Սա երազ է....

Մաս7 Ուղակի ժպտա

Արդեն առավոտ է ես շուտ եմ եկել քոլեջ և միյայնակ թափառում եմ: Անհետաքրքիր է ամեն ինչ ու չգիտեմ էլ ինչու ուզում եմ արտասվել, մի փոքր ցուրտ է և ես որոշում եմ գնալ գրադարան:

Ինձ թվաց, որ գրադարանում ոչ ոք չկա և ես միյայնակ եմ: Ես որոշեցի վայելել իմ միյայնակությունը և ընտրեցի մի գիրք ՙՙ Չգտնված երիցուկներ՚՚ մի քանի էջ կարդացի և ինչ-որ դխկոց լսեցի: Ես շատ վախեցա:
-Ով կա այստեղ?
-Ես,- հեռվից լսեցի մի ձայն դա նա էր:
-Գուցե երջանկությունը սահմանում չունի, բայց եթե գլուխդ խաղաղ սրտով ես բարձին դնում, ի՞նչ է դա, եթե ոչ հենց երջանկություն...
-Ինչ ես խոսում ես վախեցա մի գուցե զգուշացնեիր:
- Գիտես ես էլ վախեցա ինչպես իմանայի, որ այստեղ մարդ կլիներ այն էլ առավոտյան այս ժամին, թե մտածում ես պետք է մտնեի ու ասեի ես այստեղ եմ,- նա նստեց հատակին՝ իմ դիմաց և իր գիրքը տեղավորեց գրապահարանում:

- Կներես ճիշտ ես ես ժպտացի ու վեր կացա:
- Ուր?
- Արդեն ուշ է: Կուշանամ դասից:
- Դե ես էլ կգամ:
- Լավ
Մենք մտանք քոլեջ բոլորը մեզ էին նայում, ես կարմրել էի չգիտեի ինչ ասել: Ես ներս մտա, աղջիկները թափվեցին իմ վրա և հարցախեխտ արեցին.
- Դուք հանդիպում եք?
- Նա քո ընկերն է?
- Դուք վաղուց միմիանց գիտեիք?
- Ինչու չէիր ասում?,- ես զայրացա և դուրս թռա դասասենյակից: Դրսում էլ էին մեր մասին խոսում:
- Նայիր նա է:
- Տեսնես վաղուց են հանդիպում:
- Ես նրանից չէի սպասի:
- Այս աղջիկը իր մեջ շատ գախտնիքներ ունի:
Հանկարծ իմ թևից քաշեց ինչ-որ մեկը, ես շատ վախեցա:
- Բարև ես Գագիկն եմ: Մի լսիր նրանց ուղակի դու խոսակցության առիթ ես: Մի երկու ժամից ամեն ինչ կանցնի:
- Ով ես դու:
- Գնա դասի ես երեկոյան քեզ կգրեմ:
-Լավ
- Դե իսկ հիմա ժպտա, քիթթ բարցր, պտտվիր ու գնա:

Ես հենց այդպես էլ արեեցի: Նա գեղեցիկ տղա էր, բայց իմ ճաշակով չէր: Դասերը ավարտվեցին ես գնացի տուն: Երեկոյան Գագիկը գրեց և ասաց, որ պետք չէ տխրել նման դեպքերում: Առավոտյան ես ավտոկանգառում կանգնած էի և ինձ մոտեցավ մի մեքենա:
-Նստիր,- դա նա էր
- Պետք չի ես կարող եմ գնալ:
- Նստիր ես քեզ կտանեմ համ էլ խոսելու շատ բան ունենք:
- Լավ,- նա ճիշտ էր մենք շատ բան պետք է միմիյանց ասեինք: Մենք գնում էինք սակայն ոչինչ չէինք խոսում և հանկարծ այդ լռությունը խախտեց նրա հարցը:
- Նեղացած ես?- ես նրան չծատասխանեցի իսկ նա հասկացավ, որ չեմ ուզում խոսել և ասաց.
- Կներես:
-Ես արդեն հոգնել եմ ամեն ինչից: Ես ուղակի կդառնամ անտարբեր ու թքած կունենամ ամեն ինչի վրա:
- Ով էլ ասես կարող է անտարբեր դառնալ: Իսկ դու ներել սովորիր: Ներում են այն մարդիկ, որոնք իրենց ներսում շատ սեր ունեն,- ես ոչինչ չասացի ուղակի աչքերս լցրեցի և նա մռայլությունը ցրելու համար ասաց.
- Ցուրտ է չէ?
- Ես թքած ունեմ:

- Լռիր...,- ես ոչնչ չասացի ուղակի անտեսեցի նրան:
Մենք հասանք նա նայեց իմ աչքերին և ասաց ՈՒՂԱԿԻ ԺՊՏԱ...