No Longer A Love Story [Updating]

//ThirtySixxxx//

//36//

 <Gabby's POV>

“Im Scared, pano na lang kung matakot sila?” I asked Jude. Nandito na kasi kami sa tapat ng bahay namin. And right now, nagdadalawang isip ako kung magpapakita na ba ako o hindi.

“Don’t be. Andito lang ako” he replied. I took a deep breath and said “Takot ako dahil alam kong pag nagpakita ako sa kanila, magsisimula na ang drama”

“Kasi naman Moshi, why do you have to do this?” he asked.

“Simply because I’ve got some business to finish. At ayokong may makialam pa dito.”

“Kaya balak mong kalimutan lahat?”

“Panandalian lang to.”

“Kahit na, sana sa huli hindi ka magsisisi. You know the consequence. At hindi malayong makasakit ka dahil sa ginagawa mong to.”

“I know. At nakahanda na ako sa ma\ga mangyayari.”

Bumaba na si Jude ng sasakyan. Siya na daw muna ang kakausap kina Tita at baka daw himatayin sa gulat. Sabagay, para kaya akong patay na muling nabuhay. Baka akalain nila zombie ako. Rising of the dead e. hahaha. Ticktockticktock. Bakit kaya ang tagal ni Jude? Inabot na siya ng 20 mins dun ah. Alam ko na! habang nandito ako sa sasakyan iisip na ako ng sasabihin. “Asan ako? Langit na ba to?” pshhh masyadong madrama. “Where am I?” tskk masyadong maarte. “Sino ka?” gasgas na yan -.- nababaliw nanaman ako. Kinakausap ko sarili ko. Hayyy buhay.

“*Knocks* Gabby, tara na. ready na sila sayo. Ang tanong, ready ka na rin ba balikan ang nakaraan?”

Napaisip ako sa sinabi ni Jude. Handa na nga ba ako? Handa na ba akong bumalik? Handa na ba akong harapin sila? Handa na ba akong masaktan muli? Siguro oo. Siguro hindi. Ewan hindi ko alam. Naguguluhan ako. Pero at the first place, bakit pa nga ba ako sumama kung hindi ako sigurado? Hayyy. Sure na talaga ako. Kaya ko to! *Hingang malalim*

“I’m ready, lets go.”

Palapit na kami ng palapit sa pinto. Kinakabahan ako. Parang isang litrong pawis na ata ang nailalabas ko. Najajabar na ata ako sa takot. Eww. Kadiri. Hahaha. Joke time ang peg para mabawasan ang kaba. 5.. 4.. 3.. 2.. 1…..

“Apo ko!” sigaw ni Lola. Sabay lumapit at niyakap ako ng mahigpit. “Bakit hindi ka agad bumalik? Bakit nawala ka? Anong nangyari sayo?” sunod sunod yung tanong niya.

“Pasensya na po, pero hindi ko kayo kilala.” Lahat sila nagulat. Si tita at si lola ang tinutukoy ko. “Anong kaguluhan to?” that… familiar… voice… “Gabby? Anak!!!!” she hugged me tightly. At hindi nga ako nagkamali, si mommy nga yun. After all these years, all those sufferings. Bakit ngayon ka pa bumalik kung kelan nawala na ako?! Im trying to hold back my tears. Huminga ulit ako ng malalim at nagtanong “Ha? Anak? Ako po?” she was surprised.

“Uhm excuse me po” thank God umimik si Jude to stop the intense feelings na nadadama naming lahat. “Nalimutan ko pong sabihin na due to her traumatic experience, she has mild amnesia.”

And again, nagulat nanaman silang lahat. “Iho, ano ba talagang nangyari?” asked mommy.“How did you find her?”