Սա երազ է....

Մաս12 Վերջին օրը ճամբարում

Այս օր ճամբարի վերջին օրն է, իհարկ է կուզեի մնալ այստեղ, այստեղ ես դաս չեմ անում անընդհատ ավտոբուս չեմ նստում և վերջապես նա իմ կողքին է:
Ես սենյակում մենակ էի ու իրերս դասավորում էր երբ հանկարծ հետևից նա ինձ մոտեցավ: Ես արագ պտտվեցի իսկ նա մի քայլ հետ գնց գլուխը թեքեց ու ժպտաց:

-Ինչի ես ժպտում?
-Ես ուղակի ուզում էի քեզ գրկել:
-Այս օր, ինչ-որ առիթ կա?
-Ոչ ինչու?
-Դե ինչի պիտի գրկես?
-Ուղակի, այդպես ուզեցի:
-Քո ուզելը քիչ էր, հեռու գնա իրերս հավագեմ:
-Կարող եմ օգնել?
-Ոչ...
-Լավ,- նա մի քանի քայլ հետ գնաց ու նստեց բազմոցին, վերցրեց ծխախոտը և սկսեց ծխել.
-Մի ծխի:
-Իսկ, ինչու?
-Ես ատում եմ այդ հոտը,- ես ասացի խոսքերս ու սկսեցի փռշտալ:
-Առողխություն:
-Առողջություն, ինչ ես կարծումա այդ հոտը կթողնի առողջ մնալ, ծիծաղելի է... աաաապփպփչի:
Այդ պահին սկսեց իմ գլուխը պտտվել, սիրտս էլ խառնում էր: Ես մի քանի քայլ հետ գնացի, վզիցս բռնեցի և հենվեցի պատին:
-Ինչ եղավ քեզ?
-Հանգցրու այդ զիբիլը:
-Ոչ:
-Այդ դեպքում ես կմեռնեմ:
-Լավ հիմա,- նա հանգցրեց ծխախոտը և մոտեցավ ինձ, նա ինձ շատ մոտ էր եթե ես մի քայլ առաջ գնայի կհայտնվեի նրա գրկում, իսկ նա հենց այդ քայլին էր սպասում:

Հեռու գնա,- ես հրեցի նրան, գնացի դեպի պատուհանը, բացեցի այն և գլուխս դուրս գցեցի:
-Ներիր ես չէի ուզում:
-Ներիր? Ինչ հեշտ է ասելը չէ, կարևորը այն է, որ դու չէիր խեխտվում:
-Ես...
-Դուրս գնա,- ես ընդհատեցի նրան և հայացքս պախցրի նրանից, ես զգում էի, որ նա իրեն մեղավոր է զգում:
-Լավ, ես եկել էի, որ ասեմ, ըմ.... երեխաները նկուղում են և մոզ են սպասում, մենք ուզում թինք խաղալ, պատրաստվիր, դռան հետևում քեզ կսպասեմ:
-Ես պետք է ուշքի գամ , գնա փոխվիր, իջնելուց կզանգեմ քեզ:
-Լավ, ներիր ինձ և խնդրում եմ ԺՊՏԱ:
ԺՊՏԱ, չգիտեմ ինչ է ինձ հետ կատարվում, երբ նա ինձ ասում է ԺՊՏԱ, ինձ թվում է, թե նա ինձ հրամայում է ժպտալ, իսկ երե հրամանը չկատարմ կսպանի ինձ, նա ուղակի հիյանալի է:
Մոտ 20 րոպե հետո ես պատրաստ էի, ես զանգեցի նրան և ասացի, որ արդեն պատրաստ եմ, իսկ նա ասաց, որ հիմա դռան մոտ կլինի: Նա եկավ, մենք իջանք նկուղ: