ջասթինը?! -...
