Nightmares

2.Ψέματα

Είμαι σε κατάσταση πανικού! Έχω πλέον χάσει ότι λογική μου είχε μείνει!

Αίματα και εξαφανισμένα μαχαίρια και σαν να μην έφτανε αυτό μόλις μπήκαν στο σπίτι οι γονείς μου.

Τι θα τους πω;

Ίσως άμα έκανα πως κοιμάμαι; Όχι! Αυτό είναι πολύ προφανές!

Πρέπει να τους πω ψέματα και παρά το γεγονός ότι είμαι απαίσια ψεύτρα, δεν τους έχω πει ποτέ, ούτε ένα!

Μάλλον είναι πιο πολύ κάτι σαν να αποκρύπτω την αλήθεια, αυτό δεν είναι ψέμα! Και στο κάτω κάτω για να μην τους ανησυχήσω το κάνω. Μα άμα τους το πω ίσως να με βοηθήσουν, ίσως όμως να με περάσουν και για τρελή!

Καλύτερα όχι, θα το παλέψω αυτό μόνη μου, ολομόναχη!

Μπαίνει η μητέρα μου στο δωμάτιο σχεδόν ουρλιάζοντας

‘‘Νάντια είσαι καλά;!’’

Μα γιατί με ρωτάει αν είμαι καλά και ειδικά με ένα τόνο λες και είδε φάντασμα.

‘‘Καλά είμαι! Γιατί είσαι ανήσυχη; Έγινε κάτι;’’ Ρωτάω με μια έκφραση περιέργειας.

‘’Με ρωτάς αν είμαι ανήσυχη ενώ έχω βρει ένα μαχαίρι γεμάτο αίμα στην κουζίνα!;’’ Λέει και σοκάρομαι!

Μαχαίρι! Ποιο μαχαίρι εγώ δεν είδα κανένα μαχαίρι στην κουζίνα, μάλλον θα είχα στο μυαλό μου να μαζέψω τον χαμό.

Και πάλι αυτό αλλάζει τα πάντα! Πριν από πέντε λεπτά νόμιζα ότι με καταδίωκε μια σκιά και είχα μια τεράστια πληγή στο χέρι μου από ένα ανύπαρκτο μαχαίρι, τώρα μαθαίνω ότι αυτό το μαχαίρι είναι στην κουζίνα και μάλλον είμαι καμία ψυχοπαθείς ή ακόμα μπορεί να υπνοβατώ. Έχω χάσει πλέον πάσα ιδέα! 

Πασχίζω  να μιλήσω και το μόνο που βγαίνει από το στόμα μου είναι

‘’Εεεεε…’’

Χωρίς όμως να προλάβω να βρω μια δικαιολογία, η μητέρα μου αποφασίζει να σπάσει την σιωπή με τις φωνές της πάλι, μόνο που αυτή την φορά φαίνεται φοβισμένη.

‘’Τι έπαθες στο χέρι σου!;’’

Νάντια σκέψου σκέψου!! Τι να της πω τώρα!;

‘’Εεεε.. πείνασα λίγο και είπα να κόψω μια σαλάτα να φάω αλλά μου έφυγε το μαχαίρι και έτσι κόπηκα. Πραγματικά δεν είναι τίποτα! Ούτε καν πονάω..’’

Το τελευταίο είναι τόσο μεγάλο ψέμα! Φυσικά και πονάω και πάρα πολύ μάλιστα αλλά δεν πρέπει να τους ανησυχήσω…

Και τι χαζή δικαιολογία θεέ μου ‘’έκοβα μια σαλάτα και γλίστρησε το μαχαίρι…’’.

‘’Δεν σηκώνω κουβέντα! Θα πάμε στο νοσοκομείο!’’ Είπε, συνδυάζοντας τα λόγια της με αυτό το βλέμμα που είναι λες και σε αποδυναμώνει!

Δεν της αντιμίλησα και έτσι καταλήξαμε στις τρεις η ώρα το πρωί στο νοσοκομείο.

☻☻☻☻☻☻

Ετοιμάζω κάτι να φάω ενώ σκέφτομαι όλα τα απίθανα γεγονότα που συνέβησαν τις προηγούμενες δυο εβδομάδες.

Τελικά και με πήγαν και στο νοσοκομείο και αναγκάστηκα να μείνω μέσα για δυο μέρες για να μου κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις αλλά και δεν έχω δει ούτε ένα εφιάλτη!

Έχω ξαναβρεί το ωράριο μου και την καθημερινότητα μου, νιώθω τόσο ζωντανή και επιπροσθέτως είμαι καθησυχασμένη.

Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα να μην νιώθεις φόβο, να είσαι ελεύθερος από άσχημες σκέψεις!

Όμως όλα αυτά είναι γραφτό να τελειώσουν…

Και αυτό γιατί βλέπω πάνω στο ψυγείο τα περίφημα χαρτάκια που αφήνουν οι γονείς μου για να μου υπενθυμίζουν τις υποχρεώσεις μου.

Το ένα γράφει ‘’ να μαζέψεις το δωμάτιο σου’’, το άλλο ‘’έχει φαγητό στο ψυγείο’’ αλλά και πάλι δεν είναι αυτό που με προβληματίζει αλλά το ίδιο το χαρτάκι!

Είναι μικρά και κίτρινα, θυμάμαι τους γονείς μου, από μικρό παιδί, μανιακούς με την τάξη να κολλάνε αυτά παντού στο σπίτι ώστε να μην ξεχάσουν τίποτα!

Είναι μικρά και κίτρινα, σαν αυτά από τα όνειρα, σαν αυτά που υπήρχαν κάθε φορά που ξύπναγα, αυτά τα κίτρινα χαρτάκια...

Σενάρια πλημμυρίζουν το μυαλό μου…